แต่ลั่วชิงยวนก็ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ตบดีนางอีก
นางยกมือขึ้นมาคว้าข้อมือของลั่วไห่ผิงเอาไว้แน่น
นางมองลั่วไห่ผิงด้วยสายตาคมกริบเชือดเฉือนและเอ่ยวาจาเด็ดขาดเพื่อข่มขู่ว่า “ท่านพ่อ ข้าหวังว่าท่านคงยังไม่ลืมว่ามหาราชครูลั่วบอกอะไรท่านไว้”
“ถึงแม้ข้าจะเป็นบุตรีของท่าน แต่ว่าตอนนี้ข้าก็เป็นสตรีที่ออกเรือนแล้ว ท่านไม่มีสิทธิ์ที่จะมาลงโทษข้าอีกต่อไป! ก่อนที่จะลงมือคิดให้ดีก่อนเถิดว่า ท่านกำลังจะตบตีบุตรี หรือว่าชายาอ๋องกันแน่?”
นางพูดอย่างเด็ดขาดชัดเจนก่อนปล่อยมือของลั่วไห่ผิง
เมื่อคิดถึงสิ่งที่ท่านอารองได้กล่าวเตือนเขาไว้ ลั่วไห่ผิงก็เก็บกลั้นโทสะเอาไว้ เขากำหมัดแน่นไว้ด้านหลัง และไม่กล้าลงมืออีก
ลั่วเยวี่ยอิงนั้นโมโหจนกัดฟันแน่น นางสารเลวลั่วชิงยวนตอนนี้ไต่เต้าพึ่งพิงไม้ใหญ่ของจวนมหาราชครูได้แล้ว ตอนนี้แม้แต่บิดาก็ทำอะไรนางไม่ได้
นางสารเลวผู้นี้ เหตุใดถึงได้มากเล่ห์นัก! นางหลอกลวงมหาราชครูลั่วและฮูหยินลั่วได้เช่นไรกัน
ลั่วเยวี่ยอิงเกาะแขนลั่วไห่ผิง “ท่านพ่อ ไม่ต้องไปสนใจนาง เราไปหาท่านปู่รองดีกว่าเจ้าค่ะ”
เมื่อเห็นว่าลั่วเยวี่ยอิงเปลี่ยนน้ำเสียงฉับพลัน ลั่วชิงยวนก็อดแค่นเสียงใส่ไม่ได้
“อย่าเสียเวลาเปล่าเลย ท่านปู่ไม่พบเจ้าหรอก”
“ไม่สู้ให้ข้าช่วยส่ง ไม่สิ ให้ข้าไล่เจ้ากลับดีกว่า” ลั่วชิงยวนพูดพร้อมรอยยิ้ม
คำพูดพวกนี้ทำให้ลั่วไห่ผิงและลั่วเยวี่ยอิงหน้าตึง พวกเขาโมโหมาก
“ลั่วชิงยวน เจ้าก็แค่ขัดขวางพวกเราไม่ให้ได้เจอท่าหมาราชครูลั่วเท่านั้น ไยเจ้าถึงได้ชั่วร้ายนัก!”
ลั่วเยวี่ยอิงกระวนกระวายใจมาก ลั่วชิงยวนได้รับการยอมรับจากท่านมหาราชครูลั่วก่อนตัวนางเอง แล้วนางจะทำเช่นไร?
ลั่วชิงยวนยิ้มและพูดเรียบ ๆ “ข้าขอส่งเจ้าตอนนี้ดีกว่า หากว่าข้าสั่งให้ใครมาไล่เจ้าไป ตอนนั้นคงน่าอับอายขายหน้ามากกว่านี้”
“ท่านพ่อเองก็คงไม่อยากก่อให้เกิดเรื่องวุ่นวาย”
เมื่อลั่วเยวี่ยอิงได้ยินคำต่อว่าเช่นนั้น ดวงตานางก็แดงก่ำอย่างโศกเศร้า “ข้า… ข้า…”
นางจะรู้ได้อย่างไรว่า ลั่วชิงยวนจะเตรียมของกำนัลมามอบให้? ตอนแรกนางคิดว่า ลั่วชิงยวนคงไม่อาจเข้าจวนมหาราชครูได้ด้วยซ้ำ
“ท่านพ่อ เพราะว่าหนนี้ใบหน้าข้าบาดเจ็บ ข้าเลยมัวแต่รักษาบาดแผลจนละเลยเรื่องนั้นไป หากว่าวันนี้ข้าไม่ได้ใส่ผ้าปิดหน้า ก็คงไม่เปิดโอกาสให้ลั่วชิงยวนได้แบบนี้หรอก”
ลั่วเยวี่ยอิงอธิบายเล็กน้อย หวังว่าจะทำให้ลั่วไห่ผิงอารมณ์เย็นลงได้
ลั่วไห่ผิงมองนางอย่างอับจนปัญญา “ช่างเถอะ จากนี้คิดหาวิธีที่จะสนิทสนมกับลั่วหรงทีหลัง หากว่าลั่วหรงยอมรับเจ้า เจ้าก็จะมีโอกาสได้พบกับท่านมหาราชครูแล้ว”
ลั่วเยวี่ยอิงพยักหน้า “ข้าจะจำไว้เจ้าค่ะ”
หลังจากที่ส่งลั่วไห่ผิงและบุตรีออกไปแล้ว ลั่วชิงยวนก็เดินเตร่อยู่ในสวนหลังเรือน
หลังผ่านไปครู่หนึ่ง นางก็เห็นฟู่เฉินหวนเดินออกมาจากจวนท่านมหาราชครู
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย
อ่านมาสามร้อยกว่าตอน ยอมรับว่านางเอกเป็นคนเก่ง เก่งแต่ทำเรื่องโง่ๆ โง่จนอ่านไปเจ็บอกไป โมโหจนจะเป็นลม ทำเพื่อผู้ชายแบบอิอ๋องไม่รู้กี่รอบ อีกกี่ตอนนางเอกถึงจะฉลาด...
หายไปไหน ไม่อัพหลายวันแล้ว ติดอยู่ตอนที่ 1386 รออ่านนะคะ เป็นกำลังใจให้น๊า...
รู้ว่ารวยแย่เองก่อความวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น ทำไมไม่วางยาให้เป็นใบ้ บางบทก็ฉลาดเกินบทจะโง่ก็สุดจริง...
อาจารย์ก็ถูก รั่วให้เพียงใช้ประโยชน์ ตัวเองก็ถูกสู้เชิงหัวใจประโยชน์ เกือบตายหลายครั้ง แต่ก็ไม่ไปไหนสักที คอนจบรักกันดูดดื่มแน่นอนสินะ 5555...
มือสังหารในวังอ๋องก็องค์ชายห้าแหละ เดาตั้งแต่หมอกู้พูดว่า ไปหมดแล้วท่านเลิกแสดวได้แล้ว 555...
องค์ชายห้าตั้งใจ นางเอกก็รู้ทั้งรู้ว่ายิ่งเข้าใกล้องค์ชายห้ายิ่งมีเรื่องแต่ก็ไม่เลิก55555...
ยังรออ่านนะคะ...
นางเอกปลอมตัวเป็นผู้ชายทำไมถ้านิสัยยังเหมือนเดิม...
ผัวอย่างเลว้าย แต่นางเอกก็คงรักผัวขั้นสุด เกือบทิ้งชีสิตหลายครั้งเพราะช่วยผัว ในขณะที่ผัวก็พยายามฆ่าตัวเองตลอด กู่คงเป็นเพียงข้อองมากกว่า 5555...
เกิดอะไรขึ้นคะ ไม่เขียนต่อแล้วเหรอ...