ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1467

อวี๋หงมีท่าทีฮึกเหิมยิ่งนัก

เกาเหมียวเหมี่ยวกำแส้แน่น สายตาที่จ้องลั่วชิงยวนเขม็งเต็มไปด้วยกลิ่นกายสังหาร

“ลั่วชิงยวน หากเจ้าเก่งจริงก็จงหลบซ่อนอยู่ที่นี่ตลอดกาลเถอะ!”

หลังจากพูดอย่างนั้น นางก็สะบัดหน้าเดินออกไปด้วยความขุ่นเคือง

เมื่อเกาเหมียวเหมี่ยวจากไปแล้ว ลั่วชิงยวนก็หันไปมองอวี๋หง “ขอบคุณท่านเจ้าเมือง”

“เพียงแต่ ทำเช่นนี้จะนำความวุ่นวายมาสู่ท่านหรือไม่?”

อวี๋หงกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ตลาดมืดมีกฎเกณฑ์ ในเมื่อสามารถดำรงอยู่มาได้ยาวนานในใต้หล้านี้ กฎเกณฑ์เหล่านี้ย่อมมีประโยชน์”

“แม่นางลั่วโปรดวางใจเถิด”

“ข้าเห็นว่าองค์หญิงองค์นั้นมีจิตอาฆาตแค้นท่านยิ่งนัก หากท่านลงจากเขาในตอนนี้ เกรงว่าพระนางจะซุ่มรออยู่เชิงเขา”

“พักอยู่ที่นี่สักระยะ รอจนโทสะของพระนางคลายลงเสียก่อน แล้วค่อยลงจากเขาไปดีหรือไม่?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ก็ดี เช่นนั้นคงต้องรบกวนท่านเจ้าเมืองอีกหลายวัน”

“พอดีข้าเห็นว่าอาการป่วยของผู้อาวุโสทั้งสองท่านค่อนข้างหนัก ข้าจะลองรักษาดู เผื่ออาการจะดีขึ้นบ้าง”

อวี๋หงกล่าวด้วยความยินดีว่า “เช่นนั้นก็ดียิ่ง!”

จากนั้นลั่วชิงยวนก็กลับไปกับอวี๋หง

ในตรอกซอยมืดมิด เวินซินถงกำลังยืนจ้องมองเหตุการณ์นั้นอย่างเงียบเชียบ

ดวงตาฉายแววเย็นชาเล็กน้อย

โชคดีที่คราวนี้มีเกาเหมียวเหมี่ยว มิเช่นนั้นนางเกือบจะตกหลุมพรางแล้ว นางเตรียมเงินไว้ถึงสองแสนตำลึงทีเดียว

หากเมื่อคืนวู่วามลงมือไป ก็คงเสียเงินให้ลั่วชิงยวนเปล่า ๆ เข้าแล้ว!

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ในใจนางก็ยิ่งโกรธแค้น

เหตุใดสตรีผู้นี้จึงไปตีสนิทกับพวกตลาดมืดได้อีก!

......

เมื่อกลับถึงที่พัก โหยวหัวหนิงกำลังรอพวกเขาอยู่หน้าประตู

นางถามด้วยความเป็นห่วง “เกิดกระไรขึ้น? มิเป็นอะไรใช่หรือไม่?”

อวี๋หงถอดหน้ากากออกแล้วโอบไหล่ภรรยาเดินเข้าไปข้างในพลางปลอบประโลมว่า “มิเป็นอะไร เจ้าจะตื่นตระหนกไปไย”

โหยวหัวหนิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “มิเป็นอะไรก็ดีแล้วเจ้าค่ะ”

เมื่อเห็นท่าทีตื่นตระหนกของโหยวหัวหนิงเช่นนี้ ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจเล็กน้อย

โหยวหัวหนิงกลับส่ายหน้า กล่าวว่า “หลังจากที่อวี๋ตันเฟิ่งจากไป ท่านพี่ก็ต้องรับภาระหนักอึ้ง แต่ก็วุ่นวายจนดูแลเองคนเดียวมิไหว ข้าจึงมาช่วยเขา”

“นานวันเข้า ข้ากับเขาก็ได้ลงเอยกัน”

เมื่อลั่วชิงยวนฟังจบก็ประหลาดใจเล็กน้อย “เช่นนั้นท่านกับท่านเจ้าเมืองก็ต้องรู้จักกันมานานแล้ว”

โหยวหัวหนิงพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “นานมากแล้ว ข้ามาที่ตลาดมืดแห่งนี้จึงได้รู้จักเขา”

“ตอนนั้นเขายังมิได้รับตำแหน่งเจ้าเมือง เป็นเพียงจอมยุทธ์ผู้เสเพล”

“ข้ากับเขารู้จักกันที่ตลาดมืด ยามนั้นยังหาได้รู้ไม่ว่าเขาเป็นบุตรชายของเจ้าเมือง”

“จนกระทั่งวันที่เขารับตำแหน่งเจ้าเมือง ข้าจึงได้รู้ฐานะของเขา”

โหยวหัวหนิงหวนรำลึกถึงอดีต ที่มุมปากมีรอยยิ้ม แต่ในดวงตากลับแฝงไว้ด้วยความเศร้า

ลั่วชิงยวนถอนหายใจด้วยความเห็นใจ “เรื่องราวในอดีตของพวกท่านคงจะน่าสนใจยิ่งนัก”

“หลังจากฮูหยินแต่งงานเข้ามาในตลาดมืด ก็อยู่เพียงลำพังหรือ? ครอบครัวของท่านอยู่ที่ตลาดมืดด้วยหรือไม่?”

สีหน้าของโหยวหัวหนิงยิ่งเศร้าลง นางถอนหายใจก่อนกล่าวว่า “ครอบครัวของข้ามิได้อยู่บนใต้หล้านี้แล้ว”

ลั่วชิงยวนตกใจ