ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1376

เมื่อจัดวางทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว ลั่วชิงยวนก็กลับมายังลานโล่ง

มองหาบริเวณที่มีหินใหญ่สองสามก้อน ซึ่งพอดีกับที่ใช้แบ่งชายหญิงให้แยกกันได้

จากนั้นสร้างโครงจากท่อนไม้ แล้วถอดเสื้อคลุมนอกออกมาคลุมเพื่อบังสายตา

จากนั้นก็ก่อไฟผึ่งอาภรณ์ให้แห้ง

ลั่วชิงยวนช่วยประคองซูเซียงให้นอนลง ก่อนกล่าวว่า “เจ้าถอดอาภรณ์ออกก่อน ผึ่งให้แห้งแล้วค่อยใส่เถิด”

ซูเซียงถอดอาภรณ์ออกอย่างยากลำบาก ลั่วชิงยวนส่งยาให้นางพลางกล่าวว่า “โอสถนี้ช่วยขับไล่ความหนาวเย็นได้”

“ที่นี่ไม่มีสมุนไพรอื่น เจ้าจะทนได้หรือไม่?” ลั่วชิงยวนมองซูเซียงด้วยความเป็นห่วง

ซูเซียงพยักหน้า

“ข้าทนได้”

ใบหน้าของซูเซียงซีดเผือด เห็นได้ชัดว่านางใกล้จะหมดแรงแล้ว ความอดทนของนางช่างน่าชื่นชม

“สภาพแวดล้อมบนเขาลูกนี้ยากลำบาก มีอันตรายมากเกินไป ลูกในครรภ์ของเจ้าอาจมิรอด” ลั่วชิงยวนจำเป็นต้องบอกเรื่องนี้ให้รู้ล่วงหน้า

เนื่องจากเมื่อครู่ต้องหลบหนีอยู่นาน ทั้งยังลงไปในแม่น้ำ เป็นการใช้กำลังมาก แม้แต่คนทั่วไปก็ยังเหนื่อยล้า นับประสาอะไรกับซูเซียง

แต่ซูเซียงกลับหัวเราะเบา ๆ ทั้งน้ำตา “ข้ารู้”

“แต่ว่า… หากลูกคนนี้มิอยู่แล้วก็มิเป็นอะไรหรอก”

ลั่วชิงยวนประหลาดใจ “เหตุใดเล่า?”

ซูเซียงเงยหน้าขึ้นมองนางด้วยแววตาซับซ้อน แล้วกล่าวช้า ๆ “เพราะว่า… ข้ามิได้ต้องการลูกคนนี้”

ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลง

โดยรอบเงียบสงัด

ได้ยินเพียงเสียงแตกเปรี๊ยะ ๆ ของเปลวไฟ

อาภรณ์ที่เปียกชื้นถูกอบด้วยเปลวไฟ เกิดเป็นหมอกสีขาวลอยขึ้น

เสียงของซูเซียงดังขึ้นช้า ๆ “เจ้ารู้จักตู้เฟิงเฉินหรือไม่?”

เมื่อกล่าวสามคำนี้ ลั่วชิงยวนก็ตกใจ

“ตู้เฟิงเฉินหรือ? ข้ารู้จัก”

ซูเซียงก้มหน้านิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนนางกำลังต่อสู้กับจิตใจของตนก่อนจะลูบท้องกล่าวว่า “เด็กคนนี้เป็นลูกของเขา”

“เขาข่มเหงข้า”

“มิใช่เพียงแต่เขาทำลายความบริสุทธิ์ของข้า เขายังทำร้ายคนรักของข้าด้วย”

“แต่พี่เลี่ยของข้ากลับมิรังเกียจข้า มิรังเกียจลูกในครรภ์ของข้า เขาแต่งงานกับข้า แม้จะต้องเผชิญกับแรงกดดันก็ตาม”

แต่ไม่มีเลย

ลั่วชิงยวนสังเกตมาตลอดทาง ป่าแห่งนี้เย็นชื้น งูและแมลงชุกชุม สมุนไพรใด ๆ ก็คงถูกกินไปหมดแล้ว

ลมยามค่ำคืนพัดมา พัดอาภรณ์ที่แขวนอยู่บนโครงให้พลิ้วไหว

ลั่วชิงยวนเห็นร่างหนึ่งนั่งหันหลังให้นางอยู่บนโขดหินด้านหลัง

คือคนใบ้ผู้นั้นนั่นเอง

จนถึงบัดนี้ลั่วชิงยวนก็ยังนึกมิออกว่าเหตุใดฉินอี้ถึงส่งคนมาคุ้มครองนาง

สำหรับสถานที่อย่างเมืองแห่งภูตผี ฉินอี้เองก็คงหวาดกลัว แต่กลับกล้าปล่อยให้ลูกน้องมาตาย

เขายิ่งมิค่อยมีคนเก่งกาจอยู่ใต้บังคับบัญชาของเขามากนัก

ในขณะที่คิดอยู่นั้น ลั่วชิงยวนก็ถอดอาภรณ์มาผึ่งให้แห้งเช่นกัน ร่างกายเปียกชื้นช่างอึดอัดยิ่งนัก

หมอกลอยละล่อง ลั่วชิงยวนกอดเข่าพิงไฟจวนจะหลับ

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะของชายหญิงดังมาจากในป่า

ฟังดูก็รู้ว่าเป็นฉีเสวี่ยเวยกับชายผู้หนึ่ง

จากนั้นก็มีเสียงบางอย่างที่แทบทนฟังมิได้ดังตามมา