ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1370

“มิใช่ว่าข้าจงใจดับฝันเจ้า แต่เพราะบนเขาลูกนี้ นอกเหนือจากหมู่บ้านนี้แล้วล้วนอันตรายทั้งสิ้น”

“เจ้าคงนึกมิถึงว่า เมื่อคนกลุ่มนี้ขึ้นภูเขาครั้งแรกรวมกันแล้วมีถึงร้อยกว่าคน”

“แต่ในยามนี้เหลือรอดเพียงสิบกว่าคน”

“บางทีบนภูเขาอาจยังมีผู้คนรอดชีวิตอยู่บ้าง แต่ก็คงมีน้อยนิด”

“แทนที่เจ้าจะไปเสี่ยงภัย อยู่ที่หมู่บ้านนี้จะดีเสียกว่า”

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินดังนั้นก็ยิ่งรู้สึกหดหู่ใจ

ได้แต่หวังว่าโฉวสือชีและคนอื่น ๆ จะยังมีชีวิตอยู่

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางก็ยิ่งต้องออกตามหาพวกเขา

“ข้าตัดสินใจแล้ว คนใบ้จะไปกับข้า จะต้องไม่มีกระไรเกิดขึ้น”

ซูเซียงตกใจเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็มิอาจขวางได้ พวกเจ้าต้องระวังตัวด้วย”

เมื่อกินอาหารเสร็จ ลั่วชิงยวนและคนใบ้ก็ออกเดินทาง

เนื่องจากมิรู้ว่าถูหมิงและคนอื่น ๆ ไปที่ใด ลั่วชิงยวนจึงมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่ยังมิเคยไปเมื่อวาน

บนเขาลูกนี้มีอันตรายมากมาย มีกลลวงมากหลาย หากประมาทอาจติดกับดักและออกไปมิได้

ตลอดทาง ลั่วชิงยวนพบเห็นศพมากมาย

มีทั้งศพที่ตายมาได้มิกี่วันและศพที่เหลือเพียงกระดูก

ยิ่งเดินลึกเข้าไปก็ยิ่งพบศพมากขึ้น

ส่วนใหญ่ถูกสัตว์ร้ายทำร้าย

ลั่วชิงยวนย่อตัวลงตรวจสอบศพ ศพนั้นถูกกัดกินไปครึ่งหนึ่งแล้ว น่าสยดสยองยิ่งนัก

เมื่อลุกขึ้น ลั่วชิงยวนก็ขมวดคิ้วมองไปยังคนใบ้

“ข้าคิดว่าบนเขาลูกนี้มิได้มีเสือดำเพียงตัวเดียว”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น คนใบ้ก็มองนางด้วยความประหลาดใจ

ลั่วชิงยวนชี้ไปยังศพ “ร่องรอยบาดแผลนี้คล้ายกับของฝูเหมิ่งเมื่อวาน มีเพียงร่างใหญ่เช่นนั้นเท่านั้นที่สร้างบาดแผลเช่นนี้ได้”

“พวกเราเดินมาตลอดทาง พบศพมากมาย เป็นไปมิได้ที่จะเป็นฝีมือของเสือดำตัวเมื่อวานตัวเดียวทั้งหมด”

หากเป็นเช่นนั้น คนในหมู่บ้านก็จงใจปิดบังพวกเขา

แต่ก็เป็นเรื่องปกติ หากผู้ที่สามารถขึ้นสู่ยอดเขาได้มีเพียงคนเดียวก็แสดงว่าทุกคนที่มาที่นี่คือคู่แข่ง