ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1371

ด้วยเชื่อมั่นในการตัดสินใจของนาง คนใบ้จึงมิได้ถามอะไรอีก

เมื่อพักผ่อนเพียงพอแล้วทั้งสองก็ออกเดินทางกลับไปยังหมู่บ้าน

จนยามดึกสงัดจึงได้กลับมาถึงหมู่บ้าน

ชาวบ้านยังคงระแวดระวังเช่นเดียวกับเมื่อวาน เมื่อรู้ว่าเป็นพวกนางจึงคลายความระมัดระวังลง

ถูหมิงมองทั้งสองด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนหันหลังเดินกลับห้องไป

สายตาของทุกคนที่มองพวกเขาเริ่มแปลกประหลาด

ในคืนนี้ลั่วชิงยวนยังคงให้คนใบ้นอนพักที่ห้องของนาง

ยามดึกสงัด ซูเซียงนำอาหารมาให้

“วันนี้พวกเจ้ากลับมาช้า คงจะหิวแล้วกระมัง”

“ข้าอุ่นอาหารให้แล้ว พวกเจ้ารีบกินเถิด”

กล่าวจบ ซูเซียงก็นำอาหารวางบนโต๊ะทีละจาน

แต่เมื่อลั่วชิงยวนหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหาร ซูเซียงกลับห้ามไว้

มองนางด้วยสีหน้าจริงจัง “กินอาหารเสร็จแล้ว พวกเจ้าต้องช่วยข้าสักเรื่อง”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ได้สิ”

นางตอบรับโดยมิได้ถามว่าเป็นเรื่องอะไร

ซูเซียงลังเล

แต่ตัดสินใจรอให้พวกเขากินอาหารให้อิ่มเสียก่อน

เมื่อกินอาหารเสร็จ ลั่วชิงยวนก็เช็ดปาก แล้วถามว่า “เรื่องอะไร กล่าวมาเถิด”

ซูเซียงกล่าวด้วยสีหน้าลำบากใจ “ข้าใส่ยาลงในอาหาร”

เมื่อนางกล่าวจบ คนใบ้ก็ชะงัก

ทั้งสองนิ่งค้างไป

ซูเซียงกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “วันนี้พวกเจ้าพบเส้นทางขึ้นเขาแล้วใช่หรือไม่”

“ฉีเสวี่ยเวยติดตามพวกเจ้าไป นางรู้เรื่องนี้แล้ว”

“เมื่อกลับมา นางก็กระซิบบอกถูหมิง”

“เมื่อถูหมิงเห็นว่าพวกเจ้ามิได้บอกความลับนี้แก่ผู้ใด จึงให้ข้าใส่ยาเพื่อขังพวกเจ้าไว้ในหมู่บ้าน”

“ข้าใส่ยาให้แล้ว แต่ปริมาณน้อย น้อยมากจริง ๆ”