ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1419

ขณะนี้เอง โหยวเซียงก็ฉวยโอกาสหลบหนีจากมือของลั่วชิงยวนไปได้

ต่งอวิ๋นซิ่วมองพวกเขาอย่างเย็นชา “ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้วก็เตรียมตัวตายได้เลย!”

ทันใดนั้นบนคานเรือนก็ปรากฏชายชุดดำจำนวนมากพร้อมถือหน้าไม้เล็งมาที่พวกเขา

ลูกดอกอันคมกริบประกายแสงเย็น

ลั่วชิงยวนยกยิ้มมุมปาก หัวเราะอย่างเย็นชา “ดูเหมือนว่าเจ้าจะเตรียมการมาอย่างดี ตอนนี้พวกข้าคงหนีออกจากห้องนี้ไปมิได้แล้วใช่หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนสังเกตประตูห้อง รวมถึงผนังห้องทุกด้าน แล้วพบว่ามีกลไกบนประตูเหนือศีรษะ

ต่งอวิ๋นซิ่วหัวเราะเบา ๆ “แน่นอน นี่คือห้องกลไกที่สร้างขึ้นมาเพื่อรับมือพวกเจ้าที่บุกรุกเข้ามาบนเขา”

“วันนี้พวกเจ้าอย่าหวังว่าจะได้ออกไปแม้แต่คนเดียว!”

ลั่วชิงยวนจับกระบี่ห้วงสวรรค์แน่นแล้วพุ่งไปที่กลไกจุดหนึ่งบนผนังห้อง ฟาดฟันกระบี่ลงไปอย่างแรง

ต่งอวิ๋นซิ่วรีบดึงโหยวเซียงหลบหลีกไป

แต่ใครเล่าจะรู้ว่าลั่วชิงยวนมิได้โจมตีพวกนาง แต่กลับฟันกลไกบนผนังห้อง

ทำให้ประตูห้องลงกลอนอย่างสมบูรณ์

เมื่อเห็นเช่นนั้น ต่งอวิ๋นซิ่วก็หัวเราะเยาะ “เจ้าช่างรนหาที่ตายยิ่งนัก”

ลั่วชิงยวนยกยิ้มอย่างมีความหมาย “เช่นนั้นรึ? ยังมิรู้เลยว่าใครกันแน่ที่จะตาย”

เมื่อเห็นรอยยิ้มของนาง ต่งอวิ๋นซิ่วก็ชะงักไปเล็กน้อย ด้วยเหตุใดก็มิอาจทราบได้ ในใจนางกลับสังหรณ์ใจมิดี

ในวินาทีต่อมา ไออาฆาตก็พวยพุ่งออกมา

ลมพัดกระหน่ำมาจากทุกสารทิศจนอาภรณ์ของทุกคนปลิวไสว ลั่วชิงยวนยืนอยู่ตรงกลาง ผมดำของนางปลิวสยาย ใบหน้าซีดเผือด แต่ในดวงตากลับฉายแววเจตนาสังหารอันรุนแรง

โหดเหี้ยมจนผู้คนหวาดกลัว

นางกุมยันต์แน่นในมือแล้วบดขยี้ เสียงเย็นเยียบดังขึ้นแผ่วเบา

“อวี๋ตันเฟิ่ง ถึงเวลาที่เจ้าจะแก้แค้นแล้ว!”

ทันใดนั้น ร่างในชุดสีแดงก็วูบไหว พลังทั้งหมดถูกดูดเข้าไปในมือของลั่วชิงยวน

ในชั่วขณะนั้น ดวงตาของลั่วชิงยวนก็เปล่งแสงสีแดง

รัศมีอาฆาตแผ่ซ่านออกมาจากทั่วร่าง รุนแรงจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

เมื่อได้ยินชื่ออวี๋ตันเฟิ่ง ต่งอวิ๋นซิ่วก็หน้าซีดเผือด นางรีบตะโกนเสียงหลง “ยิงธนู! ยิงธนูใส่พวกมัน!”