ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 145

ลั่วชิงยวนสับสนเป็นอย่างมาก เหตุกบฏในวังหลวงหมายความว่าอย่างไร?

นางเคยป่วยและความจำเสื่อมมาก่อน จึงลืมทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้น นางไม่อาจจำความหมายของคำเหล่านี้ได้

แน่นอนว่าตอนนี้นางย่อมรู้สึกสับสน

ในขณะที่กำลังสับสน ฟู่เฉินหวนก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เรื่องนี้เป็นความลับอย่างยิ่ง ยิ่งปล่อยให้คนรู้มากเท่าไรเราก็ยิ่งปลอดภัยน้อยลงเท่านั้น พระชายาออกไปก่อนเถิด"

ลั่วชิงยวนมองฟู่เฉินหวนอย่างไม่เข้าใจ แม้จะเห็นท่าทีแสร้งเป็นมิตรของเขา แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความระแวดระวังและความสงสัยอย่างชัดเจน!

ราชครูลั่วเหลือบมองนางแล้วพูดขึ้นว่า "ท่านอ๋องพูดถูกแล้ว เรื่องเก่าเช่นนี้ไม่เหมาะจะพูด ข้าไม่ได้คิดให้ดีเอง ชิงยวน เจ้าไปดูแลหลางหลางก่อนเถิด"

ราชครูลั่วมีสีหน้ากังวลอย่างหนัก นั่นเพราะเขาเองก็กังวลว่าลั่วชิงยวนจะมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ จึงไม่ยอมให้นางอยู่ฟัง หากป้องกันเอาไว้เสียจะดีกว่าแก้

แต่ฟู่เฉินหวนใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้และจงใจขับไล่นางออกไป!

ลั่วชิงยวนรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก แต่นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรับปาก "เจ้าค่ะ"

จากนั้นนางก็ออกจากห้องไป

แต่ที่เรือนปีกตะวันตกมีลั่วอวิ๋นสี่ดูแลลั่วหลางหลางอยู่แล้ว หากนางไปที่นั่น นางกับลั่วอวิ๋นสี่คงต้องเกิดเรื่องกันอย่างเลี่ยงไม่ได้

นางไม่ได้กลัวลั่วอวิ๋นสี่ แต่กลัวว่านางจะไปรบกวนการพักผ่อนของลั่วหลางหลางเข้า

ขณะที่นางกำลังเดินออกมาทางด้านนอก นางรับใช้คนหนึ่งก็รีบมาขอความช่วยเหลือ "พระชายา ท่านอัครมหาเสนาบดีและคุณหนูรองลั่วยังเอาแต่รั้งอยู่ที่นี่ไม่ยอมกลับ พวกเขาต้องการพบท่านมหาราชครู แต่เหล่าคนใช้ไม่มีใครกล้าเข้าไปแจ้งเรื่องนี้แกท่านมหาราชครูเลย ท่านพอทำอะไรได้บ้างหรือไม่เจ้าคะ?”

ฮูหยินลั่วเกลียดอัครเสนาบดีเป็นที่สุด แล้วนางจะกล้าแบกหน้าไปแจ้งเรื่องนี้ได้เช่นไร อีกทั้งนางก็ไม่อาจทำให้อัครเสนาบดีขุ่นเคืองได้ ดังนั้นนางจึงต้องหาทางจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

ลั่วชิงยวนเลิกคิ้วและยกมุมปากขึ้น "ไม่เป็นไร ข้าจะส่งพวกเขากลับเอง"

“ขอบคุณเจ้าค่ะ พระชายา!” นางรับใช้พูดด้วยสีหน้ายินดี