ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1492

รองเท้าไหมปักลายดอกไม้สีทอง รองเท้าคู่นี้กับอาภรณ์ที่สวมใส่มิควรปรากฏอยู่บนร่างคนเดียวกัน

เพราะราคานั้นแตกต่างกันมากเกินไป

เด็กสาวผู้นี้ควรจะเกิดในตระกูลร่ำรวย ไม่มีทางยากจนถึงขั้นขโมยเงิน ทั้งยังต้องการฝากตัวเป็นศิษย์โฉวสือชี หวังพึ่งพาวิชานี้เลี้ยงชีพ

นางกำลังโกหก

เด็กสาวผู้นี้มิใช่คนธรรมดา เพียงแต่ยังมิรู้ว่านางมุ่งเป้าไปที่ผู้ใด

เมื่อกลับถึงบ้าน ลั่วชิงยวนก็กลับห้องพักทันที

แต่เมื่อเดินผ่านสวน กลับเห็นอวี๋หงนั่งดื่มสุราอยู่บนขั้นบันไดหินข้างทาง

ท่าทางเศร้าซึมอยู่คนเดียว

ลั่วชิงยวนจึงเข้าไปถามว่า “ท่านพี่ เหตุใดท่านจึงมาดื่มสุราอยู่ตรงนี้?”

อวี๋หงมีสีหน้าเศร้าสร้อย กล่าวเบา ๆ ว่า “หัวหนิงจากไปแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกใจเล็กน้อย “จากไปแล้วหรือ?”

อวี๋หงหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอก “นางจากไปเมื่อกลางวัน ทิ้งจดหมายฉบับนี้ไว้ให้ข้า”

“นางคิดว่าข้าคงมิให้อภัยนางอีกแล้ว”

“ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า หากบอกนางเร็วกว่านี้ นางอาจจะมิจากไป”

ลั่วชิงยวนมองท่าทางเหม่อลอยของอวี๋หงแล้วก็อดมิได้ที่จะเศร้าใจ

นางจึงกล่าวแนะนำว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็ไปตามหานางเถิดเจ้าค่ะ”

“เพิ่งจากไปวันนี้ ตอนนี้ตามไปคงยังทัน”

“ตอนนี้ก็ไม่มีที่ไป นางอาจจะยังไปได้มิไกล”

อวี๋หงขมวดคิ้ว ยังคงลังเล “แต่ว่า…”

ลั่วชิงยวนถอนหายใจอย่างจนปัญญา “ท่านพี่ เวลานี้ท่านอย่าได้ใส่ใจเรื่องศักดิ์ศรีเลย ในเมื่อท่านมิอยากให้นางไปก็จงไปตามหานาง”

“แสดงความรู้สึกและความคิดของท่านออกมา หากท่านมิรังเกียจ นางย่อมยินดีที่จะกลับมา”

“หากมิรีบตามไป เกรงว่าคงจะตามมิทันจริง ๆ ถึงเวลานั้นท่านจะเสียใจไปตลอดชีวิตนะเจ้าคะ”

อวี๋หงได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

แต่สุดท้ายก็ลุกขึ้น “ได้ ข้าจะไปตามเดี๋ยวนี้!”

“หวังว่าจะตามทัน!”

กล่าวจบ อวี๋หงก็รีบร้อนวิ่งจากไป