ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 174

ดึกสงัดในราตรีนั้น สายลมก็พัดเย็นเยียบ ลั่วชิงยวนมีแม่นมเติ้งประคองเดินออกมาสูดอากาศด้านนอก

แต่ตอนนั้นที่เรือนหัวถิงมีลมกระโชกแรง

ลั่วเยวี่ยอิงที่นั่งอยู่หน้ากระจกทองเหลืองกำลังทายาอย่างระมัดระวัง นางมองใบหน้าของตนในกระจกอย่างกังวล

เมื่อไรที่แผลบนหน้าจะดีขึ้น?

ทันใดนั้นลมก็โหมพัดหน้าต่างเปิดออก พาเอาฝุ่นและใบไม้มากมายเข้ามาในห้อง

ลั่วเยวี่ยอิงตกใจและรีบยกมือขึ้นปิดหน้าด้วยแขนเสื้อ แต่นางก็โดนละอองฝุ่นพัดใส่จนลืมตาไม่ขึ้น

“เฉียงเวย นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

เฉียงเวยรีบวิ่งเข้ามาปิดหน้าต่าง แต่มันก็โดนลมกระโชกพัดจนเปิดอีกรอบหลังจากที่ปิดไปแล้วครั้งแล้วครั้งเล่า

ลมแรงนั้นพัดใบไม้สั่นไหวเสียงดัง และกลิ่นก็แปลกพิกล

ครั้งสุดท้ายที่เฉียงเวยปิดประตู มันก็โดนลมแรงพัดจนเปิดออก เฉียงเวยโดนประตูกระแทกจนล้มใส่โต๊ะอย่างแรงและหมดสติไป

ตึง ตึง ตึง

ประตูหน้าต่างเปิดปิดไม่หยุด และเสียงก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ

ลั่วเยวี่ยอิงนั้นหวาดกลัวมากจนนางทรุดตัวลงหลบกับพื้น ขนลุกชันทั่วร่าง

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางเจอเรื่องแบบนี้

นางนั้นหวาดกลัวมาก คิดว่าหากนางหลบซ่อนตัวก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ตอนนั้นเองนางก็รู้สึกเย็นสันหลังวาบ

มีเสียงต่ำ ๆ ดังขึ้นด้านหลังนาง…

“ลั่วเยวี่ยอิง เจ้าผลักข้าตกบ่อทำไม ข้าทำงานให้เจ้า ทำไมเจ้าถึงฆ่าข้า?”

เมื่อเสียงนั้นดังขึ้น ลั่วเยวี่ยอิงก็ตัวแข็งทื่อ นางรู้สึกเหมือนโดนราดด้วยน้ำแข็งจนหนาวสั่นถึงกระดูก