ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1429

“ข้าว่าตอนนี้นางคงดีใจมาก เพราะคิดว่าข้าต้องตายอยู่ในเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้แล้ว”

อวี๋โหรวมองนางอย่างตั้งใจ “เจ้าคิดจะทำกระไร?”

ลั่วชิงยวนยกยิ้มจาง แล้วกล่าวช้า ๆ “เฉินชีมาคราวนี้มีข่าวมาบอกว่า ช่วงนี้ตระกูลซีก็โดนคนของสำนักเทียนฉยงเล่นงานอยู่เช่นกัน ถึงคราวที่เวินซินถงจะต้องแสดงฝีมืออีกแล้ว”

“ข้าก็ต้องส่งของกำนัลชิ้นใหญ่ไปให้เวินซินถงสักหน่อย ถึงจะสมกับที่นางส่งของกำนัลมาให้ข้า”

อวี๋โหรวถามว่า “แล้วพวกเราจะกลับไปเมื่อใด?”

ลั่วชิงยวนกล่าวเสียงหนักแน่น “ยังมีที่ที่ข้าอยากไปอีกครั้ง หลังจากไปที่นั่นแล้วค่อยลงเขากัน”

อวี๋โหรวพยักหน้า

ท้องฟ้ายังมิทันมืด หลังจากที่อวี๋โหรวจากไปแล้วลั่วชิงยวนก็ออกจากห้องไปยังหน้าห้องของคนใบ้

เมื่อปิดประตูห้องแล้ว ลั่วชิงยวนก็กล่าวอย่างตรงไปตรงมา “อีกมิกี่วันพวกเราก็ต้องลงจากเขาแล้ว”

คนใบ้พยักหน้า

“ข้ายังกังวลเรื่องอาการบาดเจ็บของเจ้าอยู่บ้าง ข้าขอตรวจดูอีกครั้งนะ”

หลังจากลงจากเขาไปแล้วนางกับเขาอาจจะมิได้เจอกันอีก เกรงว่าจะไม่มีโอกาสรักษาอาการบาดเจ็บให้เขาได้อีก

คนใบ้ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ถอดเสื้อออก

เมื่อได้เห็นบาดแผลทั่วร่างของคนใบ้อีกครั้ง ลั่วชิงยวนก็ยังคงตกใจ

ร่างกายของเขาผอมแห้งราวกับมีแต่กระดูก แทบจะไม่มีส่วนใดบนร่างกายที่ดูปกติเลย

นางหยิบยาขี้ผึ้งที่ปรุงไว้ขึ้นมา แล้วทาลงบนบาดแผลใหม่อีกครั้ง

“ยาสำหรับรักษาแผลภายนอกข้าก็เตรียมไว้ให้เจ้าแล้ว ลงเขาไปแล้วเจ้าต้องทายาบ่อย ๆ นะ”

คนใบ้พยักหน้า

“หากบาดแผลมีอาการแปลก ๆ ก็มาหาข้าได้เลย คงหาตัวข้าได้มิยาก”

ส่วนนาง ต่อให้จะอยากตามหาคนใบ้ก็เกรงว่าจะมิใช่เรื่องง่าย

ในขณะที่พูดคุยกันอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกห้อง จากนั้นประตูห้องก็ถูกกระแทกเปิดออก

ลั่วชิงยวนตกใจ มองไปที่เฉินชีที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยความโกรธ “ยามวิกาลเช่นนี้ เจ้ามาทำกระไร?”

เฉินชีหรี่ตาลงเล็กน้อย นัยน์ตาฉายแววอำมหิตขณะมองไปยังคนใบ้