ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1491

คนใบ้พยักหน้า ชี้ไปยังลั่วชิงยวน แล้วชี้ไปยังร้านขายอาหารเล็ก ๆ ข้างหน้า

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “เช่นนั้นข้าจะไปรอเจ้าที่นั่น”

“เจ้ารีบกลับไปเถิด”

จากนั้นคนใบ้ก็อุ้มของรีบเดินจากไป

ลั่วชิงยวนจึงไปยังร้านนั้น สั่งอาหารมิกี่จานระหว่างรอคนใบ้กลับมา

แต่เมื่อคนใบ้กลับมา เขากลับถือของบางอย่างมาด้วย

ลั่วชิงยวนมองมิชัด นางถามด้วยความประหลาดใจ “เจ้ามิได้นำของกลับไปแล้วหรอกหรือ?”

คนใบ้วางของลงบนโต๊ะ

ลั่วชิงยวนมองชัดแล้วก็ตกใจเล็กน้อย “นี่มัน… ดอกไม้ไฟหรือ?”

“มิใช่ว่าขายหมดแล้วหรือ?”

คนใบ้ดึงลั่วชิงยวนลุกขึ้น ถือดอกไม้ไฟ แล้วรีบออกไป

ทั้งสองกลับไปยังเนินเขาเดิม แล้วจุดดอกไม้ไฟด้วยกัน

จากนั้นก็เปลี่ยนที่ไปนอนลงชมดอกไม้ไฟที่บานสะพรั่งบนท้องฟ้าอย่างเงียบ ๆ

ขณะที่ลั่วชิงยวนมองดูอยู่นั้น ในห้วงความคิดก็หวนรำลึกถึงวันเวลาที่ซีหยาง

ดอกไม้ไฟในตอนนั้นงดงามกว่านี้เสียอีก

“สวยงามจริง ๆ” ลั่วชิงยวนรำพึง

ส่วนในดวงตาของฟู่เฉินหวน สิ่งที่เห็นกลับเป็นสัญญาณที่ซ่อนอยู่ในดอกไม้ไฟ

เขาหยิบกิ่งไม้เขียนลงบนพื้นว่า “อีกสองวันข้าจะจากไปแล้ว”

ลั่วชิงยวนหันมามองแล้วรู้สึกประหลาดใจ “เจ้าจะกลับไปแล้วหรือ? ฉินอี้ตามเจ้าแล้วหรือ?”

“ก็ถูกแล้ว เจ้ายังเป็นองครักษ์ของฉินอี้ ออกมากับข้านานถึงเพียงนี้ เขาคงต้องตามหาเจ้าแล้ว”

ฟู่เฉินหวนมิได้อธิบาย

จากนั้นก็ถามนางว่า “เจ้าตั้งใจจะจากตลาดมืดเมื่อใด?”

ลั่วชิงยวนตอบว่า “ท่านพี่ดีต่อข้าถึงเพียงนี้ ก่อนจากไปข้าต้องรักษาอาการป่วยของท่านพ่อบุญธรรมให้หายดีเสียก่อน คงต้องอยู่อีกครึ่งเดือนกระมัง”

ถือเป็นการหลบหลีกความวุ่นวาย ถือโอกาสพักผ่อนร่างกายให้ดี

ท้ายที่สุดเมื่อกลับไปยังเมืองหลวง สิ่งที่รอคอยนางคงหนีมิพ้นความวุ่นวาย

ที่นี่เป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว