ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 137

ฟู่เฉินหวนอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสไม่มีเรี่ยวแรงโต้กลับ เขาถูกนางเตะอย่างแรงจนไม่อาจต้านทานไหว

ลั่วชิงยวนรู้ดีแก่ใจว่า ฟู่เฉินหวนไม่มีทางจะมาที่เรือนของลั่วหลางหลางด้วยความตั้งใจของเขาเอง

ยิ่งไปกว่านั้น สีหน้าของเขาก็ดูไม่ปกติอีกด้วย

นี่คงถูกใครสักคนจัดฉากอย่างแน่นอน

ถึงอย่างนั้นนางก็ยังด่าทอเขาอยู่ดี!

โอกาสทองเช่นนี้ใช่จะมาหานางบ่อย ๆ!

ฟู่เฉินหวนโกรธจนอดไม่ได้ที่จะตอบโต้ เขาคว้าข้อมือของลั่วชิงยวนเอาไว้ ก่อนพลิกตัวนางแล้วกดนางลงกับเตียง

“ลั่วชิงยวน! เจ้าจะพอได้หรือยัง?”

ลั่วชิงยวนพยายามขัดขืน แต่ก็ไม่อาจหลุดพ้นจากพันธนาการได้ นางเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของอีกฝ่ายที่มีเส้นเลือดปูดโปน อีกทั้งดวงตาของเขาก็ดูดุร้ายนัก

“ปล่อยข้านะ!” ลั่วชิงยวนโกรธและไม่ยอมแพ้ นางยังยกขาขึ้นและกดมันลงไปที่บริเวณตรงกลางระหว่างขาของฟู่เฉินหวนอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยปากขู่ "ท่านอ๋อง หากท่านไม่ปล่อย เช่นนั้นหม่อมฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ!”

นางจะใช้เตะนี้เล่นงานเขาจริง ๆ ด้วย!

ฟู่เฉินหวนเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งโกรธ ความเจ็บปวดสาหัสทำให้เขากัดฟันแน่น "ลั่วชิงยวน ถ้าเจ้าอยากตายก็ลองขยับดูสิ!"

ขณะนี้ทั้งสองต่างไม่มีใครยอมใคร

หลินอวี้เวยซึ่งอยู่ที่ด้านนอกของเรือน ได้ยินเสียงความวุ่นวายในห้อง เมื่อได้ยินเสียงเตียงดังเอี๊ยดอ๊าด ก็รับรู้ได้ว่าต้องเกิดอะไรขึ้นแล้วอย่างแน่นอน

จากนั้นนางก็กระแอมในลำคอและตะโกนอย่างหัวใจสลาย "ตายแล้ว!!"

"ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!"

"ใครก็ได้ช่วยที!!"

เสียงกรีดร้องอันโหยหวนและตื่นตระหนกเกือบจะไปถึงบริเวณงานเลี้ยงที่จัดอยู่ในลานกลางจวน

ทุกคนที่กำลังกินดื่มและพูดคุยกันอยู่ได้แต่เงียบลง และใบหน้าของพวกเขาดูไม่ดีนักเมื่อได้ยินเสียงนั้น

"เกิดเรื่อยอันใดขึ้น?"

“ใครกำลังร้องขอความช่วยเหลือ? ไปดูสิ!”

ลั่วหรงเองก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนมาจากปีกตะวันตกเช่นกัน หัวใจของนางมืดหม่นลงทันที

แย่แล้ว!

นางรีบมุ่งหน้าไปยังปีกตะวันตกด้วยความร้อนใจ