ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1368

ในชั่วขณะนั้น ฟู่เฉินหวนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง และยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยความตกใจ

เมื่อเห็นเขามิขยับ ฉีเสวี่ยเวยก็หัวเราะอย่างจนปัญญา “เช่นนั้นข้าทำเองก็แล้วกัน”

“ท่านพี่ใบ้ไปรอข้าข้างนอกได้หรือไม่?”

ในยามนี้ เสียงของฉีเสวี่ยเวยหวานหยดย้อย แตกต่างจากปกติอย่างสิ้นเชิง

แต่คำพูดนั้นกลับแฝงความอาฆาตมาดร้าย

คนใบ้มองลั่วชิงยวนที่ถูกมัดอยู่บนพื้นด้วยแววตาซับซ้อน ก่อนหันหลังเดินออกจากห้องไป

เมื่อประตูห้องปิดลง

ลั่วชิงยวนก็ถอยหลังหนีด้วยความหวาดกลัว

ฉีเสวี่ยเวยก้มตัวลงมาอย่างมิใส่ใจ ใช้นิ้วมือเชยคางนางขึ้น “ช่างงดงามเสียจริงเชียว”

“ดูเหมือนว่าการมีรูปโฉมงดงามเกินไปก็มิใช่เรื่องดี”

ลั่วชิงยวนเบือนหน้าหนี มองนางอย่างเย็นชา “ข้าไปทำกระไรให้เจ้าขุ่นเคือง เหตุใดเจ้าจึงโหดร้ายเยี่ยงนี้?”

ฉีเสวี่ยเวยหัวเราะ “เจ้ามิได้ทำอะไรให้ข้าขุ่นเคือง เจ้าเพียงแค่… เป็นภัยต่อข้า”

“เดิมทีในกลุ่มคนเหล่านี้ยังมีสตรีอื่นอยู่ด้วย แต่พวกนางตายหมดแล้ว”

“เมื่อขึ้นเขามาแล้วก็ออกไปมิได้ มีเพียงการพึ่งพาชายที่แข็งแกร่งกว่าเท่านั้นจึงจะมีหนทางรอด”

“นี่คือกลอุบายของข้า เป็นกลอุบายของข้าแต่เพียงผู้เดียว”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็พลันเข้าใจ

นางหัวเราะอย่างเย็นชา “วางใจเถิด กลอุบายน่าสะอิดสะเอียนเช่นนี้ ไม่มีผู้ใดอยากเลียนแบบหรอก”

“นอกจากเจ้าแล้วก็ไม่มีผู้ใดปรารถนาจะใช้อีก”

สีหน้าของฉีเสวี่ยเวยพลันบึ้งตึง แต่ก็คลายลงอย่างรวดเร็ว นางหัวเราะเบา ๆ “มิเป็นไร”

นางหยิบกริชออกมา ใบมีดเย็นเยียบลูบไล้ไปตามแก้มของลั่วชิงยวน ขณะที่นางกล่าวเสียงแผ่วเบา

“อย่างไรเสียเจ้าก็จะตายอยู่ดี จะเหลือไว้เพียง… หนังหน้าอันงดงามนี้เท่านั้น”

กล่าวจบ ฉีเสวี่ยเวยก็ค่อย ๆ เดินไปด้านหลังของลั่วชิงยวน แล้วก้มตัวลงเตรียมแทงมีดลงไป

ในขณะที่กลิ่นอายสังหารโถมเข้ามา สีหน้าของลั่วชิงยวนก็เปลี่ยนไป นางคว้าข้อเท้าของฉีเสวี่ยเวย

เหวี่ยงฉีเสวี่ยเวยจึงล้มลงพื้นอย่างแรง

ฉีเสวี่ยเวยมิทันได้ตั้งตัว เมื่อถูกเหวี่ยงลงพื้นอย่างจังก็ตื่นตระหนก