ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1477

เมื่อลุกขึ้นได้ก็รีบวิ่งหนีไป

โหยวหัวหนิงลุกขึ้นรีบไล่ตามนางไป

เวินซินถงหนีไปตลอดทาง แล้วรีบปีนกำแพงหนีออกจากบ้านตระกูลอวี๋

เสียงดังทำให้ผู้คุ้มกันหลายคนตื่นตกใจ เมื่อพวกเขาวิ่งตามไปก็เห็นเพียงโหยวหัวหนิงที่ทั้งร่างเต็มไปด้วยเลือด

“ฮูหยิน!”

โหยวหัวหนิงหันขวับมามองพวกเขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็กระโจนตัวขึ้นเหาะหนีไปอย่างรวดเร็ว

ฝูงชนด้านล่างตกตะลึง

“ฮูหยินมีวรยุทธ์ตั้งแต่เมื่อใด?”

พวกลั่วชิงยวนกำลังย่องเข้าไปใกล้ห้องของโหยวหัวหนิง แต่ระหว่างทางได้ยินเสียงดัง เมื่อตามไปกลับมิพบสิ่งใดแล้ว

รอจนกระทั่งผู้คุ้มกันที่ตรวจตราหลายคนออกไป พวกลั่วชิงยวนจึงรีบรุดไปยังที่แห่งนั้น

ค้นหาไปทั่วก็ได้กลิ่นคาวเลือด

แล้วพบศพในลานบ้านนั้น

โฉวสือชีพลิกศพขึ้นมา เมื่อเห็นรอยแผลที่คอศพแล้วก็ร้องเสียงหลง “รอยแผลนี้ มันกัดกินกันสด ๆ เลยนี่…”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว หันไปมองทั้งสองคน “พวกเจ้าว่ารอยแผลนี่คุ้นตาหรือไม่?”

ทั้งสามมองหน้ากัน

โฉวสือชีอุทาน “ฝูเหมิ่งหรือ?!”

ลั่วชิงยวนมองร่างนั้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แล้วกล่าวด้วยความกังวล “ฝูเหมิ่งตายไปแล้ว นี่คือโหยวจิ้งเฉิง!”

โฉวสือชีรู้สึกเหลือเชื่อ “โหยวจิ้งเฉิงยังมิตายจริงหรือ?”

ดวงตาลั่วชิงยวนแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ต้องเป็นเขาแน่ มีเพียงเขาเท่านั้นที่หาที่นี่เจอ เพราะเขาตามข้ามาตลอด”

นางรีบหยิบเข็มทิศอาณัติสวรรค์ออกมา “ต้องรีบหาตัวเขาให้เจอ! หากเขาสิงร่างคนอื่นจะหายากยิ่งกว่าเดิม!”

คราวนี้ต้องสังหารเขาให้ได้!

เข็มทิศเริ่มหมุน แล้วชี้ทิศทางในทันที

ทั้งสามคนยังคงหลบเดินเลี่ยงผู้คุ้มกันที่ตรวจตราตามเดิม เพื่อมิให้พวกเขารู้ตัวและหลีกเลี่ยงมิให้เสียเวลามากไปกว่านี้

ในเวลานี้ โหยวหัวหนิงได้มาถึงที่ที่อวี๋หงกำลังจัดการธุระ

อวี๋หงเก็บแผนที่เรียบร้อยแล้วและเตรียมจะออกเดินทางไปยังเมืองแห่งภูตผีในวันพรุ่ง

เมื่อเงยหน้าขึ้นก็ตกใจ

โหยวหัวหนิงยืนอยู่ตรงหน้าเขาในสภาพร่างเต็มไปด้วยเลือด ผมเผ้ารุงรัง