ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1494

ลั่วชิงยวนยกยิ้มมุมปาก “เป็นคำสั่งของฉินอี้หรือ?”

คนใบ้กลับส่ายหน้า เขียนว่า “เราเป็นสหายกัน”

ลั่วชิงยวนยิ้ม

สองวันต่อมา คนใบ้ติดตามนางฝึกกระบี่ ฝึกวิชาตัวเบา ฝึกขี่ม้าและยิงธนู กอปรกับสรรพคุณของบัวถวาย นางรู้สึกว่าร่างกายมีกำลังวังชามากขึ้น

คนใบ้ออกจากตลาดมืดไปในรุ่งเช้าวันที่สาม

ลั่วชิงยวนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องช่วยอวี๋หงดูแลกิจการของตลาดมืดก่อนที่เขาจะกลับมา

ทุกวันจะต้องไปจับชีพจร ฝังเข็มและจ่ายยาให้ผู้อาวุโสทั้งสอง

พาผู้อาวุโสทั้งสองไปเดินเล่นชมทิวทัศน์ เล่นหมากรุก ผู้อาวุโสทั้งสองมีความสุขมาก เมื่อจิตใจดีขึ้น อาการป่วยทางกายก็ลดน้อยลง

วันหนึ่งโฉวสือชีมาหา กล่าวด้วยความตื่นเต้นว่า “ข้าสืบทราบมาว่า คืนนี้จะมีคนประมูลบัวถวาย หากพวกเราสามารถซื้อมาก่อนได้ ก็มิต้องนำไปประมูลในตลาดมืดแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็รีบลุกขึ้น

“จริงหรือ? แล้วเจ้ามีเบาะแสอันใดบ้าง?”

โฉวสือชีพยักหน้า “ข้าจะหาวิธีไปหาคนผู้นั้นก่อน เพียงแต่หากต้องเจรจาต่อรอง อาจจะต้องให้เจ้าออกหน้า”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ดี”

ถึงแม้ว่าในตอนนี้ร่างกายของนางจะฟื้นตัวดีขึ้นแล้ว แต่บาดแผลภายในยังต้องบำรุงรักษาในระยะยาว เรื่องนี้จึงควรเตรียมพร้อมไว้ดีกว่า

เมื่อถึงยามค่ำคืน โฉวสือชีก็พาพ่อค้าคนนั้นมา

ทั้งสองเข้าไปในโรงสุรา โฉวสือชีสั่งอาหารและสุราไว้เต็มโต๊ะแล้ว

เมื่อได้ฟังคนแนะนำก็ทราบว่า เถ้าแก่สวีเป็นลูกค้าเก่าแก่ของตลาดมืดเช่นกัน เกือบทุกเดือนจะมาสองสามครั้ง

คราวนี้บังเอิญได้บัวถวายมา จึงรีบนำมายังตลาดมืด

ลั่วชิงยวนถามว่า “มิทราบว่าเถ้าแก่สวีตั้งใจจะขายบัวถวายในราคาเท่าใด?”

“คนที่ขายได้สี่แสนตำลึงเมื่อครั้งก่อน ลงจากเขาไปก็ถูกฆ่าตายในคืนนั้นเลย”

“เถ้าแก่สวีพอจะพิจารณาการซื้อขายส่วนตัวกับพวกเราได้หรือไม่?”

“มิเช่นนั้นหากข่าวแพร่สะพัดออกไป อาจนำมาซึ่งภัยถึงชีวิต”

ลั่วชิงยวนมิคาดคิดว่าเถ้าแก่สวีจะมิรับเงิน

“เหตุใดจึงปล่อยให้เถ้าแก่สวีมาถึงที่นี่แล้วกลับไปมือเปล่า เงินทองก็ต้องให้ น้ำใจนี้ข้าจดจำไว้”

แต่เถ้าแก่สวีกลับยืนกราน โบกมือกล่าวว่า “หามิได้ ๆ เงินนี้ข้ามิเอา”

“ท่านรอเดี๋ยว ข้าจะไปนำบัวถวายมาให้ท่านเดี๋ยวนี้”

กล่าวจบก็รีบร้อนจากไป

ในมิช้าเถ้าแก่สวีก็กลับมา พร้อมกับนำบัวถวายมาด้วย

ถึงกับมิยอมรับเงินแม้แต่แดงเดียว แล้วจากไปทันที

ลั่วชิงยวนมองบัวถวายในมือด้วยความรู้สึกซับซ้อน “นี่มันราบรื่นเกินไปหรือไม่?”

โฉวสือชีก็พยักหน้า “ก็มีส่วน”

“หากรู้ว่าจะเจรจาได้ราบรื่นถึงเพียงนี้ บางทีท่านคงมิต้องออกหน้าเองด้วยซ้ำ”

ลั่วชิงยวนเก็บบัวถวาย แล้วทั้งสองก็เดินกลับไป