ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1517

“พวกเจ้าทุกคนจงไปให้พ้น!”

บริวารของฉีเฮ่าจึงพากันถอยร่นไปอย่างรวดเร็ว

บริเวณนั้นพลันว่างเปล่า

อวี๋หงก็โบกมือให้ทุกคนถอยไป

ผู้คุ้มกันตลาดมืดรีบเข้ามาลากศพไป เมื่อทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วก็รีบถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

ที่แห่งนี้กลับสู่ความสงบ มีเพียงกลิ่นคาวเลือดที่คุกรุ่นอยู่ในอากาศมิยอมจางหายไปเป็นเวลานาน

เฉินชีมีสีหน้าสำนึกผิดและเสียใจ เขามองลั่วชิงยวนพลางกล่าวเสียงต่ำ “ขอโทษ ข้ามิควรโกรธเจ้า แล้วทิ้งเจ้าไว้ที่นี่ลำพัง”

ลั่วชิงยวนเหลือบมองเขาอย่างเฉยเมย มิได้ใส่ใจ

เมื่อห่างจากเฉินซี นางกลับรู้สึกสงบโล่งใจเสียอีก

จูลั่วที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยังมิได้จากไป เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินชี ปรากฏว่าน้ำเสียงเช่นนั้นช่างน่าตกตะลึงยิ่งนัก

ลั่วชิงยวนสังเกตเห็นเขา จึงถามเสียงเย็น “เจ้ายังมิไปอีกรึ? ยังอยากสู้กับข้าอีกหรือไร?”

จูลั่วประสานมือคารวะ จากนั้นก็ยื่นกระบี่หมื่นทิศให้ด้วยมือทั้งสองข้าง

ในเวลานี้ เขาจะกล้ามิคืนกระบี่ได้อย่างไร

ลั่วชิงยวนรับกระบี่มาแล้วคิดในใจว่าเขาก็ยังพอมีเหตุผลอยู่บ้าง

ใครเล่าจะรู้ว่าจูลั่วกลับกล่าวอีกว่า “เพียงแต่ข้ายังคงอยากจะประลองฝีมือกับแม่นาง! หวังว่าจะได้หาเวลามาประลองกันอย่างยุติธรรม!”

ฝูเหมิ่งตายแล้ว และสตรีผู้นี้สังหารฝูเหมิ่ง นางย่อมแข็งแกร่งกว่าฝูเหมิ่ง

จูลั่วถูกฝูเหมิ่งกดขี่มานานหลายปี บัดนี้มิอาจท้าทายฝูเหมิ่งได้แล้ว แต่ก็พอยังสามารถลองท้าทายสตรีที่สังหารฝูเหมิ่งดูได้

“หวังว่าแม่นางจะรับคำท้า!”

จูลั่วกล่าวอ้อนวอนอีกครั้ง

ลั่วชิงยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “ได้ แต่ตอนนี้ข้าไม่มีเวลา เดือนหน้าค่อยว่ากัน”

เมื่อจูลั่วได้ยินดังนั้นก็ดีใจยิ่งนัก

ลั่วชิงยวนกล่าวอีกว่า “ฉีเฮ่าต้องการกระบี่หมื่นทิศเพื่อจะมอบให้เจ้าใช่หรือไม่?”

“เขาต้องการใช้กระบี่หมื่นทิศเพื่อชักชวนเจ้าหรือไม่?”

เมื่อจูลั่วได้ยินดังนั้นก็ตัวแข็งทื่อ คาดมิถึงว่านางจะเดาทุกอย่างได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน