ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1493

ปรากฏว่าเป็นข้าวต้มและขนมขบเคี้ยว

ลั่วชิงยวนชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วจึงถามว่า “ซื้อให้ข้าหรือ?”

คนใบ้พยักหน้า

“ขอบคุณ”

“ไปกันเถิด ไปหาที่นั่งกินกัน”

เมืองป้านกุ่ยยามกลางวันกลับคืนสู่ชีวิตปกติแล้ว ทั้งสองมานั่งลงที่ศาลาเล็กแห่งหนึ่ง

ลั่วชิงยวนแทบรอมิไหวที่จะเปิดกล่องอาหาร

คาดมิถึงว่าทุกอย่างล้วนเป็นรสชาติที่นางโปรดปราน

“บังเอิญนัก สิ่งที่เจ้าซื้อมาล้วนเป็นสิ่งที่ข้าชอบกินทั้งนั้นเลย”

คนใบ้เผยรอยยิ้มจาง

ถึงแม้จะมิได้เอ่ยคำใด แต่ลั่วชิงยวนสัมผัสได้ถึงความสุขของเขา

ขณะกิน ลั่วชิงยวนก็กล่าวว่า “วันนี้ข้าจะเริ่มฝึกวรยุทธ์ เจ้าจะไปกับข้าหรือไม่?”

คนใบ้พยักหน้าโดยมิลังเล

ลั่วชิงยวนมองเขาด้วยความสงสัย “เหตุใดข้ากล่าวสิ่งใดเจ้าก็เห็นด้วยทุกอย่าง? นอกจากฉินอี้แล้ว เจ้าทำเช่นนี้กับคนอื่นด้วยหรือไม่?”

คนใบ้กลับส่ายหน้า

เขาเชื่อฟังนางแต่เพียงผู้เดียว

“เช่นนั้นประเดี๋ยวเจ้าไปป่าด้านหลังกับข้าเถิด ไปฝึกขี่ม้าและยิงธนูกัน”

นางกินบัวถวายที่ท่านพ่อบุญธรรมมอบให้แล้ว ร่างกายฟื้นฟูขึ้นมาก รู้สึกว่ามีพลังแข็งแกร่งบางอย่างอยู่ภายใน แต่ยังมิได้ปลดปล่อยออกมา

ฉวยโอกาสอยู่ที่ตลาดมืดสองสามวันนี้ฝึกวรยุทธ์ให้ดี ร่างกายคงฟื้นฟูได้เร็วยิ่งขึ้น

คนใบ้พยักหน้าโดยมิคัดค้าน

หลังจากกินอาหารเสร็จ ทั้งสองก็เข้าไปในป่า ขี่ม้าพร้อมนำธนูไปด้วย

ลั่วชิงยวนเงยหน้ามอง เห็นว่ามีนกอยู่หลายตัว

นางมองคนใบ้ แล้วกล่าวว่า “อาถู่ พวกเรามาแข่งกันเถิดว่าวันนี้ใครจะล่าสัตว์ได้มากกว่ากัน”

“นกบนฟ้า สัตว์บนดิน ได้หมด”

“จำกัดเวลาหนึ่งชั่วยาม!”

“สามารถแย่งชิงเหยื่อกันได้”

นางล้างผลไม้ป่าแล้วกัดกินคำหนึ่ง “หวานดี”

“อาถู่ นี่ผ่านไปเพียงมินาน เจ้าก็คุ้นเคยกับที่นี่แล้ว แถมยังเก็บผลไม้มาได้มากถึงเพียงนี้”

คนใบ้ยกยิ้ม นั่งลงย่างไก่ป่าต่อ

ทั้งยังโรยเครื่องเทศลงไปด้วย

มิช้ากลิ่นหอมก็อบอวล

“อาถู่ เจ้าทำเป็นหมดทุกอย่างเลยหรือนี่”

“ข้าอยากจะขอตัวเจ้ามาจากฉินอี้เสียจริง ๆ”

“คนเก่งกาจเช่นเจ้า ติดตามฉินอี้ช่างน่าเสียดายนัก”

นางก็รู้จักฉินอี้ดี เขามิค่อยดีกับบริวารของเขานัก

เมื่อนึกถึงว่าคนใบ้คงต้องลำบากมิน้อยภายใต้การดูแลของเขา ลั่วชิงยวนก็อดมิได้ที่จะคิดอยากให้คนใบ้ติดตามนาง

ใครเล่าจะรู้ว่าในเวลานั้นคนใบ้กลับเขียนลงบนพื้นว่า

ข้าจะปรากฏตัวเมื่อเจ้าต้องการข้า