ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1373

ฉีเสวี่ยเวยกล่าวอย่างขมขื่น “ข้าเองก็มิรู้ว่านางกล่าวเช่นนั้นหมายถึงอะไรกันแน่”

ถูหมิงขมวดคิ้ว คิดว่าคนที่เข้าไปข้างในต้องตายเป็นแน่

จากนั้นก็มองไปยังฉีเสวี่ยเวยด้วยสายตาเย็นชา “เมื่อถึงยามโพล้เพล้ เจ้าต้องเข้าไปเป็นคนแรก!”

ฉีเสวี่ยเวยตกใจจนเบิกตากว้าง

ในป่าที่อยู่มิไกล ลั่วชิงยวนมองดูอย่างเงียบเชียบ ฉีเสวี่ยเวยคงมิคาดคิดว่าตนจะกลายเป็นผู้ที่ต้องเข้าไปสำรวจเส้นทางเป็นรายต่อไป

เหตุผลที่นางปล่อยให้ฉีเสวี่ยเวยบอกเรื่องนี้แก่ถูหมิง เพราะเมื่อถึงยามโพล้เพล้ เส้นทางนี้ก็มิใช่ว่าจะเดินได้ง่าย

ด้านหลังดงหนามอาจยังมีอันตรายรออยู่อีกก็เป็นได้

ให้ฉีเสวี่ยเวยและคนอื่น ๆ ไปสำรวจเส้นทางเสียก็ดี

กลุ่มคนเฝ้ารออยู่ที่เดิม รอคอยให้ยามโพล้เพล้มาเยือน

ส่วนลั่วชิงยวนและคนใบ้ที่อยู่ในดงหนามก็ค่อนข้างลำบาก พวกเขาเองก็มิสามารถเคลื่อนไหวได้และรู้สึกมิสบายตัวมาก

ในที่สุด ตะวันก็ตกดิน

ริ้วแสงอาทิตย์ยามโพล้เพล้วาดเป็นเส้นโค้งอีกครั้งดังที่คาดไว้

“บัดนี้ถึงเวลาหรือยัง?” ถูหมิงถาม

ฉีเสวี่ยเวยพยักหน้า “น่าจะถึงแล้ว”

“เช่นนั้นเจ้าเดินไปข้างหน้า หากปลอดภัยก็ส่งเสียงออกมา!” ถูหมิงคว้าตัวฉีเสวี่ยเวย แล้วผลักไปที่หน้าดงหนาม

ฉีเสวี่ยเวยหวาดกลัว จึงดึงชายที่อยู่ข้าง ๆ ไปด้วย “พี่หลิว ท่านไปกับข้าด้วยเถิด ข้ากลัวหากไม่มีคนอยู่ข้างหลัง”

อีกฝ่ายลังเล ฉีเสวี่ยเวยรีบกล่าวว่า “ข้าจะเดินนำหน้าเอง”

อีกฝ่ายจึงตอบตกลง

จากนั้นฉีเสวี่ยเวยก็ก้าวเข้าไปในดงหนามก่อน

ชายผู้นั้นรีบตามนางเข้าไป

เมื่อเข้าไปได้มินาน ก็มีเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจดังออกมา

ทุกคนตื่นตระหนก

จากนั้นก็เห็นเงาร่างหนึ่งวิ่งออกมาจากดงหนาม

นั่นคือฉีเสวี่ยเวย

แต่พี่หลิวที่เข้าไปพร้อมกับนางมิได้กลับออกมาด้วย

ถูหมิงขมวดคิ้ว “เกิดกระไรขึ้น? ข้างในปลอดภัยหรือไม่?”

ฉีเสวี่ยเวยกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “พี่หลิว… พี่หลิวถูกงูฉุดกระชากไปแล้ว”

“งู?”