ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1373

ฉีเสวี่ยเวยกล่าวอย่างขมขื่น “ข้าเองก็มิรู้ว่านางกล่าวเช่นนั้นหมายถึงอะไรกันแน่”

ถูหมิงขมวดคิ้ว คิดว่าคนที่เข้าไปข้างในต้องตายเป็นแน่

จากนั้นก็มองไปยังฉีเสวี่ยเวยด้วยสายตาเย็นชา “เมื่อถึงยามโพล้เพล้ เจ้าต้องเข้าไปเป็นคนแรก!”

ฉีเสวี่ยเวยตกใจจนเบิกตากว้าง

ในป่าที่อยู่มิไกล ลั่วชิงยวนมองดูอย่างเงียบเชียบ ฉีเสวี่ยเวยคงมิคาดคิดว่าตนจะกลายเป็นผู้ที่ต้องเข้าไปสำรวจเส้นทางเป็นรายต่อไป

เหตุผลที่นางปล่อยให้ฉีเสวี่ยเวยบอกเรื่องนี้แก่ถูหมิง เพราะเมื่อถึงยามโพล้เพล้ เส้นทางนี้ก็มิใช่ว่าจะเดินได้ง่าย

ด้านหลังดงหนามอาจยังมีอันตรายรออยู่อีกก็เป็นได้

ให้ฉีเสวี่ยเวยและคนอื่น ๆ ไปสำรวจเส้นทางเสียก็ดี

กลุ่มคนเฝ้ารออยู่ที่เดิม รอคอยให้ยามโพล้เพล้มาเยือน

ส่วนลั่วชิงยวนและคนใบ้ที่อยู่ในดงหนามก็ค่อนข้างลำบาก พวกเขาเองก็มิสามารถเคลื่อนไหวได้และรู้สึกมิสบายตัวมาก

ในที่สุด ตะวันก็ตกดิน

ริ้วแสงอาทิตย์ยามโพล้เพล้วาดเป็นเส้นโค้งอีกครั้งดังที่คาดไว้

“บัดนี้ถึงเวลาหรือยัง?” ถูหมิงถาม

ฉีเสวี่ยเวยพยักหน้า “น่าจะถึงแล้ว”

“เช่นนั้นเจ้าเดินไปข้างหน้า หากปลอดภัยก็ส่งเสียงออกมา!” ถูหมิงคว้าตัวฉีเสวี่ยเวย แล้วผลักไปที่หน้าดงหนาม

ฉีเสวี่ยเวยหวาดกลัว จึงดึงชายที่อยู่ข้าง ๆ ไปด้วย “พี่หลิว ท่านไปกับข้าด้วยเถิด ข้ากลัวหากไม่มีคนอยู่ข้างหลัง”

อีกฝ่ายลังเล ฉีเสวี่ยเวยรีบกล่าวว่า “ข้าจะเดินนำหน้าเอง”

อีกฝ่ายจึงตอบตกลง

จากนั้นฉีเสวี่ยเวยก็ก้าวเข้าไปในดงหนามก่อน

ชายผู้นั้นรีบตามนางเข้าไป

เมื่อเข้าไปได้มินาน ก็มีเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจดังออกมา

ทุกคนตื่นตระหนก

จากนั้นก็เห็นเงาร่างหนึ่งวิ่งออกมาจากดงหนาม

นั่นคือฉีเสวี่ยเวย

แต่พี่หลิวที่เข้าไปพร้อมกับนางมิได้กลับออกมาด้วย

ถูหมิงขมวดคิ้ว “เกิดกระไรขึ้น? ข้างในปลอดภัยหรือไม่?”

ฉีเสวี่ยเวยกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “พี่หลิว… พี่หลิวถูกงูฉุดกระชากไปแล้ว”

“งู?”

“เห็นแก่ที่เคยเป็นสหายร่วมทางกันมาก่อน ข้าให้ผงไล่งูแก่เจ้าขวดหนึ่ง”

อย่างไรเสีย ซูเซียงก็เคยช่วยพวกนางไว้ ดังนั้นลั่วชิงยวนจึงมิได้ทอดทิ้งนาง

หลังจากโยนขวดยาให้ ลั่วชิงยวนก็รีบวิ่งจากไปพร้อมกับคนใบ้

วิ่งไปไกลมาก

เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครตามมาแล้ว ทั้งสองจึงหยุดพัก

ลั่วชิงยวนพิงต้นไม้ด้วยสีหน้าซีดเผือด

มิว่าจะพักผ่อนอย่างไร นางก็ยังคงรู้สึกว่าร่างกายตนเองอ่อนแอ

ทันใดนั้นเอง คนใบ้ก็ชักกระบี่ออกมาฟันเหนือศีรษะของลั่วชิงยวนอย่างรุนแรง

ลั่วชิงยวนตัวแข็งค้างอยู่กับที่

หลังจากแสงกระบี่วูบผ่านก็มีซากงูขาดสองท่อนร่วงหล่นลงมาบนหัว

ลั่วชิงยวนหันไปมอง แล้วมิกล้าพิงต้นไม้อีกต่อไป

“ในนี้มีงูมากนัก”

นางได้ยินเสียงเลื้อยคลานบนใบไม้แห้งดังมาจากทุกทิศทาง

ทำให้ขนลุกชันไปทั้งตัว