ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 166

”องค์จักรพรรดิทรงเตรียมกำลังคนเอาไว้แล้ว”

เขาโบกมือแล้วก็มีองครักษ์เงาสองนายกระโดดออกมาจากเงามืด

ลั่วชิงยวนก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เขาได้เห็นผู้ที่ลอบเข้ามาในห้องเมื่อคืนหรือไม่?

“ว่ามา” ฟู่เฉินหวนเอามือไพล่หลังและมองลั่วชิงยวนด้วยแววตาเย็นชา

“กรายทูลท่านอ๋อง เมื่อคืนผู้ที่เข้าห้องนี้มีเพียงผู้เดียวพ่ะย่ะค่ะ”

“เป็นนางรับใช้ข้างกายพระชายา แม่นางจือเฉา”

ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกใจมาก “จือเฉาหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไร!”

“คนของข้าไม่ผิดพลาดแน่ นางเข้าไปในห้องพร้อมอาหาร” องครักษ์เงาทั้งสองต่างบอกเป็นเสียงเดียวกัน

ลั่วชิงยวนรู้สึกยากจะเชื่อ จะเป็นจือเฉาไปได้อย่างไร

นางรีบส่งคนไปตามจือเฉามาทันที

เมื่อจือเฉามาถึง นางก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“จือเฉา ข้าขอถามเจ้า เมื่อคืนนี้เจ้าออกมาจากเรือนหรือไม่?” ลั่วชิงยวนถามอย่างร้อนใจ

จือเฉาไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใด นางพยักหน้าและบอกว่า “ข้าออกเจ้าค่ะ”

“แต่เมื่อคืนนี้พระชายาเข้านอนเร็ว และข้าก็ทำงานของข้าเสร็จเร็วจึงเข้านอนแต่หัววัน เมื่อคืนนี้ข้าเลยเข้านอนเร็วกว่าปกติ”

ลั่วชิงยวนรู้สึกร้อนใจ จึงถามต่อว่า “ข้าหมายความว่า เมื่อคืนนี้เจ้าได้ออกมากลางดึกหรือไม่? เจ้าได้ไปที่ห้องขังหรือไม่?”

จือเฉาส่ายหน้า “ข้าไม่เคยไปเจ้าค่ะ”

แม่นมเติ้งผู้ที่มาด้วยกันเอ่ย “เมื่อคืนนี้ข้าอยู่กับจือเฉา ข้าเป็นพยานได้ว่านางมิได้ออกมาจากเรือน”

ตอนนี้แม่นมเติ้งเป็นคนดูแลรับผิดชอบตำหนักอ๋องและต้องจัดการหลายสิ่งหลายอย่าง ดังนั้นยามกลางคืนนางจึงไม่ได้หลับลึกนัก หากว่าจือเฉาลอบออกมากลางดึก นางก็ต้องได้ยินเสียง

เมื่อได้ยินแม่นมเติ้งยืนยัน ลั่วชิงยวนก็รู้สึกวางใจ นางเชื่อที่แม่นมเติ้งบอก

เป็นไปไม่ได้ที่ทั้งแม่นมเติ้งและจือเฉาจะร่วมมือกันโกหก เรื่องเมื่อคืนนี้ต้องมีลับลมคมในอะไรแน่นอน

แต่องครักษ์เงาก็กล่าวอย่างหนักแน่นว่าเขาเห็นจือเฉา แน่นอนว่าเขาต้องไม่ได้มองพลาด อาจเป็นได้ว่ามีบางคนปลอมตัวเป็นจือเฉา

นางยังไม่ยอมรับผิดอีกกระนั้นหรือ?

ยังคงจะมีข้อแก้ตัวอีก?

เมื่อวานนี้เขาเพียงสงสัยนางเท่านั้น แต่เมื่อคืนนี้ความจริงก็ปรากฏให้เห็นอยู่ต่อหน้า

ตอนที่นางโดนไล่ตาม ก็แสร้งแสดงละครตบตา จากนั้นเมื่อมาถึงตำหนักก็บอกว่าไม่ให้ใครพบนักทำนายดวงชะตาทั้งสิ้น

พอกลางดึกก็ส่งให้นางรับใช้ข้างกายนำอาหารไปให้และวางยาพิษฆ่าคน

“ฟู่เฉินหวน หม่อมฉันมิได้ฆ่าใคร ก่อนจะกล่าวหาข้าท่านควรมีหลักฐานเสียก่อน” น้ำเสียงของลั่วชิงยวนร้อนรน

แววตาฟู่เฉินหวนเย็นเยียบเหมือนน้ำแข็ง เขาแค่นเสียง “ใช่สิ เจ้าไม่ได้เป็นคนฆ่า นางรับใช้ของเจ้าที่เป็นคนลงมือ นางทำไปโดยไม่มีใครสั่งและเจ้าก็ไม่รู้เรื่องเลยสักนิด”

น้ำเสียงเสียดสีของเขาทำให้ลั่วชิงยวนแทบหายใจไม่ออก

ตอนนี้นางไม่อาจโต้แย้งอันใดได้

นางกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว “ฟู่เฉินหวน ท่านช่วยมีเหตุผลหน่อยจะได้หรือไม่!”