ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1382

เนื่องจากมันสูงเกินไป ลั่วชิงยวนจึงต้องใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีเกาะตามผนังหินทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้

แต่ผนังหินนั้นเกือบจะตั้งตรง และไม่มีสิ่งใดให้ยึดเกาะเพื่อปีนขึ้นไปได้เลย ลั่วชิงยวนทำได้เพียงเกาะชะง่อนหินที่ยื่นออกมาเพื่อช่วยผ่อนแรง

จากนั้นร่างของนางก็ตกลงสู่เบื้องล่าง

มิได้รับบาดเจ็บสาหัสมากนัก เพียงแต่ข้อเท้าพลิก

เบื้องล่างมีแสงสว่างริบหรี่ ลั่วชิงยวนเงยหน้าขึ้นมอง จึงเห็นว่าถ้ำนี้ลึกเกือบสิบเมตร

เบื้องล่างมีหินกระจัดกระจายมากมาย ข้างหินเหล่านั้นยังมีกระดูกสีขาวโผล่ให้เห็นเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเบื้องล่างนี้จะมีผู้คนมาตายอยู่เป็นจำนวนมาก

มิรู้ว่าเป็นสถานที่แห่งใด

เมื่อครู่... ซูเซียงเป็นคนผลักนางลงมาหรือ?

ในขณะนั้นเอง ที่ปากถ้ำด้านบนก็มีร่างหนึ่งค่อย ๆ ยื่นศีรษะออกมา

คนผู้นั้นคือซูเซียง!

ซูเซียงหมอบอยู่ที่ปากถ้ำด้วยสีหน้าเป็นกังวล ด้วยความกระวนกระวายว่า “เจ้าเป็นกระไรหรือไม่?”

“บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?”

“ขอโทษ ขอโทษจริง ๆ ข้าเท้าลื่นล้มลงไป เลยพลั้งมือผลักเจ้า”

“ข้าเองก็มิรู้ว่าที่นี่มีหลุมใหญ่ถึงเพียงนี้ด้วย”

ลั่วชิงยวนนั่งอยู่บนพื้นพลางคลึงข้อเท้าพลางมองสำรวจโดยรอบ แล้วถามว่า “คนใบ้ถูกลากเข้ามาในนี้หรือไม่?”

ซูเซียงส่ายหน้าอย่างจนปัญญา “ข้าก็มิรู้”

“เจ้าเห็นเขาหรือไม่?”

ลั่วชิงยวนตอบว่า “ไม่”

ซูเซียงกล่าวว่า “เช่นนั้นเขาอาจจะตกลงไปข้างใน แล้วปีนออกไปเองก็ได้”

ลั่วชิงยวนมองสำรวจผนังหิน ลักษณะที่สูงชันเช่นนี้ หากไม่มีเชือก ประกอบกับอาการบาดเจ็บของคนใบ้แล้ว เขาไม่มีทางขึ้นไปได้เองแน่นอน

ทันใดนั้นเอง เสียงของซูเซียงก็ดังขึ้นมาอีก “เจ้ารอข้าก่อน ข้าจะไปหาเชือกมาช่วยเจ้า”

ลั่วชิงยวนเกิดความสงสัย หากซูเซียงจากไปเช่นนี้แสดงว่าซูเซียงมีพิรุธ

แต่ถ้านางยังกลับมาช่วยนางจริง นี่อาจเป็นความผิดพลาดโดยมิได้ตั้งใจจริง ๆ ก็เป็นได้ใช่หรือไม่?