ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1446

เมื่อลั่วชิงยวนวางกระดาษแผ่นนั้นลงตรงหน้าซีกุ้ยเฟย ซีกุ้ยเฟยก็หยิบขึ้นมาด้วยความสนใจ ก่อนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าหาเจอจริง ๆ สินะ”

“อาหารเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ข้ากินมาตลอดสองปีนี้”

ลั่วชิงยวนตกใจ “ท่าน? ท่านทราบอยู่แล้ว เหตุใดจึงมิตรัสบอกหม่อมฉัน แล้วเหตุใดยังประทานสมุดหนาปึกนั้นแก่หม่อมฉันหรือเพคะ?”

ซีกุ้ยเฟยหัวเราะเบา ๆ “เช่นนั้นข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าเก่งกาจจริงหรือเป็นเพียงนักต้มตุ๋น?”

“ข้าเพียงอยากจะทดสอบความอดทนของเจ้าเท่านั้น”

“อีกอย่าง เจ้ารับเงินไปมากมายแล้วก็ควรจะทำอะไรบ้างมิใช่หรือ?”

ซีกุ้ยเฟยกล่าวพลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแฝงไว้ด้วยความหยอกล้อ

แต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือความปีติยินดี ลั่วชิงยวนมีความอดทนถึงเพียงนี้ สามารถค้นหาสิ่งที่นางกินเป็นประจำได้อย่างแม่นยำจากบันทึกการเสวยพระกระยาหารสองปี

อย่างน้อยก็พิสูจน์ได้ว่านางตั้งใจจะแก้ไขปัญหาให้ตนจริง ๆ

มิใช่เพียงแค่หวังจะหลอกเอาเงินแล้วทำทีเป็นจัดการให้

ลั่วชิงยวนหมดคำจะกล่าว

จำต้องดำเนินการในขั้นตอนต่อไป “ชื่ออาหารเหล่านี้ล้วนแปลกประหลาดยิ่งนัก โบตั๋นแดงหยกขาวคือสิ่งใด? แล้วยังมีเนื้อหยกละลายลิ้นกับห้วงเวลาพักใจคือกระไร”

“ชื่อเหล่านี้ล้วนเป็นชื่ออาหารหรือเพคะ?”

ซีกุ้ยเฟยหัวเราะ “อาหารธรรมดาสามัญบางอย่าง ข้าเป็นผู้ตั้งชื่อให้เอง”

“เหตุใดจึงตั้งชื่อเช่นนี้หรือเพคะ?” ลั่วชิงยวนสงสัย

แล้วจะสามารถแยกแยะออกได้อย่างไรว่าสิ่งใดคือสิ่งใด?

ซีกุ้ยเฟยหัวเราะ “เพื่อระมัดระวัง เกรงว่าผู้อื่นจะล่วงรู้ความโปรดปรานของข้า”

“เจ้าดูบันทึกสองปีมานี้ เห็นความสม่ำเสมอหรือไม่? รสนิยมของข้าจะเปลี่ยนไปเป็นระยะ”

“มิได้เปลี่ยนแปลงไปมากเช่นนั้นจริง ๆ แต่เพราะอยู่ในวังหลัง จำต้องเปลี่ยนแปลง มิอาจให้ผู้อื่นล่วงรู้ความโปรดปรานของข้าได้”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ชะงักไป

ระมัดระวังตัวถึงเพียงนี้

ซีกุ้ยเฟยคงประสบกับเรื่องราวการแก่งแย่งชิงดีมามากมายในอดีต

ถึงแม้นางจะอาศัยความคล้ายคลึงกับฮองเฮา และอาศัยความโปรดปรานของจักรพรรดิขึ้นสู่ตำแหน่งกุ้ยเฟยในขณะที่ฮองเฮามิอยู่