ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1462

เมื่อสิ้นคำกล่าวของนาง เจ้าเมืองก็ลุกขึ้นยืนทันที

“อวี๋ตันเฟิ่ง? ท่านรู้จักนางหรือเคยพบนางมาก่อนหรือ?”

น้ำเสียงของเจ้าเมืองร้อนรนขึ้น

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา ลั่วชิงยวนก็คาดเดาได้ว่าเขาคงเป็นญาติของอวี๋ตันเฟิ่ง

จึงถามว่า “ท่านคือ…”

“ข้าคือพี่ชายของนาง อวี๋หง!”

เจ้าเมืองถามด้วยความกังวล “แม่นาง ท่านเคยพบนางใช่หรือไม่? บัดนี้นางอยู่ที่ใด? ท่านมีเบาะแสหรือไม่?”

ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินน้ำเสียงร้อนรนของอวี๋หง ก็ทราบว่าพวกเขามิเคยละทิ้งการตามหาอวี๋ตันเฟิ่ง

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “มีเบาะแส แต่ว่านางมิได้อยู่บนใต้หล้านี้แล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋หงก็ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

รู้สึกมิอยากจะเชื่อ

ลั่วชิงยวนหยิบจดหมายที่นำมาด้วยก่อนหน้านี้ออกมา “แต่นางมิได้ลืมเลือนครอบครัว ทั้งยังมิได้จงใจมิติดต่อท่าน”

“นี่คือจดหมายที่นางเขียน”

อวี๋หงรับจดหมายมาเปิดอ่าน เมื่ออ่านเนื้อความในจดหมาย มือก็สั่นเทา

กำกระดาษจดหมายแน่น

“ในเมื่อนางยังระลึกถึงพวกข้า เหตุใดจึงมิเคยกลับมาเยี่ยมสักครั้ง?”

“เรื่องนี้… กล่าวไปก็ยาว” ลั่วชิงยวนถอนหายใจ

เดิมทีตั้งใจจะค่อย ๆ บอกความจริงแก่อวี๋หง

ทันใดนั้นเอง ภายนอกก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น

จากนั้นก็มีสตรีผู้หนึ่งที่แต่งกายเรียบง่ายแต่สง่างามเดินเข้ามา เมื่อเห็นลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจเล็กน้อย “ท่านมีแขกหรือเจ้าคะ?”

“ใช่แล้ว แม่นางผู้นี้ได้นำข่าวคราวของน้องสาวข้ามาให้”

เมื่ออวี๋หงอ่านจดหมายจบก็เก็บใส่ซองทีละฉบับ

เขากล่าวว่า “จดหมายเหล่านี้ ข้าต้องให้ท่านพ่อท่านแม่ของข้าอ่าน”

ขณะที่กำลังจะเดินไป ก็หันกลับมามองลั่วชิงยวน แล้วกล่าวว่า “แม่นาง ข้ายังมีรายละเอียดที่อยากจะถามท่านอีกเล็กน้อย มิทราบว่าท่านจะพักอยู่ที่นี่สักพักได้หรือไม่?”

“เพื่อเป็นการขอบคุณท่านด้วย”

ตามหามาหลายสิบปี มิได้ข่าวคราวของอวี๋ตันเฟิ่งแม้แต่น้อย