ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1425

ในที่สุดก็ไล่ตามอวี๋ตันเฟิ่งและโหยวจิ้งเฉิงทัน

บริเวณที่ทั้งสองต่อสู้กันนั้นมีลมพายุในป่าพัดกระหน่ำ แม้แต่ใบไม้ที่ปลิวขึ้นมาก็สามารถฆ่าคนได้ ลั่วชิงยวนทำได้เพียงพาคนอื่น ๆ ไปหลบอยู่หลังก้อนหิน

ในป่าเต็มไปด้วยความวุ่นวาย มองมิเห็นเงาร่างของอวี๋ตันเฟิ่งและโหยวจิ้งเฉิง ทำได้เพียงรับรู้ถึงพลังชั่วร้ายสองสายที่กำลังปะทะกัน

ลั่วชิงยวนตั้งใจจะเข้าไปช่วย แต่กลับถูกอวี๋ตันเฟิ่งห้ามไว้ “เจ้าอย่าเพิ่งลงมือ รอข้าจับเขาได้ก่อน!”

ดังนั้นลั่วชิงยวนจึงทำได้เพียงรอ

รอจนกระทั่งอวี๋ตันเฟิ่งสามารถกักขังโหยวจิ้งเฉิงไว้ได้สำเร็จ

ในป่าก็ค่อย ๆ กลับสู่ความสงบ

ลั่วชิงยวนจึงเดินเข้าไป จึงได้เห็นสตรีชุดแดงกำลังบีบคอของโหยวจิ้งเฉิงไว้แน่น

ในดวงตาของอวี๋ตันเฟิ่งเต็มไปด้วยความแค้นจนแทบจะกลายเป็นเลือด

เพราะนางมิอาจบีบคอโหยวจิ้งเฉิงจนตายได้!

“ลงมือเถิด ทำให้เขาตายไปเสีย”

ลั่วชิงยวนหยิบกระดาษยันต์ออกมาในทันที

นางมองไปที่อวี๋ตันเฟิ่ง แล้วกล่าวว่า “เมื่อข้าขว้างไป เจ้าจงรีบหลบเสีย!”

อวี๋ตันเฟิ่งพยักหน้า

แต่เมื่อลั่วชิงยวนขว้างยันต์ออกไป อวี๋ตันเฟิ่งกลับมิหลบหลีก

แสงสีทองสาดส่องเข้าใส่ทั้งสองคน

ลั่วชิงยวนมองนางด้วยความตกใจ “เจ้า…”

อวี๋ตันเฟิ่งเผยรอยยิ้มจาง “มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น เขาถึงจะหนีไปมิได้”

“ข้าเตรียมใจมานานแล้ว หากสามารถแก้แค้นได้ ข้าก็ไม่มีสิ่งใดให้เสียใจอีก”

“ให้ข้าหายไปพร้อมกับเขาเถิด”

“ระหว่างที่ข้ายังมีสติอยู่”

“อย่าลังเลเลย”

นางมิรู้ว่าตนจะเสียสติไปหรือไม่เพราะความแค้นอันรุนแรงนี้ และมิรู้ว่าหลังจากแก้แค้นได้แล้ว นางจะทำอะไรลงไปอีก

อาจจะกลายเป็นวิญญาณร้ายที่ไร้สติก็ได้