ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1475

อวี๋หงตกตะลึง และขมวดคิ้วครุ่นคิด เมืองแห่งภูตผี ที่นั่นมิใช่สถานที่ที่คนธรรมดาสามัญจะไปได้

อีกทั้งภูเขาทั้งลูกใหญ่โตเพียงนั้น ศพอยู่ที่ใดก็มิอาจสืบหาได้ จะขุดภูเขาทั้งลูกก็มิใช่เรื่อง

อวี๋หงยังคงครุ่นคิด ลั่วชิงยวนจึงกล่าวต่อไปว่า

“ข้าสามารถนำท่านขึ้นเขาได้ บนเขายังมีผู้คนมากมาย พวกเขาจะเป็นพยานให้ข้าได้”

“อวี๋ตันเฟิ่งตายไปหลายสิบปีแล้ว คนอายุเท่าข้าไม่มีทางสังหารนางได้ ข้าหลอกลวงท่านหรือไม่ เมื่อถึงกาลนั้นท่านย่อมกระจ่าง”

“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านมิรู้สึกหรือว่าหลังจากภรรยาของท่านกลับมาเมื่อคืนก็มีบางสิ่งผิดปกติ?”

“บัดนี้นางมิใช่โหยวหัวหนิงแล้ว! หากมิรีบขับไล่สิ่งชั่วร้าย ภรรยาของท่านจะเป็นอันตรายถึงชีวิต!”

อวี๋หงมีสีหน้าเคลือบแคลงสงสัย

แต่ในเวลานั้นเอง ร่างหนึ่งก็บุกเข้ามาในห้องเก็บฟืนโดยตรง

กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ท่านเจ้าเมือง ภรรยาของท่านมิได้มีปัญหาอะไร ท่านอย่าได้ถูกลั่วชิงยวนหลอกลวง”

“ถึงแม้จะมีปัญหาอะไรจริง ข้าก็สามารถจัดการให้ท่านได้”

เมื่อเห็นผู้มาเยือน รูม่านตาของลั่วชิงยวนก็หดเล็กลง

เวินซินถง!

ในที่สุดนางก็ปรากฏตัวแล้ว!

อวี๋หงยังคงครุ่นคิด เวินซินถงจึงกล่าวอีกว่า “ข้าคือนักบวชระดับสูง ท่านมิเชื่อมั่นในความสามารถของข้า แต่กลับเชื่อสตรีผู้นี้หรือ?”

เวินซินถงกล่าวด้วยน้ำเสียงหยิ่งยโส

เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋หงก็กล่าวโดยมิได้ลังเลแม้แต่น้อยว่า “ได้ หากภรรยาข้ามีปัญหาอะไร ข้าขอฝากท่านนักบวชระดับสูงด้วย”

ลั่วชิงยวนพยายามทัดทานเขาอีกครั้ง “ท่านเจ้าเมือง ท่านอาจมิรู้ ความสามารถของนักบวชระดับสูงผู้นี้มิได้สูงส่งนัก พลาดพลั้งมาหลายครั้งแล้ว”

“ท่านวางใจที่จะมอบภรรยาของท่านไว้ในมือของคนเช่นนี้จริง ๆ หรือ?”

ทันทีที่คำเหล่านี้หลุดออกมา เวินซินถงก็หน้าซีดเผือดในทันที

จ้องมองนางด้วยดวงตาที่แฝงไว้ด้วยจิตสังหาร “เจ้าอย่าได้บังอาจทำลายชื่อเสียงของข้าที่นี่!”

“เจ้าอย่าบังอาจทำให้ชื่อเสียงของนักบวชระดับสูงแปดเปื้อน!”

กล่าวจบ เวินซินถงก็มองไปยังอวี๋หง “ท่านเจ้าเมือง สตรีผู้นี้มีเจตนาร้าย จงสังหารนางเสียก่อน แล้วจัดการให้สิ้นซาก”

“ส่วนเมืองแห่งภูตผี ข้าสามารถไปกับท่านได้”

เวินซินถงรีบกล่าวว่า “ข้าก็รักษาได้!”

“ท่านอย่าฟังนาง”

ลั่วชิงยวนมองเวินซินถงด้วยดวงตาดุดัน กล่าวว่า “อวี๋หง ข้าเคยรักษาบิดาท่านแล้ว ท่านควรจะเห็นผล”

“ท่านจะเชื่อสตรีที่มิเคยรักษาผู้ใดเช่นนี้จริงหรือ?”

“นักบวชระดับสูงมิได้มีฝีมือทางการแพทย์สูงส่งเสมอไป”

เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋หงก็กำกระบี่แน่นพลางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เก็บกระบี่กลับไป

เขามองไปยังลั่วชิงยวน “วันพรุ่ง! จงพาข้าไปยังเมืองแห่งภูตผี!”

พูดจบแล้วอวี๋หงก็หันหลังเดินออกไปทันที

เวินซินถงมีสีหน้าแค้นเคือง นางจ้องมองลั่วชิงยวนอย่างมิพอใจ แต่ก็จำต้องหันหลังเดินออกไป

บรรยากาศกลับสู่ความสงบ

แต่คืนนี้ย่อมมิใช่ค่ำคืนที่สงบสุข