ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1517

“พวกเจ้าทุกคนจงไปให้พ้น!”

บริวารของฉีเฮ่าจึงพากันถอยร่นไปอย่างรวดเร็ว

บริเวณนั้นพลันว่างเปล่า

อวี๋หงก็โบกมือให้ทุกคนถอยไป

ผู้คุ้มกันตลาดมืดรีบเข้ามาลากศพไป เมื่อทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วก็รีบถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

ที่แห่งนี้กลับสู่ความสงบ มีเพียงกลิ่นคาวเลือดที่คุกรุ่นอยู่ในอากาศมิยอมจางหายไปเป็นเวลานาน

เฉินชีมีสีหน้าสำนึกผิดและเสียใจ เขามองลั่วชิงยวนพลางกล่าวเสียงต่ำ “ขอโทษ ข้ามิควรโกรธเจ้า แล้วทิ้งเจ้าไว้ที่นี่ลำพัง”

ลั่วชิงยวนเหลือบมองเขาอย่างเฉยเมย มิได้ใส่ใจ

เมื่อห่างจากเฉินซี นางกลับรู้สึกสงบโล่งใจเสียอีก

จูลั่วที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยังมิได้จากไป เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินชี ปรากฏว่าน้ำเสียงเช่นนั้นช่างน่าตกตะลึงยิ่งนัก

ลั่วชิงยวนสังเกตเห็นเขา จึงถามเสียงเย็น “เจ้ายังมิไปอีกรึ? ยังอยากสู้กับข้าอีกหรือไร?”

จูลั่วประสานมือคารวะ จากนั้นก็ยื่นกระบี่หมื่นทิศให้ด้วยมือทั้งสองข้าง

ในเวลานี้ เขาจะกล้ามิคืนกระบี่ได้อย่างไร

ลั่วชิงยวนรับกระบี่มาแล้วคิดในใจว่าเขาก็ยังพอมีเหตุผลอยู่บ้าง

ใครเล่าจะรู้ว่าจูลั่วกลับกล่าวอีกว่า “เพียงแต่ข้ายังคงอยากจะประลองฝีมือกับแม่นาง! หวังว่าจะได้หาเวลามาประลองกันอย่างยุติธรรม!”

ฝูเหมิ่งตายแล้ว และสตรีผู้นี้สังหารฝูเหมิ่ง นางย่อมแข็งแกร่งกว่าฝูเหมิ่ง

จูลั่วถูกฝูเหมิ่งกดขี่มานานหลายปี บัดนี้มิอาจท้าทายฝูเหมิ่งได้แล้ว แต่ก็พอยังสามารถลองท้าทายสตรีที่สังหารฝูเหมิ่งดูได้

“หวังว่าแม่นางจะรับคำท้า!”

จูลั่วกล่าวอ้อนวอนอีกครั้ง

ลั่วชิงยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “ได้ แต่ตอนนี้ข้าไม่มีเวลา เดือนหน้าค่อยว่ากัน”

เมื่อจูลั่วได้ยินดังนั้นก็ดีใจยิ่งนัก

ลั่วชิงยวนกล่าวอีกว่า “ฉีเฮ่าต้องการกระบี่หมื่นทิศเพื่อจะมอบให้เจ้าใช่หรือไม่?”

“เขาต้องการใช้กระบี่หมื่นทิศเพื่อชักชวนเจ้าหรือไม่?”

เมื่อจูลั่วได้ยินดังนั้นก็ตัวแข็งทื่อ คาดมิถึงว่านางจะเดาทุกอย่างได้

เฉินชีเท้าแขนบนโต๊ะพลางมองนาง “ข้าเป็นห่วงเจ้า”

“ถึงแม้ข้าจะโกรธเรื่องวันนั้นมาก แต่เมื่อคิดถึงว่าเจ้าอยู่คนเดียวในตลาดมืด มิรู้ว่าจะเจออะไรบ้าง ข้าก็เป็นห่วง”

“ข้าอยู่แถวนี้ตลอด เมื่อทราบข่าวว่าฉีเฮ่าพาคนมาในคืนนี้ ข้าจึงได้เข้ามา”

เขามิเคยจากไปไกล เขาถึงกับหวังด้วยซ้ำว่าลั่วชิงยวนจะตามหาเขา และจะมาพบเขาเองโดยที่เขามิต้องใช้ความพยายาม

แต่ก็หาได้เป็นเช่นนั้นไม่ เมื่อเขาจากไปอย่างโกรธเคือง ลั่วชิงยวนก็มิเคยมาตามหาเขาเลยตั้งแต่ต้นจนจบ

ถึงแม้ในใจจะเย็นชาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เมื่อตระหนักว่านางอาจตกอยู่ในอันตราย เขาก็ยังคงตัดสินใจมาโดยมิลังเล

ลั่วชิงยวนพยักหน้า จากนั้นถามว่า “เจ้าสร้างกระบี่เล่มหนึ่งต้องใช้เวลานานเท่าไร?”

เฉินชีประหลาดใจเล็กน้อย “เจ้าจะประลองกระบี่กับจูลั่วหรือ?”

“เขาคือยอดฝีมือด้านกระบี่ หากเจ้าประลองกระบี่กับเขา โอกาสชนะมีมิมากนัก”

ลั่วชิงยวนมองเขาอย่างจริงจัง “แล้วหากใช้กระบี่ที่เจ้าตีเล่า? อย่างไรเสียก็ต้องดีกว่าของฝูเหมิ่งมิใช่หรือ?”

เมื่อเฉินชีได้ยินดังนั้นก็ตกใจเล็กน้อย จากนั้นยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย “อาเหลาเชื่อมั่นในตัวข้าถึงเพียงนั้น เช่นนั้นข้าจะมิปล่อยให้เจ้าแพ้แน่นอน!”