ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1417

นางปฏิเสธอย่างหนักแน่น

ลั่วชิงยวนกลับยกยิ้มอย่างพึงพอใจแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้น “พานางไปด้วย ไปวัดร้าง!”

พวกเนางมุ่งหน้าไปทางทิศใต้ โหยวเซียงดิ้นรนตลอดทาง แต่โฉวสือชีและคนใบ้จ้องมองทุกการกระทำของนางอย่างใกล้ชิด มิเปิดโอกาสให้นางหลบหนีไปได้แม้แต่น้อย

เมื่อเดินไปได้ไกลมากพอสมควร เสียงไก่ขันยามรุ่งอรุณก็ดังขึ้นแล้ว

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงวัดร้างแห่งนั้น

ในวัดร้างมีพระพุทธรูปที่เป็นซากปรักหักพังล้มลงบนพื้น ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่มีใครมานานแล้ว

เมื่อมองหาอย่างละเอียดก็พบรอยเท้าบนพื้น

ลั่วชิงยวนมั่นใจยิ่งขึ้น นี่คือสถานที่ที่ถูกต้อง!

โหยวเซียงจ้องมองทุกการกระทำของลั่วชิงยวนอย่างกระวนกระวาย เกรงว่าลั่วชิงยวนจะพบกลไกเข้า

แต่ลั่วชิงยวนกลับสังเกตปฏิกิริยาของโหยวเซียง ค่อย ๆ เดินไปในแต่ละที่โดยอาศัยการสังเกตปฏิกิริยาโหยวเซียง

สุดท้ายลั่วชิงยวนจึงเพ่งเล็งไปที่ผนังด้านหนึ่งแล้วเริ่มค้นหากลไก

เสียงเปิดกลไกดังแกร๊กดังขึ้น

ประตูบานหนึ่งบนพื้นพลันเปิดออก

หลังจากที่ลั่วชิงยวนเปิดประตูแล้วก็พบว่าด้านล่างยังมีประตูอีกบานหนึ่ง และบนนั้นก็มีกลไกเช่นกัน

แต่สำหรับลั่วชิงยวนแล้วเรื่องนี้ง่ายมาก

เมื่อประตูบานนี้เปิดออก ลั่วชิงยวนก็จุดไฟส่องดู ปรากฏว่าด้านล่างเป็นบันไดยาว

“ข้าไปก่อน!” โฉวสือชีรีบลงบันไดไปก่อน

ลั่วชิงยวนและคนใบ้รีบตามไปอย่างใกล้ชิดพร้อมกับลากโหยวเซียงลงบันไดไปด้วย ส่วนอวี๋โหรวเดินรั้งท้าย

เมื่อลงบันไดยาวลงไปแล้ว ด้านหน้าก็เป็นทางเดิน

พื้นที่แคบมาก ผนังขรุขระ ไม่มีการตกแต่งใด ๆ

เพิ่งเดินมาถึงที่นี่ จู่ ๆ ด้านบนก็มีเสียงดังสนั่น

ทุกคนจึงหยุดชะงักด้วยความตกใจแล้วพากันหันหลังกลับไปมอง