ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1492

รองเท้าไหมปักลายดอกไม้สีทอง รองเท้าคู่นี้กับอาภรณ์ที่สวมใส่มิควรปรากฏอยู่บนร่างคนเดียวกัน

เพราะราคานั้นแตกต่างกันมากเกินไป

เด็กสาวผู้นี้ควรจะเกิดในตระกูลร่ำรวย ไม่มีทางยากจนถึงขั้นขโมยเงิน ทั้งยังต้องการฝากตัวเป็นศิษย์โฉวสือชี หวังพึ่งพาวิชานี้เลี้ยงชีพ

นางกำลังโกหก

เด็กสาวผู้นี้มิใช่คนธรรมดา เพียงแต่ยังมิรู้ว่านางมุ่งเป้าไปที่ผู้ใด

เมื่อกลับถึงบ้าน ลั่วชิงยวนก็กลับห้องพักทันที

แต่เมื่อเดินผ่านสวน กลับเห็นอวี๋หงนั่งดื่มสุราอยู่บนขั้นบันไดหินข้างทาง

ท่าทางเศร้าซึมอยู่คนเดียว

ลั่วชิงยวนจึงเข้าไปถามว่า “ท่านพี่ เหตุใดท่านจึงมาดื่มสุราอยู่ตรงนี้?”

อวี๋หงมีสีหน้าเศร้าสร้อย กล่าวเบา ๆ ว่า “หัวหนิงจากไปแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกใจเล็กน้อย “จากไปแล้วหรือ?”

อวี๋หงหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอก “นางจากไปเมื่อกลางวัน ทิ้งจดหมายฉบับนี้ไว้ให้ข้า”

“นางคิดว่าข้าคงมิให้อภัยนางอีกแล้ว”

“ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า หากบอกนางเร็วกว่านี้ นางอาจจะมิจากไป”

ลั่วชิงยวนมองท่าทางเหม่อลอยของอวี๋หงแล้วก็อดมิได้ที่จะเศร้าใจ

นางจึงกล่าวแนะนำว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็ไปตามหานางเถิดเจ้าค่ะ”

“เพิ่งจากไปวันนี้ ตอนนี้ตามไปคงยังทัน”

“ตอนนี้ก็ไม่มีที่ไป นางอาจจะยังไปได้มิไกล”

อวี๋หงขมวดคิ้ว ยังคงลังเล “แต่ว่า…”

ลั่วชิงยวนถอนหายใจอย่างจนปัญญา “ท่านพี่ เวลานี้ท่านอย่าได้ใส่ใจเรื่องศักดิ์ศรีเลย ในเมื่อท่านมิอยากให้นางไปก็จงไปตามหานาง”

“แสดงความรู้สึกและความคิดของท่านออกมา หากท่านมิรังเกียจ นางย่อมยินดีที่จะกลับมา”

“หากมิรีบตามไป เกรงว่าคงจะตามมิทันจริง ๆ ถึงเวลานั้นท่านจะเสียใจไปตลอดชีวิตนะเจ้าคะ”

อวี๋หงได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

แต่สุดท้ายก็ลุกขึ้น “ได้ ข้าจะไปตามเดี๋ยวนี้!”

“หวังว่าจะตามทัน!”

กล่าวจบ อวี๋หงก็รีบร้อนวิ่งจากไป

เมื่อลั่วชิงยวนฟังจบก็ขมวดคิ้วแน่นยิ่งกว่าเดิม

สถานะของฉีอวี้มิสมกับรองเท้าที่นางสวมใส่

“แล้วเจ้าเล่า? ตั้งใจจะทำอย่างไรต่อไป? จะพานางไปด้วยหรือไม่?”

โฉวสือชีส่ายหน้า “มิรู้ ยังมิได้คิด”

ดูจากท่าทางของโฉวสือชีแล้ว แท้จริงคือใจอ่อน เพียงแต่ปากแข็งต่อหน้าสตรี

ลั่วชิงยวนอดมิได้ที่จะเตือน “เด็กสาวผู้นั้นดูมิใช่คนยากจน ทั้งมิใช่คนที่หาเลี้ยงชีพด้วยการลักขโมย”

“หากเจ้าจะเก็บนางไว้ สืบสาวราวเรื่องของนางก่อนเถิด”

โฉวสือชีพยักหน้า “ได้สิ”

จากนั้นก็กลับไปพักผ่อน เพียงแต่ยังคงปวดหัวกับเรื่องนี้อยู่

ลั่วชิงยวนตั้งใจจะออกไปเดินเล่น แต่กลับพบคนใบ้ถือกล่องอาหารกลับมาพอดี

“อาถู่? เช้าตรู่เช่นนี้เจ้าไปที่ใดมา?” ลั่วชิงยวนรีบเดินเข้าไปหา

คนใบ้ยกกล่องอาหารมาเปิดให้นางดู