ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1501

ในเมื่ออวี๋หงมิอยู่ ลั่วชิงยวนจึงจำต้องเป็นคนจัดการเอง

อวี๋หลินเดินไพล่หลังเข้ามาในคฤหาสน์อย่างสง่าผ่าเผย เดินตรงเข้าไปราวกับคุ้นเคยเส้นทางดี

“เฮ้อ เหตุใดท่านอาของข้าจึงยังอาศัยอยู่ในเรือนเก่าโทรมเช่นนี้มานานหลายปีเช่นนี้เล่า ลานบ้านควรได้รับการบูรณะเสียใหม่”

“ส่วนสวนดอกไม้นั่น ดอกไม้ก็ขึ้นกระจายไปหมด ทั้งหมดล้วนเป็นดอกไม้ป่าไร้ค่า เหตุใดเจ้าเมืองแห่งเมืองป้านกุ่ยผู้ยิ่งใหญ่จึงมิปลูกดอกไม้ล้ำค่าบ้างเล่า”

“ผ่านมาหลายปีถึงเพียงนี้ เหตุใดหลังจากครอบครัวพวกข้าจากไป ท่านอาจึงยิ่งมีชีวิตที่รันทดขึ้นเล่า?”

“โชคดีที่คราวนี้ข้าพาคนมาด้วยมิน้อย หากว่างก็จะช่วยกันบูรณะลานบ้านนี้ให้งดงามสมกับฐานะเจ้าเมือง”

อวี๋หลินพึมพำกับตนเอง เดินไปจนถึงที่พักของผู้อาวุโสอวี๋

เมื่อผู้อาวุโสอวี๋เห็นเขาก็ยังจำมิได้ในตอนแรก

หลังจากอวี๋หลินบอกฐานะของตนแล้ว ผู้อาวุโสอวี๋ก็ขมวดคิ้ว

“ในเมื่อเจ้ามีชีวิตที่ดีแล้ว เหตุใดจึงยังมาหาพวกเราอีก?”

อวี๋หลินย่อตัวลง กล่าวด้วยท่าทีประจบประแจง “ท่านอาอยู่คนเดียว เกรงว่าจะดูแลท่านทั้งสองมิไหวขอรับ”

“ดังนั้นข้ากลับมาคราวนี้ก็เพื่อมาดูแลท่านทั้งสองโดยเฉพาะ”

“ท่านปู่ ความบาดหมางในรุ่นก่อนของท่านควรจะจบสิ้นลงในรุ่นข้าแล้ว ตอนนี้ท่านทั้งสองก็อายุมากแล้ว ท่านอาของข้ากลับยังไม่มีบุตรเลยแม้แต่คนเดียว แล้วใครเล่าจะดูแลท่านทั้งสองยามชรา”

“นับจากวันนี้ไป ข้าจะดูแลท่านทั้งสองเองขอรับ!”

อวี๋หลินกล่าวอย่างจริงจัง

ดูไปแล้วก็พอมีเค้าลางของความกตัญญูอยู่บ้าง

ลั่วชิงยวนจึงไปจัดการเรื่องอาหารและที่พักให้เขา

ฟังดูแล้วพวกเขาคงมีความบาดหมางกันในรุ่นก่อน ลั่วชิงยวนมิได้รู้เรื่องราวใด ตั้งใจจะรออวี๋หงกลับมาแล้วค่อยจัดการ

วันนี้บนโต๊ะอาหารมีอวี๋หลินเพิ่มมาอีกคน

ทำให้การกินอาหารมิค่อยราบรื่นนัก

อวี๋หลินใช้ตะเกียบเขี่ยอาหารในจานอย่างมิพอใจ แล้วเปลี่ยนไปอีกจานหนึ่ง ก่อนเขี่ยอีกสองสามครั้ง

จานอาหารหลายจานถูกเขาใช้ตะเกียบเขี่ยไปมา แต่กลับไม่มีอาหารในจานใดถูกเขาคีบเข้าปาก

ผู้อาวุโสอวี๋ขมวดคิ้ว ยังมิทันเอ่ยปาก อวี๋หลินก็กล่าวขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงรังเกียจ “พวกท่านกินอะไรกันนี่?”

“มิต้องการอาหารเลิศรสก็ควรกินของที่ดีกว่านี้บ้างมิใช่หรือขอรับ”