ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1456

ขณะนั้นเอง คนใบ้ก็กำหมัดแน่น

เกาเหมียวเหมี่ยวมองเขาด้วยความสนใจ แล้วยกคิ้วขึ้นพลางเผยรอยยิ้ม “ไยเล่า? คุกเข่าให้พี่ชายข้าได้ เหตุใดคุกเข่าให้ข้ามิได้รึ?”

ในใจคนใบ้ขุ่นเคือง แม้ปรารถนาบัวถวาย แต่เขารู้ดีว่าคนเช่นเกาเหมียวเหมี่ยว แม้เขาจะคุกเข่าลงจริงนางก็ไม่มีวันมอบบัวถวายให้เขา

เขาหันหลังเตรียมจะเดินออกไป

แต่กลับถูกเกาเหมียวเหมี่ยวจับบ่าไว้ “ขี้ข้าเยี่ยงเจ้าบังอาจทำท่าทีเช่นนี้ต่อตัวข้าผู้เป็นองค์หญิงรึ?!”

“เจ้าคิดจริงหรือว่าฉินอี้จะคุ้มครองเจ้าได้!”

“ต่อให้ข้าจะทรมานเจ้าจนตาย เขาก็ไม่มีวันเอ่ยปากแม้สักคำ!”

คนใบ้สะบัดมือของนางออกแล้วก้าวเท้าเดินออกไป

แต่ในเวลานั้นเอง เกาเหมียวเหมี่ยวร้องเรียกองครักษ์หลายคน แล้วตวาดว่า “จับตัวมาให้ข้า!”

คนใบ้ถูกจับกลับมาในทันที

เขาถูกจับกดลงตรงหน้าเกาเหมียวเหมี่ยว

เกาเหมียวเหมี่ยวจ้องมองเขาอย่างโกรธเกรี้ยว “คุกเข่าลง!”

แต่คนใบ้กลับมิยอมคุกเข่า องครักษ์หลายคนกดบ่าเขาไว้แน่นหมายจะกดเขาลง แต่เขากลับขัดขืนสุดกำลัง

เกาเหมียวเหมี่ยวโกรธจัด ถีบเขาทันที

“องค์หญิงรับสั่งให้เจ้าคุกเข่า!”

เมื่อถูกถีบ คนใบ้ก็ถอยหลังไปหลายก้าว องครักษ์ฉวยโอกาสถีบเข้าที่ข้อพับขาของเขา

คนใบ้ถูกถีบจนทรุดเข่าลงข้างหนึ่ง แต่เขายังยกมือยันพื้นไว้ยังมิยอมคุกเข่า

สีหน้าของเกาเหมียวเหมี่ยวบึ้งตึง

“เจ้าเป็นแค่ขี้ข้าแต่ยังกล้าต่อต้านตัวข้าผู้เป็นองค์หญิงรึ?!”

นางยกเท้าเตรียมจะเหยียบไหล่ของคนใบ้

แต่ในเวลานั้นเอง ลั่วชิงยวนก็วิ่งเข้ามากระชากเกาเหมียวเหมี่ยวออกไปทันที

นางเตะองครักษ์สองคนกระเด็นออกไปด้วยสองเท้าอันคล่องแคล่ว และช่วยคนใบ้ไว้

เกาเหมียวเหมี่ยวจ้องมองนางอย่างโกรธเกรี้ยว “เจ้าอีกแล้วรึ?!”

“เจ้าเข้ามาแส่หาปะไร!”

เมื่อเกาเหมียวเหมี่ยวเห็นลั่วชิงยวน เพลิงโทสะในใจก็ปะทุขึ้นอย่างมิอาจควบคุม