ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1497

ฉีอวี้กล่าวจบก็ลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไป

เมื่อโฉวสือชีเห็นนางก็รีบก้าวเท้าเร็วขึ้นเล็กน้อย เดินเข้าไปถามว่า “เจ้าไปที่ใดมา?”

ฉีอวี้ยิ้มเจ้าเล่ห์ “เหตุใด? ท่านเป็นห่วงข้าหรือ?”

“อย่าวิ่งไปทั่ว ประเดี๋ยวตลาดมืดยามกลางคืนจะมีคนพลุกพล่าน ใครต่อใครปะปนกันไปหมด” โฉวสือชีกล่าวจบก็หันหลังเดินจากไป

ฉีอวี้รีบเดินตามเขาไป ในใจนึกปลาบปลื้ม “ได้ ได้ ได้ ข้าจะมิวิ่งไปทั่วแล้ว ท่านไปที่ใดข้าก็จะไปด้วย”

ลั่วชิงยวนยังคงนั่งอยู่บนพื้น มองแผ่นหลังของทั้งสองที่จากไป ช่างดูเป็นคู่ที่เหมาะสมกันนัก

......

สำนักหุบเขาซีหลิงจี้เยวี่ย

จากความมืดมิดสู่รุ่งอรุณ แสงตะวันขับไล่หมอกหนา ในที่สุดสะพานที่อยู่เบื้องหน้าของหน้าผาก็ปรากฏแก่สายตาอย่างชัดเจน

ซ่งเชียนฉู่ยืนอยู่ริมหน้าผาพลางมองสะพานที่สร้างขึ้นใหม่ ในใจรู้สึกตื้นตัน

คนที่อยู่ตรงข้ามหน้าผาก็ชูธงขึ้น แสดงว่าสร้างเสร็จแล้ว

“เยี่ยมไปเลย สะพานนี้สร้างเสร็จเสียที!” ซ่งเชียนฉู่กล่าวพร้อมน้ำตาที่นองหน้าเพราะความตื้นตัน

“ข้าจะไปลอง!” ซ่งเชียนฉู่รีบก้าวไปยังสะพานเพื่อลองใช้

แต่กลับถูกฉู่จิ้งจับข้อมือไว้ แล้วดึงตัวกลับมา

“ข้าจะไปลองเอง ต่อให้ตกข้าก็มิตาย” ฉู่จิ้งกล่าวจบก็ขึ้นสะพานไปทันที

ซ่งเชียนฉู่มองแล้วใจหายใจคว่ำ ถึงแม้จะรู้ว่าฉู่จิ้งมิตาย แต่ก็ยังกังวล

“เจ้าระวังด้วย”

ฉู่จิ้งได้ยินเสียงเตือนของนางก็มิได้หันกลับไปมอง แต่ก็อดมิได้ที่จะยกยิ้มมุมปาก

เขาก้าวเท้าเร็วขึ้น เดินไปจนถึงกลางสะพานแล้วเขย่าอย่างแรง

เมื่อดีดปลายนิ้ว ลมพายุก็พัดกระหน่ำระหว่างหน้าผา

ลมแรงพัดซ่งเชียนฉู่ถอยหลังไปสองก้าวจนนางอดมิได้ที่จะยกมือขึ้นบังลม

“ฉู่จิ้ง? เจ้ามิเป็นอะไรใช่หรือไม่?” ซ่งเชียนฉู่มองมิเห็นกลางสะพาน แต่กลับได้ยินเสียงโซ่เหล็กดังสนั่น

นางยืนอยู่ริมหน้าผายังรู้สึกว่าลมแรงน่ากลัวเพียงใด มิรู้ว่ายืนอยู่กลางสะพานจะรู้สึกเช่นไร

บทที่ 1497 1

บทที่ 1497 2

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย