ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1379

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินคำพูดของฉีเสวี่ยเวย แววตาของนางก็พลันเปลี่ยนเป็นเย็นชา

นางสร้างอาคมลวงตาไว้ที่นี่ มิใช่เพียงป้องกันงูแต่เพื่อป้องกันคนด้วย

แม้ฝูเหมิ่งจะกลายร่างเป็นศพแล้วก็มิน่าจะเข้ามาง่ายดายเช่นนี้

......

ในป่าอันมืดมิด

ซูเซียงพิงต้นไม้ด้วยความเหนื่อยล้า

มีเสียงดังกรอบแกรบดังมาจากเบื้องหน้า เมื่อนางเพ่งมองจึงเห็น

งู!

นางตกตะลึงไปชั่วขณะ แล้วขมวดคิ้วหันหลังวิ่งหนีไป

แต่จู่ ๆ กลับหยุดเท้าลง นัยน์ตาฉายแววเหี้ยมโหด นางก้มตัวคว้าจับงูพิษที่กำลังเลื้อยเข้ามา ให้กัดข้อเท้าของตนอย่างแรง

งูพิษงับข้อเท้าของนาง ความเจ็บปวดแผ่ซ่าน

นางเตะงูออกไป แล้ววิ่งโซเซกลับมายังค่ายพัก

......

ลั่วชิงยวนกำลังคิดว่าจะหาสมุนไพรมากำจัดกลุ่มคนของถูหมิงให้พ้นทางได้อย่างไร

ทันใดนั้นก็มีร่างหนึ่งเดินโซเซมาจากในป่า

ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย

รีบลุกขึ้น

เมื่อเห็นร่างนั้น ปรากฏว่าเป็นซูเซียง

ซูเซียงวิ่งมาได้มิกี่ก้าวก็ล้มลงบนพื้น ร่างกายหมดเรี่ยวแรง

อาภรณ์ใต้ร่างนางเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด

ลั่วชิงยวนตกใจ รีบเดินเข้าไปหา แล้วเห็นว่าริมฝีปากของซูเซียงดำคล้ำ แสดงว่าถูกพิษ

เมื่อจับชีพจรก็ยิ่งตกใจ

นางถูกพิษจริง ๆ และคงมิอาจรักษาเด็กในครรภ์ไว้ได้แล้วจริง ๆ

“งู... งูมาแล้ว...”

คำพูดนี้ดึงดูดความสนใจของถูหมิงและคนอื่น ๆ พวกเขารีบถามด้วยความกังวล “อะไรนะ? งูหรือ? มิใช่ว่ามันเข้ามาที่นี่มิได้หรอกหรือ?”