ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 167

”หากหม่อมฉันต้องการฆ่าเขา หม่อมฉันมีวิธีการมากมายที่จะทำโดยไม่ให้ท่านรู้และให้เขาตายไปเงียบ ๆ”

“เหตุใดหม่อมฉันต้องส่วนนางรับใช้ข้างกายไปฆ่าคนปิดปากด้วย และยังทิ้งร่องรอยไว้มากขนาดนี้?”

ตอนนี้แววตาฟู่เฉินหวนเองก็ดำคล้ำ

เขาจ้องนางเขม็ง ดวงตาสั่นไหวด้วยความคลางแคลงใจ

ลั่วชิงยวนรู้ดีว่าเขาเองก็คิดเรื่องนี้ และอาจจะมีเวลาที่คิดว่านางนั้นโดนใส่ร้าย

แต่แววตาฟู่เฉินหวนก็กลับมาเย็นเยียบ เขาสั่งเสียงเย็นชาว่า “เอานางไปขังไว้”

หลังจากนั้นเขาก็เดินจากไป

ลั่วชิงยวนตกตะลึง

เขานั้นยอมสังหารคนบริสุทธิ์นับพันดีกว่าปล่อยคนผิดลอยนวล

เมื่อมีความแคลงใจบ่มเพาะในใจ ก็ยากที่จะมองคนผู้นั้นโดยไร้อคติอีกต่อไป

ลั่วชิงยวนเข้าใจเรื่องนี้ดี

“ท่านอ๋องเพคะ พระชายาบริสุทธิ์ พระชายาไม่เคยส่งหม่อมฉันไปที่คุก และหม่อมฉันเองก็ไม่เคยเข้าไปที่นั่นด้วยซ้ำ ทรงพิจารณาด้วยเถิดเพคะ”

จือเฉาคุกเข่าขอร้อง นางถึงกับลุกเพื่อวิ่งตามฟู่เฉินหวนไป

แต่ว่าเขาไม่ได้หยุดเท้า

แม่นมเติ้งพยุงลั่วชิงยวนให้ลุกขึ้นอย่างไม่สบายใจ “พระชายา บ่าวควรทำเช่นไรดี?”

ตอนนั้นเององครักษ์เงาสองคนก็เข้ามา และพาตัวลั่วชิงยวนและจือเฉาไปขังไว้ในคุก

เวลานั้นศพของนักทำนายดวงชะตาก็ยังคงอยู่ในห้อง…

จือเฉาเช็ดน้ำตาไม่หยุดและพยายามที่จะไม่ร้องไห้ แต่นางโทษตัวเองเพราะว่าตนสร้างปัญหาให้พระชายา

จือเฉาพูดอย่างระมัดระวัง “พระชายา หากว่าเป็นไปได้บ่าวจะรับผิดทั้งหมดเอง เรื่องนี้บ่าวทำลงไปเพียงคนเดียว ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับพระชายา หากว่าท่านอยากสังหารข้าก็ทำได้…”

ลั่วชิงยวนตบบ่านางเบา ๆ “เด็กโง่ หากว่าเจ้าไปยอมรับผิดก็ยิ่งเป็นการย้ำความผิดของข้าเท่านั้น เจ้าจะยอมตายเพื่อความผิดที่ข้าเองก็ไม่ได้ทำไม่ได้หรอกนะ เข้าใจหรือไม่?”

ดวงตาจือเฉาแดงก่ำ นางอดไม่ได้ที่จะร้องไห้อีกครั้ง “แต่เราจะทำอย่างไรกันดีเจ้าคะ? ท่านอ๋องคงไม่ได้อยากฆ่าพระชายาจริง ๆ ...”

แววตาลั่วชิงยวนนิ่งสงบ และนางก็นั่งลงนิ่ง ๆ “เขาไม่ฆ่าข้าหรอก แม้ว่าข้าจะเป็นสายจริง ๆ เขาก็ทำอะไรข้าไม่ได้”