ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1366

ลั่วชิงยวนมิได้สังเกตเห็นความตึงเครียดของเขา ยังคงกล่าวต่อไปว่า

“อย่างน้อยก็ยังดีกว่าเจ้านายของเจ้ามากนัก”

คนใบ้มิได้ตอบ

ลั่วชิงยวนกล่าวต่อว่า “ซูเซียงกล่าวว่าวันพรุ่งพวกเขาคงมีแผนการบางอย่าง และวันพรุ่งข้าก็อยากจะออกไปข้างนอกด้วย”

“เจ้าจะไปกับข้าหรือไม่?”

คนใบ้เขียนตอบว่า ไปทำอะไร? เจ้าควรพักผ่อนเพราะอาการบาดเจ็บ

ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยความเป็นกังวล “พูดตามตรงว่าข้ามาคราวนี้ ยังมีสหายร่วมเดินทางมาด้วยกันอีกแปดคน”

“แต่พวกเขาหายไปหมดแล้ว”

“พวกเขาจะไม่มีวันทอดทิ้งข้า ต้องเกิดเรื่องราวอันใดขึ้นเป็นแน่ ข้าอยากจะออกตามหาพวกเขาให้เจอ”

เพียงหวังว่ายามนี้พวกเขาจะยังปลอดภัย

คนใบ้พยักหน้ารับคำ

จากนั้นเขียนคำว่า รีบพักผ่อนเถิด ก่อนลุกจากห้องไป

เมื่อเขาออกไป ลั่วชิงยวนก็ปิดประตูห้องลงกลอนประตูหน้าต่างให้เรียบร้อย แล้วจึงถอดอาภรณ์เพื่อทำแผล

โชคดีที่บาดแผลมิลึก เป็นเพียงบาดแผลภายนอกเท่านั้น

หลังจากทำแผลเสร็จก็ล่วงเลยเข้ายามดึกแล้ว ลั่วชิงยวนจึงรีบล้มตัวลงนอนพักผ่อนเพื่อฟื้นฟูพลัง

......

ขณะนี้หมู่บ้านมีแสงสลัว บ้านเรือนหลายหลังต่างดับไฟลง

ห้องของฟู่เฉินหวนก็มิได้จุดตะเกียงเช่นกัน

ในขณะที่เขาเปิดประตูห้อง กลับมีกลิ่นหอมประหลาดโชยมาแตะจมูก

จากนั้นก็มีวงแขนเรียวเล็กโอบรอบคอของเขา

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว

คว้าจับมือที่กำลังลูบคลำนั้นไว้

ทำให้อีกฝ่ายร้องอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงหวานหยดย้อย “ท่านพี่ ท่านทำข้าเจ็บแล้ว”

เป็นเสียงของฉีเสวี่ยเวย

ฟู่เฉินหวนคว้าข้อมือนาง แล้วเหวี่ยงออกไป

ฉีเสวี่ยเวยที่กำลังจะโผเข้าใส่นั้นถูกผลักจนเซถอยหลังไปหลายก้าวกว่าจะทรงตัวอยู่ได้

นางตกใจเล็กน้อย

จากนั้นก็หัวเราะเบา ๆ พลางเดินเข้ามาอีกครา ในยามนี้นางสวมชุดสีแดงที่ยั่วยวนยิ่งนัก เผยให้เห็นไหล่ขาวเนียนแลดูเย้ายวนใจ

แตกต่างจากฉีเสวี่ยเวยที่เคยเห็นในยามปกติอย่างสิ้นเชิง