ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1437

ในขณะที่นางกำลังชั่งใจอยู่นั้น นายท่านซีก็สะบัดแขนเสื้อด้วยความโกรธเคือง

“ช่างเถิด!”

“พึ่งพาท่านนักบวชระดับสูงมิได้จริง ๆ!”

นายท่านซีรีบสั่งการ “จงรีบไปติดป้ายประกาศเสีย ใครที่สามารถแก้ไขเรื่องยุ่งยากในบ้านตระกูลซีได้ ผู้นั้นจะเป็นแขกคนสำคัญของตระกูลซีของเรา สามารถยื่นเงื่อนไขและคำขอใด ๆ ก็ตามมาได้เลย! หากข้าสนองให้ได้ ข้าจะสนองให้แน่นอน!”

ตระกูลซีเป็นตระกูลที่ร่ำรวยเป็นอันดับต้น ๆ ในแปดตระกูลใหญ่ ฐานะในเมืองหลวงก็สูงส่งยิ่งนัก มิว่าจะเป็นทรัพย์สินหรืออำนาจก็แข็งแกร่งมาก

คำมั่นสัญญาของนายท่านซีในครั้งนี้จึงดึงดูดใจอย่างมาก

ไม่มีใครมิหวั่นไหว

ลั่วชิงยวนรอคอยคำพูดนี้มานานแล้ว

นางกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “มิจำเป็นต้องติดป้ายประกาศให้ยุ่งยากหรอก”

“ข้าสามารถจัดการเรื่องในบ้านของนายท่านซีได้”

เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของนายท่านซีก็เป็นประกายขึ้น จากนั้นก็สำรวจนางตั้งแต่หัวจรดเท้า “เจ้าจัดการได้จริงหรือ?”

“ลองดูก่อนก็รู้ หากจัดการมิได้ นายท่านซีค่อยติดป้ายประกาศก็ยังมิสาย”

กล่าวจบ ลั่วชิงยวนก็เดินตรงไปข้างหน้า

งูตัวหนึ่งที่ตัวหนาเท่าแขนนอนขดอยู่ในกอหญ้า

คนอื่น ๆ ต่างถอยหลังกรูด มีเพียงลั่วชิงยวนที่เดินเข้าไปหางู

เวินซินถงยืนอยู่ห่างออกไป มิกล้าเข้าใกล้หรือแม้แต่มอง

นายท่านซีรีบเตือน “แม่นาง งูตัวนั้นดูท่าทางแล้วมีพิษร้ายแรงนัก ตัวก็ใหญ่โต พละกำลังโจมตีก็คงมิน้อย เจ้าจงระวังด้วย”

ลั่วชิงยวนยกยิ้มก่อนกล่าว “มิต้องกังวล”

นางก้าวเข้าไปจับงูตัวนั้นอย่างคล่องแคล่ว

มือนึงจับหัวงูแน่น หางงูยาวเฟื้อยพาดอยู่บนแขนของนาง

เมื่อนางหันหลังกลับมา เวินซินถงก็ตกตะลึง นายท่านซีเองก็ตกใจมากเช่นกัน

“เหตุใด… เหตุใดมันจึงมิทำร้ายเจ้า?” นายท่านซีหวาดกลัวงูตัวนั้นอย่างมาก

ลั่วชิงยวนยิ้มจาง มิได้เอ่ยคำใด

นางจับงูตัวนี้มาเอง มันย่อมคุ้นเคยกับกลิ่นของนางดีอยู่แล้ว ย่อมมิทำร้ายนาง