ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1381

เมื่อคนใบ้ได้ยินคำพูดนั้น เขาก็รีบคว้าข้อมือนางไว้ มิอยากให้นางไป

ลั่วชิงยวนกล่าวว่า “วางใจเถิด ข้าเพียงแค่อยู่บริเวณใกล้ ๆ นี้ มิเป็นอะไรหรอก”

โอสถห้ามเลือดหมดแล้ว บาดแผลที่หลังของคนใบ้สาหัสถึงเพียงนั้น หากมิได้ยารักษาก็เกรงว่าจะมิอาจประคองชีวิตได้ถึงรุ่งเช้า

ซูเซียงก็ต้องการสมุนไพรอย่างเร่งด่วนเช่นกัน

“เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ ประเดี๋ยวข้าจะกลับมา” ลั่วชิงยวนกำชับคนใบ้

คนใบ้พยักหน้า

จากนั้นลั่วชิงยวนก็เข้าไปยังป่ารกทึบเพื่อหาสมุนไพร

ราวกับไม่มีผู้ใดเคยย่างกรายเข้ามาในขุนเขาแห่งนี้มาก่อน พุ่มไม้หนาทึบจนแทบไม่มีทางเดิน

แต่ก็ดีแล้ว เพราะสมุนไพรมีมากมาย

แม้จะมิใช่ของวิเศษล้ำค่าแต่ก็เป็นยารักษาที่ดี

นางเก็บสมุนไพรมามากมาย

เมื่อกลับไปอย่างตื่นเต้น นางกลับพบว่า…

ทุกคนหายไปแล้ว!

ทั้งคนใบ้และซูเซียงหายไปหมดแล้ว!

ความหนาวเย็นยะเยือกแผ่ซ่านขึ้นมาในใจทันที

นางมองหาไปทั่วก็มิพบเงาร่างของทั้งสอง

กระทั่งสงสัยว่าตนเดินมาผิดที่หรือไม่

แต่นางกลับเห็นรอยเลือดบนพื้น

เป็นรอยเลือดที่ถูกลากไป!

ลั่วชิงยวนใจหายวูบ

ต้องเกิดเรื่องกับคนใบ้แล้ว!

นางหยิบเข็มทิศออกมา พลันสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งความอาฆาต

ลั่วชิงยวนสะดุ้ง รีบวิ่งตามไปทันที

แต่เมื่อนางวิ่งเข้าไปในป่ามาไกลมากแล้ว กลิ่นอายแห่งความอาฆาตกลับแผ่ซ่านไปทั่วทั้งป่า

ลั่วชิงยวนเริ่มหลงทิศแล้ว

เข็มทิศในมือก็หมุนวนมิหยุด

ลั่วชิงยวนไม่มีทางเลือกจึงกัดฟันกระโดดเข้าไป

ป่าแห่งนี้หนาทึบยิ่งกว่าเดิม ท้องฟ้าก็เริ่มสว่างแล้ว แต่ภายใต้เงาของใบไม้ในป่ากลับยังคงมืดมิด

ลั่วชิงยวนค้นหาไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงเที่ยงวันจึงพบซูเซียงล้มอยู่ตรงริมลำธาร