ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1377

เสียงนั้นดังชัดเจนในยามราตรีที่เงียบสงัด

ลั่วชิงยวนก็มิเข้าใจว่าเหตุใดต้องใช้กลอุบายเช่นนั้นเพื่อพึ่งพาชายเหล่านั้นด้วย

ไม่มีผู้ใดชื่นชอบนางอย่างแท้จริง คนเหล่านั้นมองนางเป็นเพียงของเล่น

บนเขาลูกนี้มีอันตรายมากมาย หากถึงยามคับขันจะมีผู้ใดเต็มใจช่วยชีวิตนางบ้างกัน

นางยังคงหลับตาพักผ่อนต่อไป

แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เสียงนั้นก็ดังขึ้นอีก

คราวนี้คนที่เข้าไปเป็นถูหมิง

ลั่วชิงยวนปิดหูด้วยความรำคาญ

รอจนอาภรณ์ชั้นในแห้งนางก็รีบสวมใส่ทันที

แต่ในขณะนั้นเอง ลมยามค่ำคืนก็พัดแรงขึ้น

ดูเหมือนจะมีสิ่งใดเคลื่อนที่มาอย่างรวดเร็วในความมืดมิด

คนใบ้กำกระบี่แน่นด้วยความตึงเครียด

ลั่วชิงยวนก็ระแวดระวังรอบข้างอย่างกังวล

ทันใดนั้นเงาดำก็ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า พุ่งเข้ากระแทกลั่วชิงยวน

กลิ่นคาวเลือดโชยมาในทันที

ลั่วชิงยวนดิ้นรนอย่างสุดกำลัง แต่มิอาจสลัดหลุด อีกฝ่ายมีพละกำลังมหาศาล

เพียงแค่อ้อมแขนที่โอบกอดนางไว้ นางก็จำได้แล้ว

ฝูเหมิ่ง!

เป็นฝูเหมิ่งจริง ๆ!

ทันใดนั้นเอง คนใบ้ก็พุ่งเข้าไปเตะเขาอย่างแรง และช่วยลั่วชิงยวนออกมา

เขาฉีกเสื้อคลุมมาห่มร่างนาง

ในความมืดมิด ฝูเหมิ่งเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่หายไปครึ่งหนึ่งนั้นช่างน่าสะพรึงกลัว

เขากระโจนเข้ามาด้วยสีหน้าดุร้าย

“ระวัง!” ลั่วชิงยวนร้องด้วยความตกใจ

คนใบ้หลบหลีกแล้วเริ่มเข้าต่อสู้กับฝูเหมิ่ง

แต่ก็ลำบากยิ่งนัก

กดนางลงกับพื้น ปกป้องนางไว้แน่นหนา

ในชั่วพริบตา ฝูเหมิ่งพุ่งเข้ามาใส่ร่างคนใบ้ แล้วกัดฉีกแผ่นหลังของเขาอย่างแรง

ลั่วชิงยวนมองภาพนั้นด้วยความตกใจ

นางได้ยินเสียงฉีกกระชากเนื้ออย่างชัดเจน

ลั่วชิงยวนมองชายสวมหน้ากากผู้นี้ด้วยดวงตาแดงก่ำ มิอยากจะเชื่อว่าเขาจะยอมสละชีวิตเพื่อนางเช่นนี้

เมื่อได้ยินเสียงนั้น ยิ่งทำให้หัวใจของนางเจ็บปวด

แต่ในยามนี้ คนอื่น ๆ กลับเพียงแค่มองดูอย่างเย็นชาและระแวดระวัง

“นั่นมิใช่ฝูเหมิ่งหรอกหรือ? เขายังมิตายหรือ?”

“มิหรอก เขาดูเหมือนจะมิใช่มนุษย์แล้ว”

มีคนกล่าวว่า “ฝูเหมิ่งเคยไปที่หุบเขาฝังศพ เขางัดหลุมศพขึ้นมาแล้วควักอะไรบางอย่างจากศพออกมากิน”

“ว่ากันว่าเป็น... โอสถศพกระมัง?”

“เขาบอกว่ากินสิ่งนั้นแล้วจะมีชีวิตอมตะ มิคาดคิดว่าจะเป็นเช่นนี้จริง ๆ”

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินการสนทนาของพวกเขา เห็นพวกเขายืนดูอยู่เฉย ๆ เช่นนั้นจึงบันดาลโทสะ