ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1502

สายตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ใครก็ได้!”

“ไล่ออกไป!”

อวี๋หลินดิ้นรนสาปแช่งพลางตะโกน “ปล่อยข้า! ข้าต่างหากคือคนสกุลอวี๋ เจ้ามีสิทธิ์กระไรมาไล่ข้า!”

ลั่วชิงยวนมิได้ไว้หน้าแม้แต่น้อย ออกคำสั่งไล่เขาออกไปอย่างนั้น

ของกำนัลทั้งหมดที่เขานำมา ลั่วชิงยวนก็โยนคืนให้เขาไปด้วย

“มาจากไหนก็กลับไปทางนั้นเสีย”

อวี๋หลินโกรธจัด ลุกขึ้นจากพื้นแล้วตบฝุ่นออกจากเสื้อผ้า ก่อนจะชี้หน้านาง “เจ้าคอยดูเถิด!”

เมื่อเขากล่าวจบก็พาคนออกไป

จากนั้นลั่วชิงยวนจึงกลับมายังลานบ้าน ส่วนผู้อาวุโสอวี๋เดินออกมาแล้ว

ลั่วชิงยวนถามด้วยความสงสัย “เขาเป็นหลานชายแท้ ๆ ของท่านพี่หรือเจ้าคะ?”

ผู้อาวุโสอวี๋พยักหน้า “เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนานมาแล้ว เมื่อก่อนพวกเขาก็ยังอาศัยอยู่กับพวกเรา ยังมิได้แยกบ้านกัน”

“อวี๋หงดูแลกิจการเพียงลำพัง ส่วนพวกเขาเอาแต่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย มิทำอะไรทั้งวัน เหมือนพวกปลวกที่เอาแต่กัดกิน”

“จึงได้แยกบ้านกับพวกเขา หลังจากแยกบ้านแล้วพวกเขายังอยากได้กิจการของเรา พ่อมิยอมอยู่แล้ว”

“สุดท้ายก็ทะเลาะกันจนแยกทาง พวกเขาทั้งครอบครัวอยู่มิได้ จำต้องย้ายจากที่นี่ไป”

“ได้ยินว่าต่อมาพวกเขาไปที่อวิ๋นโจว”

“มิรู้เป็นมาอย่างไร สุดท้ายก็กลับมาอีกแล้ว”

“สาเหตุสำคัญประการหนึ่งที่ทำให้พ่อป่วย ก็เป็นเพราะถูกคนในครอบครัวนั้นทำให้โกรธนี่แหละ!”

ผู้อาวุโสอวี๋ยังคงโกรธอยู่จนถึงบัดนี้

เมื่อลั่วชิงยวนฟังจบจึงทราบสถานการณ์ “เป็นเช่นนี้นี่เอง”

“หากรู้แต่แรก ข้าคงถามท่านพ่อบุญธรรมก่อน จะมิปล่อยให้เขาเข้ามา”

ผู้อาวุโสอวี๋ส่ายหน้า “มิโทษเจ้าหรอก เพียงแต่เจ้าหมอนี่ พ่อก็มิคาดคิดว่าเขาจะเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้”

“เมื่อก่อนก็เป็นเด็กเรียบร้อย เหตุใดจึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้”

ลั่วชิงยวนครุ่นคิด “ดูจากการแต่งกายของเขา ตอนนี้น่าจะใช้ชีวิตได้ดีพอสมควร คิดแล้วคงจงใจกลับมาเพื่อโอ้อวดกระมังเจ้าคะ”