ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1498

ฟู่เฉินหวนเดินข้ามสะพานมา แล้วกล่าวว่า “มิคิดว่าพวกเจ้าจะสร้างสะพานสำเร็จจริง ๆ”

ฉู่จิ้งหัวเราะเบา ๆ “มีข้าอยู่ จะสร้างมิสำเร็จได้อย่างไร?”

ซ่งเชียนฉู่จ้องมองฟู่เฉินหวนด้วยความงุนงง แล้วถามว่า “ท่านมาจากทางนั้นหรือ?”

“ท่านมาจากแคว้นหลีหรือ?”

ฟู่เฉินหวนพยักหน้า

ซ่งเชียนฉู่ประหลาดใจ นางหันไปมองฉู่จิ้งด้วยความสับสน “เจ้ารู้ว่าเขาไปแคว้นหลีหรือ?”

ฉู่จิ้งเลิกคิ้ว “ขึ้นไปคุยกันข้างบนเถิด”

จากนั้นทั้งสามก็ปีนบันไดเถาวัลย์ขึ้นไปยังหน้าผา

แต่คาดมิถึงว่าเฉินเซี่ยวหานจะอยู่ที่นี่

“สะพานสร้างเสร็จแล้วใช่หรือไม่?” เฉินเซี่ยวหานถาม

ซ่งเชียนฉู่พยักหน้า แต่มิได้เอ่ยคำใด

ทุกคนเดินทางไปยังคฤหาสน์ บรรยากาศแปลกประหลาด เพราะทุกคนเงียบกันไปตลอดทาง

เฉินเซี่ยวหานมาถึงคฤหาสน์นานแล้ว เข้าร่วมในการสร้างคฤหาสน์ สร้างสะพานและทุ่มเทแรงกายแรงใจ

เดิมทีซ่งเชียนฉู่ก็จะไล่เขาไป แต่เขากลับมิยอมไป เอาแต่ช่วยเหลือเงียบ ๆ เสมอ

นานวันเข้า ผู้คนในคฤหาสน์ก็ยอมรับการมีอยู่ของเขา

เพียงแต่ซ่งเชียนฉู่ยังคงมิค่อยพูดคุยกับเขา นางกลัวตัวเองจะใจอ่อน จึงมักหลบหน้าเฉินเซี่ยวหานเสมอ

ถึงแม้นางจะไปที่ใด เฉินเซี่ยวหานก็จะไปที่นั่น

เฉกเช่นคราวนี้ นางพักอยู่ข้างล่างเพื่อสร้างสะพานถึงสองวัน นางรู้ว่าเฉินเซี่ยวหานจะต้องเฝ้าอยู่ข้างบนสองวันเช่นกัน เพราะตลอดสองวันนั้นมักจะมีอาหารและน้ำถูกหย่อนลงมาในตะกร้า

ต้องเป็นเฉินเซี่ยวหานที่หย่อนของพวกนั้นลงมาแน่นอน

ทั้งสี่กลับมาถึงคฤหาสน์

สำนักหุบเขาซีหลิงจี้เยวี่ยในปัจจุบันก็สร้างเสร็จแล้ว เหมือนกับเมื่อก่อนไม่มีผิดเพี้ยน เพียงแต่เป็นสำนักหุบเขาซีหลิงจี้เยวี่ยหลังใหม่