ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1447

“ของเสวยเหล่านี้มิได้มีปัญหาอะไร…” ลั่วชิงยวนอดมิได้ที่จะปวดเศียรเวียนเกล้า

เป็นครั้งแรกที่นางประสบปัญหาเช่นนี้

ซีกุ้ยเฟยก็ถอนใจ “นั่นสินะ หากมีสิ่งใดผิดปกติ ข้าคงพบไปนานแล้ว”

“อาจมิใช่ของเสวย แต่เป็นสภาพแวดล้อมที่อยู่?”

ซีกุ้ยเฟยคาดเดาแล้วจึงถาม

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่นาน จึงเอ่ยว่า “หามิได้เพคะ!”

“เหตุใดจึงขาดของเสวยไปอย่างหนึ่ง!”

ลั่วชิงยวนเอ่ยถาม

ซีกุ้ยเฟยมองบนโต๊ะ แล้วนึกขึ้นได้ “อ้อ ใช่แล้ว ลืมบอกเจ้าไป ยามนี้มิอาจกินเนื้อหยกละลายลิ้นได้”

“ทำได้เพียงในยามเช้าเท่านั้น”

“มันคือปลาเนื้ออ่อนสด ๆ ที่จับจากทะเลสาบน้ำแข็งยามรุ่งอรุณกับน้ำค้างที่เก็บสด ๆ จากสวนหญ้าหอม ผสมกับเต้าหู้ที่ทำสดใหม่ยามเช้าและปรุงรสด้วยสมุนไพรบางอย่าง”

“มันจึงเป็นอาหารเช้าของข้า”

“ยามนี้มิอาจทำให้เจ้าดูได้”

เมื่อฟังถึงส่วนผสมเหล่านั้นก็ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไร

มิอาจส่งผลกระทบต่อร่างกายของซีกุ้ยเฟยได้

แต่ลั่วชิงยวนยังคงอยากจะดู เพราะนั่นคืออาหารเช้าของซีกุ้ยเฟยซึ่งกินบ่อยมากที่สุด

“เช่นนั้นกุ้ยเฟยจะขัดข้องหรือไม่เพคะ หากหม่อมฉันจะพักค้างคืนที่นี่ แล้วรุ่งเช้าจะดูว่าเนื้อหยกละลายลิ้นนั้นเป็นอย่างไร?”

“ดีสิ เจ้าพักอยู่ในตำหนักเถิด ถือโอกาสช่วยข้าดูด้วยว่ามีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่”

ซีกุ้ยเฟยดีใจที่ลั่วชิงยวนจะมาค้างที่นี่

......

ลั่วชิงยวนมิได้นอนตลอดคืน เดินไปมาในพระตำหนักชีอู๋เพื่อตรวจสอบทั่วทุกแห่ง

จนแน่ใจว่าภายในพระตำหนักชีอู๋เป็นปกติ ไม่มีสิ่งผิดปกติใด

นางถึงกับหวังว่าจะพบสิ่งผิดปกติบ้าง อย่างน้อยก็พอจะให้เบาะแสแก่นางได้

จนกระทั่งแม่นมเฉาถือชามใบหนึ่งเข้ามา “กุ้ยเฟย เนื้อหยกละลายลิ้นมาแล้วเพคะ”

“วางไว้ตรงนั้นเถิด” ซีกุ้ยเฟยมีใจหม่นหมองเพราะคำพูดของลั่วชิงยวนเมื่อครู่

ทั้งยังลังเลด้วย

หากการสอดส่องความทรงจำเป็นหนทางเดียว หากนางมิยินยอม โรคของนางก็อาจจะมิได้รับการรักษาตลอดไป

ทว่าหากยินยอม ความเสี่ยงนั้นมากมายเพียงใดนางก็มิอาจคาดคะเนได้

ในเวลานี้

สายตาของลั่วชิงยวนจับจ้องอยู่ที่ชามหยกขาวบนโต๊ะ

ด้วยเหตุผลอะไรก็มิอาจทราบได้ นางกลับเห็นไอเลือดคุกรุ่นออกมาจากชามนั้น

แต่ในชามนั้นกลับมีเพียงขนมสีขาวนวลคล้ายเต้าหู้ชิ้นหนึ่ง

ซีกุ้ยเฟยลังเลอยู่นาน ในที่สุดก็กัดฟันตอบ “ได้ ข้าจะลองทำตามวิธีที่เจ้าว่า”

แต่ลั่วชิงยวนกลับเอ่ยเสียงเบา “กุ้ยเฟย บางทีอาจมิจำเป็นต้องทำถึงขั้นนั้นแล้วเพคะ…”