ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1489

หญิงสาวร้องไห้หนักกว่าเดิม แล้วกล่าวว่า “ท่านพี่ ท่านพอจะให้เงินนี้แก่ข้าได้หรือไม่?”

“ข้าต้องการมันมากจริง ๆ!”

โฉวสือชีขมวดคิ้วแน่น กล่าวเสียงเย็น “อย่าทำเรื่องไร้สาระ”

เขาจะแย่งถุงเงินมา แต่ใครเล่าจะรู้ว่าหญิงสาวกลับทรุดตัวลงคุกเข่าพลางกุมถุงเงินไว้แน่นมิยอมปล่อย

นางมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน “ข้ามิได้อยากขโมยของ เพียงแต่ข้ามิได้ขโมยสิ่งใดมาสามวันแล้ว หากข้ากลับไปมือเปล่า คืนนี้ก็จะไม่มีอะไรให้กิน”

“ข้าอดอาหารมาสามวันแล้ว”

“ท่านพี่โปรดเมตตาข้าด้วยเถิด”

เมื่อได้ยินดังนั้น โฉวสือชีก็ตกใจ

“ว่ากระไรนะ? มีคนขู่เจ้าให้ขโมยของรึ?”

หญิงสาวพยักหน้า “ข้ากับสหายถูกโจรหลายคนจับตัวไป พวกมันขู่ข้าให้มาขโมยเงิน หากเจ็ดวันข้าขโมยเงินมิได้ พวกมันจะขายข้าให้หอนางโลม…”

หญิงสาวกล่าวพลางร้องไห้หนักกว่าเดิม

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของโฉวสือชีก็เปลี่ยนไป

จากนั้นเอื้อมมือพยุงหญิงสาวลุกขึ้น แล้วถามว่า “เจ้ามีนามว่ากระไร?”

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนลงกว่าเดิมมาก

หญิงสาวมองเขาผ่านม่านน้ำตา “ข้านามว่าฉีอวี้”

โฉวสือชีกล่าวเสียงเย็น “อย่าร้องไห้ พาข้าไปหาพวกมัน ข้าจะช่วยสหายเจ้าเอง”

“จริงหรือ?” ฉีอวี้เช็ดน้ำตา

“จริง ไปกันเถิด”

โฉวสือชีก้าวเท้าเดินนำไป ฉีอวี้รีบตามไปพลางถามว่า “ท่านพี่มีนามว่ากระไรหรือ?”

“โฉวสือชี”

เมื่อได้ยินดังนั้น ฉีอวี้ก็ตกใจ เบิกตากว้างทั้งน้ำตาคลอเบ้ามองเขา

“ท่านคือโฉวสือชี จอมโจรที่มิเคยพลาดเป้าในตำนาน โฉวสือชีหรือ?”

โฉวสือชีพยักหน้าเบา ๆ

ฉีอวี้รีบคว้าแขนเขาด้วยความตื่นเต้น “ท่านพี่ ท่านสอนข้าได้หรือไม่?”

โฉวสือชีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มิได้”

หลังจากนั้นมินานทุกคนก็หายไปจากวัดจนหมดสิ้น

ฉีอวี้ตบมือด้วยความตื่นเต้น “สุดยอด!”

โฉวสือชีก้าวเท้าเดินออกไปสังเกตการณ์โดยรอบ แล้วกล่าวว่า “พวกเจ้าควรรีบกลับไปยังตลาดมืด เผื่อพวกนั้นกลับมาอีก”

“ต่อไปอย่าขโมยของอีก ฝีมือกระจอก ๆ ของเจ้า หากถูกจับได้อาจถูกตีจนตาย”

โฉวสือชีกล่าวจบก็เดินจากไป

ฉีอวี้วิ่งตามไปสองก้าว “ท่านพี่ ท่านรอข้าไปหาท่านที่ตลาดมืดด้วยนะ”

โฉวสือชีมิได้มองย้อนกลับไป

หายลับไปจากสายตาของฉีอวี้ในมิช้า

หลังจากรอคอยเป็นเวลานาน พวกโจรที่หนีไปก็ทยอยกลับมาทีละคน

“ตกลงกันแล้วว่าจะแค่ต่อสู้มิฆ่าคน พวกเราตายไปสองคน จะอธิบายอย่างไร!” หัวหน้าโจรชักดาบกล่าวด้วยความมิพอใจ

ฉีอวี้ค่อย ๆ ไพล่มือไว้ด้านหลัง กล่าวอย่างมิใส่ใจ “ข้าให้พวกเจ้าอีกคนละหมื่นตำลึง แค่นี้คงพอแล้วกระมัง?”

หลายคนมองหน้ากัน จากนั้นก็ตอบว่า “หมื่นตำลึง ก็ได้!”