ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 146

แต่ลั่วชิงยวนก็ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ตบดีนางอีก

นางยกมือขึ้นมาคว้าข้อมือของลั่วไห่ผิงเอาไว้แน่น

นางมองลั่วไห่ผิงด้วยสายตาคมกริบเชือดเฉือนและเอ่ยวาจาเด็ดขาดเพื่อข่มขู่ว่า “ท่านพ่อ ข้าหวังว่าท่านคงยังไม่ลืมว่ามหาราชครูลั่วบอกอะไรท่านไว้”

“ถึงแม้ข้าจะเป็นบุตรีของท่าน แต่ว่าตอนนี้ข้าก็เป็นสตรีที่ออกเรือนแล้ว ท่านไม่มีสิทธิ์ที่จะมาลงโทษข้าอีกต่อไป! ก่อนที่จะลงมือคิดให้ดีก่อนเถิดว่า ท่านกำลังจะตบตีบุตรี หรือว่าชายาอ๋องกันแน่?”

นางพูดอย่างเด็ดขาดชัดเจนก่อนปล่อยมือของลั่วไห่ผิง

เมื่อคิดถึงสิ่งที่ท่านอารองได้กล่าวเตือนเขาไว้ ลั่วไห่ผิงก็เก็บกลั้นโทสะเอาไว้ เขากำหมัดแน่นไว้ด้านหลัง และไม่กล้าลงมืออีก

ลั่วเยวี่ยอิงนั้นโมโหจนกัดฟันแน่น นางสารเลวลั่วชิงยวนตอนนี้ไต่เต้าพึ่งพิงไม้ใหญ่ของจวนมหาราชครูได้แล้ว ตอนนี้แม้แต่บิดาก็ทำอะไรนางไม่ได้

นางสารเลวผู้นี้ เหตุใดถึงได้มากเล่ห์นัก! นางหลอกลวงมหาราชครูลั่วและฮูหยินลั่วได้เช่นไรกัน

ลั่วเยวี่ยอิงเกาะแขนลั่วไห่ผิง “ท่านพ่อ ไม่ต้องไปสนใจนาง เราไปหาท่านปู่รองดีกว่าเจ้าค่ะ”

เมื่อเห็นว่าลั่วเยวี่ยอิงเปลี่ยนน้ำเสียงฉับพลัน ลั่วชิงยวนก็อดแค่นเสียงใส่ไม่ได้

“อย่าเสียเวลาเปล่าเลย ท่านปู่ไม่พบเจ้าหรอก”

“ไม่สู้ให้ข้าช่วยส่ง ไม่สิ ให้ข้าไล่เจ้ากลับดีกว่า” ลั่วชิงยวนพูดพร้อมรอยยิ้ม

คำพูดพวกนี้ทำให้ลั่วไห่ผิงและลั่วเยวี่ยอิงหน้าตึง พวกเขาโมโหมาก

“ลั่วชิงยวน เจ้าก็แค่ขัดขวางพวกเราไม่ให้ได้เจอท่าหมาราชครูลั่วเท่านั้น ไยเจ้าถึงได้ชั่วร้ายนัก!”

ลั่วเยวี่ยอิงกระวนกระวายใจมาก ลั่วชิงยวนได้รับการยอมรับจากท่านมหาราชครูลั่วก่อนตัวนางเอง แล้วนางจะทำเช่นไร?

ลั่วชิงยวนยิ้มและพูดเรียบ ๆ “ข้าขอส่งเจ้าตอนนี้ดีกว่า หากว่าข้าสั่งให้ใครมาไล่เจ้าไป ตอนนั้นคงน่าอับอายขายหน้ามากกว่านี้”

“ท่านพ่อเองก็คงไม่อยากก่อให้เกิดเรื่องวุ่นวาย”

เมื่อลั่วเยวี่ยอิงได้ยินคำต่อว่าเช่นนั้น ดวงตานางก็แดงก่ำอย่างโศกเศร้า “ข้า… ข้า…”

นางจะรู้ได้อย่างไรว่า ลั่วชิงยวนจะเตรียมของกำนัลมามอบให้? ตอนแรกนางคิดว่า ลั่วชิงยวนคงไม่อาจเข้าจวนมหาราชครูได้ด้วยซ้ำ

“ท่านพ่อ เพราะว่าหนนี้ใบหน้าข้าบาดเจ็บ ข้าเลยมัวแต่รักษาบาดแผลจนละเลยเรื่องนั้นไป หากว่าวันนี้ข้าไม่ได้ใส่ผ้าปิดหน้า ก็คงไม่เปิดโอกาสให้ลั่วชิงยวนได้แบบนี้หรอก”

ลั่วเยวี่ยอิงอธิบายเล็กน้อย หวังว่าจะทำให้ลั่วไห่ผิงอารมณ์เย็นลงได้

ลั่วไห่ผิงมองนางอย่างอับจนปัญญา “ช่างเถอะ จากนี้คิดหาวิธีที่จะสนิทสนมกับลั่วหรงทีหลัง หากว่าลั่วหรงยอมรับเจ้า เจ้าก็จะมีโอกาสได้พบกับท่านมหาราชครูแล้ว”

ลั่วเยวี่ยอิงพยักหน้า “ข้าจะจำไว้เจ้าค่ะ”

หลังจากที่ส่งลั่วไห่ผิงและบุตรีออกไปแล้ว ลั่วชิงยวนก็เดินเตร่อยู่ในสวนหลังเรือน

หลังผ่านไปครู่หนึ่ง นางก็เห็นฟู่เฉินหวนเดินออกมาจากจวนท่านมหาราชครู