ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 144

“โอสถคันธ์หยดน้ำค้าง!” ลูกกลอนหอมรัญจวน

ทันทีที่นางพูดเช่นนั้น ฟู่เฉินหวนและลั่วหรงก็ขมวดคิ้ว พวกเขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน

เมื่อลั่วชิงยวนเห็นท่าทางสับสนของพวกเขา ก็กลับมาตั้งสติได้และอธิบายออกไป

"โอสถคันธ์หยดน้ำค้าง เป็นโอสถที่ใช้คู่กับการเลี้ยงแมลงกู่ หากใครกินโอสถนี้เข้าไป เมื่อพวกเขาปล่อยแมลงกู่ออกมา แมลงกู่พวกนั้นจะชอนไชเข้าไปในร่างกายของคนผู้นั้นเพื่อเข้าไปกินโอสถที่อยู่ภายใน ทั้งยังทำลายผิวหนังและเนื้อของคนผู้นั้น จนทำให้ถึงแก่ความตาย"

ฟู่เฉินหวนมองนางหน้านิ่ง “ทำไมเจ้าถึงรู้อะไรมากมายนัก?”

แม้ว่าเขาจะเคยได้ยินเรื่องของวิชาแมลงกู่มาก่อน แต่เขาไม่เคยได้ยินเรื่องอะไรเช่นนี้ เหตุใด ลั่วชิงยวนจึงรู้รายละเอียดมากมายนัก

ลั่วชิงยวนรู้ว่าฟู่เฉินหวนจะต้องสงสัย ดังนั้นนางจึงตอบอย่างใจเย็น "ข้าเคยพบมันในตำรา กลิ่นและพิษชนิดนี้เหมือนกับที่ถูกจารึกไว้ในตำรานั้นทุกประการ นั้นเพราะข้าก็เห็นแมลงภู่กับตาตัวเองแล้วด้วย"

ลั่วหรงไม่นึกกังขา หลังจากได้ยินสิ่งนี้ นางก็เอ่ยขึ้นอย่างจริงจังว่า "ผู้ที่ชักใยอยู่เบื้องหลังทั้งวางแผนการและวางกับดักไว้เสียใหญ่โต พวกเขาได้เตรียมการไว้เผื่อกรณีนี้ล่วงหน้าแล้ว พวกเขาถึงได้กินโอสถคันธ์หยดน้ำค้างเอาไว้ล่วงหน้า เมื่อแผนการล้มเหลว ก็เพียงแค่ต้องปล่อยแมลงกู่ออกมา แล้วคนพวกนี้จะต้องตายอย่างแน่นอน พวกเขาจะไม่มีโอกาสได้สารภาพอะไรเลย!"

ดวงตาของฟู่เฉินหวนส่อแววเย็นชาเล็กน้อย "เช่นนี้แล้ว ผู้ที่อยู่เบื้องหลังก็น่าจะเป็นคนที่มายังจวนมหาราชครูในวันนี้ เขาคงคอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของพวกเราอยู่ ถึงได้ปล่อยแมลงกู่มาได้ในเวลาที่เหมาะสมเช่นนี้!"

ลั่วหรงพยักหน้า "ใช่ เพราะแผนทำร้ายหลางหลางล้มเหลว พวกเขาคงได้เริ่มปล่อยแมลงกู่ออกมา"

การวิเคราะห์ฟังดูเข้าท่ามาก แม้ว่าลั่วชิงยวนจะมีอีกความคิดอยู่ภายในใจ แต่นางก็ไม่มีหลักฐาน ดังนั้นนางจึงไม่ได้พูดออกไป

ในทางกลับกัน ความสงสัยของฟู่เฉินหวนที่มีต่อลั่วชิงยวนก็ยิ่งทวีเพิ่มขึ้นอีก

ทั้งการช่วยชีวิตลั่วหลางหลางและการฆ่าคนปิดปาก ล้วนราบรื่นจนเกินไป

“ท่านอ๋อง เรื่องนี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง หม่อมฉันเองก็มีข้อสงสัยในใจเช่นกัน หม่อมฉันสงสัยว่า หม่อมฉันจะสามารถนำเรื่องนี้ไปปรึกษากับท่านพ่อได้หรือไม่” ลั่วหรงหันหันไปขอความเห็นฟู่เฉินหวน

ฟู่เฉินหวนพยักหน้า "ข้าเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน!"

งานฉลองสิ้นสุดลงแล้ว และเหล่าแขกต่างก็พากันทยอยกลับไป ทุกคนรู้ว่า มหาราชครูลั่วชอบความสงบและเรียบง่ายดังนั้นทุกคนจึงพากันมามอบของขวัญและแสดงความยินดีกับเขาเพียงเท่านั้น