ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1418

ร่างที่เดินออกมาจากฝูงชนนั้นมีท่าทางคุกคามยิ่งนัก

ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย นั่นคือสตรีที่นางเห็นในความทรงจำของอวี๋ตันเฟิ่ง

ต่งอวิ๋นซิ่ว!

โหยวเซียงดิ้นรนพลางเงยหน้ามองต่งอวิ๋นซิ่วด้วยดวงตาแดงก่ำ “ท่านแม่… เป็นความผิดของลูกเองที่ปล่อยให้พวกมันขึ้นเขามาได้”

หากมิใช่เพราะลั่วชิงยวนรู้ทางลับของวัดร้างแห่งนั้น พวกนางคงไม่มีทางขึ้นเขามาได้ง่ายดายถึงเพียงนี้!

ต่งอวิ๋นซิ่วมองด้วยความเจ็บปวดแล้วตวาดใส่ลั่วชิงยวน “ปล่อยลูกสาวข้าเดี๋ยวนี้! มิเช่นนั้นข้าจะทำให้พวกเจ้าตายเยี่ยงไร้ที่ฝัง!”

ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม “เมื่อคืนยังพยายามทำลายวิญญาณที่เหลือของอวี๋ตันเฟิ่งอยู่เลย วันนี้เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าศัตรูของเจ้าคือใคร?”

“ใครกันแน่ที่จะตายแบบไร้ที่ฝัง ยังบอกมิได้หรอก”

เมื่อได้ยินดังนั้น ต่งอวิ๋นซิ่วก็สะดุ้งเฮือก สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก

ท่าทางของนางดูตึงเครียดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังพยายามซ่อนไว้ได้ดี

นางมองลั่วชิงยวนอย่างใจเย็น แล้วกล่าวว่า “ในเมื่อพวกเจ้ามาถึงเมืองแห่งภูตผี ก็คงต้องการของล้ำค่าของเมืองแห่งภูตผีสินะ”

“พวกเจ้าอยากได้อะไร ข้าสามารถให้เจ้าตามสัญญาได้”

ในใจของต่งอวิ๋นซิ่วรู้สึกร้อนรนอย่างยิ่ง สายตาคอยกวาดมองไปรอบด้านเพื่อมองหาเงาร่างของอวี๋ตันเฟิ่ง

“ข้าต้องการโสมมังกร!”

ลั่วชิงยวนเอ่ยปากโดยมิปิดบัง

คนใบ้รีบดึงแขนเสื้อของโฉวสือชี

โฉวสือชีได้สติ รีบกล่าวว่า “แล้วก็บัวถวายด้วย!”

“มีเท่าไหร่เอามาให้หมด!”

เมื่อสองสามคืนก่อน คนใบ้เคยพูดเรื่องนี้กับเขา ลั่วชิงยวนต้องการโสมมังกร แต่ตอนนี้นางต้องการบัวถวายอย่างมาก

ในเมื่อตอนนี้โหยวเซียงอยู่ในมือของพวกเขา ยาอะไรก็คงหามาได้ บัวถวายและโสมมังกรย่อมต้องได้มา!

เมื่อได้ยินดังนั้น ต่งอวิ๋นซิ่วก็เลิกคิ้วขึ้น “มีเพียงสองสิ่งนี้หรือ?”

“ปล่อยลูกสาวข้า แล้วข้าจะมอบยาสมุนไพรเหล่านั้นให้เจ้า”

ลั่วชิงยวนกลับหัวเราะ บีบคอโหยวเซียงแน่นขึ้น “ส่งยาสมุนไพรมาให้ก่อน แล้วข้าจะปล่อยนาง”

สีหน้าของต่งอวิ๋นซิ่วมิสบอารมณ์