ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1487

“หากเจ้ามิรีบร้อนจากไปก็จงพักอยู่ที่นี่ต่ออีกสองสามวันเถิด”

“อย่างไรเสีย เจ้ากลับไปตอนนี้ เกาเหมียวเหมี่ยวผู้นั้นย่อมต้องหาเรื่องเจ้าอีก พักอยู่ที่นี่อีกสักสองสามวันเถิด”

“ข้าจะคัดเลือกผู้คุ้มกันร้อยกว่าคนให้เจ้าเป็นการส่วนตัว ต่อไปนี้พวกเขาจะคอยติดตามเจ้า ข้าจะดูว่าใครจะกล้าข่มเหงเจ้าอีก!”

ลั่วชิงยวนมิได้เอ่ยคำใด นางเคยหาเรื่องพวกราชวงศ์มาแล้วด้วยซ้ำ

แต่เมื่อดูจากท่าทีของอวี๋หงแล้ว เขาก็มิได้เกรงกลัวที่จะเป็นศัตรูกับราชวงศ์เช่นกัน

ท้ายที่สุดแล้วเขาก็มีทรัพย์สมบัติอันน่าทึ่งมากมายถึงเพียงนี้

แต่กลับถ่อมตนกว่าที่คิดไว้มากนัก

หลังจากออกไป ลั่วชิงยวนก็นำสมุนไพรเหล่านั้นทั้งหมดมาใช้รักษาและบำรุงร่างกายของผู้อาวุโสทั้งสอง

หลังจากได้รับเถ้ากระดูกของอวี๋ตันเฟิ่ง ผู้อาวุโสทั้งสองก็เศร้าโศกอยู่หลายวัน แต่เมื่อนำอวี๋ตันเฟิ่งไปฝังแล้ว ปมในใจก็คลายลงอย่างสมบูรณ์

ท้ายที่สุดอวี๋ตันเฟิ่งก็ได้กลับคืนสู่อ้อมอกของครอบครัว และความแค้นของนางก็ได้รับการชำระแล้ว

หลังจากกินยาติดต่อกันหลายวัน จิตใจของท่านพ่ออวี๋ก็ฟื้นฟูขึ้นมาก

ยามว่างก็จะออกไปอาบแดด ลั่วชิงยวนก็จะคอยอยู่เคียงข้างเป็นครั้งคราว

“เด็กน้อย ข้าได้ยินพี่ชายเจ้ากล่าวว่าเจ้ากำลังตามหาสมุนไพรชนิดหนึ่งชื่อบัวถวายใช่หรือไม่?”

ท่านพ่ออวี๋ถามพลางหยิบกล่องผ้าไหมยาวออกมาจากแขนเสื้อ

“ช่างบังเอิญยิ่งนัก ในห้องของพ่อมีอยู่ เป็นของที่พ่อได้รับเป็นของกำนัลมานานแล้ว”

“เจ้ารับไว้เถิด”

ลั่วชิงยวนรับกล่องมาเปิดดู จึงพบว่าเป็นบัวถวายจริง ๆ

ในใจนางพลันตื้นตัน “ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านพ่อบุญธรรม!”

เมื่อเห็นนางดีใจ ท่านพ่ออวี๋ก็รู้สึกยินดีในใจราวกับได้เห็นบุตรสาวของตนเองอีกครั้ง

เมื่อครั้งที่อวี๋ตันเฟิ่งจากบ้านไปก็อายุราว ๆ นี้

ในชั่วพริบตาหนึ่ง เขารู้สึกราวกับได้เห็นอวี๋ตันเฟิ่งเมื่อครั้งยังเยาว์วัยอีกครั้ง

ลั่วชิงยวนพักอยู่ในเมืองป้านกุ่ยหลายวันแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสไปเดินเล่นในตลาดมืดดี ๆ เลย

ในคืนนั้นตลาดมืดคึกคักเป็นพิเศษ ถนนหนทางประดับประดาด้วยโคมไฟหลากสี แตกต่างจากบรรยากาศลึกลับในครั้งนั้น

ครั้งก่อนราวกับเมืองผี แต่ในวันนี้กลับมีชีวิตชีวาขึ้น

นอกจากร้านขายสมบัติล้ำค่าแปลกประหลาด บนถนนหนทางยังมีร้านขนมมากมาย พ่อค้าเข็นรถขายอาหารตะโกนเรียกลูกค้า

ลั่วชิงยวนมีความอยากรู้อยากเห็นมาก