ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 164

ศพกระจายเต็มพื้น!

และกองกันเป็นสันเขาเล็ก ๆ แค่ปีนออกไปนางยังทำมิได้

นางผลักศพออกอย่างยากลำบาก ร่างที่หนาใหญ่ของนางมุดออกมา ก็เห็นแผ่นหลังที่ไร้พันธะและดุดันของฟู่เฉินหวนทันที เขาสะบัดดาบยาว แทงไปที่ลำคอของนักฆ่าชุดดำตรง ๆ

นักฆ่าคนสุดท้ายก็ตายแล้ว!

เขาโยนดาบยาวที่เปื้อนไปด้วยเลือดทิ้ง เดินมือไขว้หลังเข้ามา

แสงแดดส่องอยู่เบื้องหน้า ส่วนเขาเดินเข้าหาแสง เบื้องหลังคือความมืดมิดและการฆ่าฟันที่ไร้ที่สิ้นสุด เขาก้าวผ่านศพและเลือด ราวกับอสูรในนรกที่จะมาคร่าชีวิตนาง

ในใจของลั่วชิงยวนสั่นคลอน

กลิ่นอายฆ่าฟันรุนแรงมาก!

วินาทีนั้น ราวกับนางเห็นครึ่งชีวิตหลังของเขา นั่นคือความมืดมิดและการฆ่าฟันที่แสนหนักอึ้ง

นางมิเคยเห็นคนเช่นนี้มาก่อน

ต่อให้แสงที่จ้าจนแสบตา ก็กลบความมืดทมิฬที่อยู่เบื้องหลังของเขามิได้

ราวกับว่า… เขาเกิดมาเพื่อสังหาร

เขายิ่งเข้าใกล้ เงาดำที่อยู่ด้านหลังเขาก็ยิ่งใหญ่โต

เมื่อลองตั้งใจมอง ในความมืดมิดนั้น มีเงามังกรซ่อนอยู่

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วอย่างอดมิได้ หรือไอมังกรของเขาจะได้มาจากการสังหาร?

วินาทีนี้ราวกับนางเห็นชะตาชีวิตของฟู่เฉินหวน

นางมิกล้ายื่นคำขาด เพราะชะตามันมิแน่นอน

แต่ในใจของนางได้รับความหวั่นหวาดไม่น้อย ฟู่เฉินหวน มิใช่คนที่นางจะหาเรื่องได้จริง ๆ

เมื่อแก้ต่างยืนยันความบริสุทธิ์ของนางเสร็จ นางจะขอหนังสือหย่าและจากไปทันที!

นางจะสืบหาแม่ของลั่วชิงยวนเอง และหาทางเอาของที่แม่นางทิ้งไว้ให้จากมือลั่วเยวี่ยอิงเด้วยตัวอง!

น้ำขุ่นในแคว้นเทียนเชวีย นางมิอยากลุยแล้ว!

“เจ้านั่นล่ะ?” เสียงเยือกเย็นของฟู่เฉินหวนดังขึ้น ดึงสติของลั่วชิงยวนกลับมา

นางได้สติและกล่าวตอบ “โดนธนูยิง แต่มิอันตรายถึงชีวิต”

สิ้นเสียง ฟู่เฉินหวนมองนางอย่างล้ำลึกทีหนึ่ง นัยน์ตาเผยแววฉงน