ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 177

ภาพใบหน้านั้นไปอยู่บนหน้าของเวินซีหลัน

ประกอบกับชุดสีแดงและผมดำดุจม่านน้ำตก ใบหน้านั้นยิ่งงดงามชวนตะลึง

เหวินซีหลันยกมือสัมผัสหน้าและแปลกใจจนรีบคุกเข่าลงอีกครั้ง “ขอบคุณท่านมาก”

ลั่วชิงยวนใช้วิธีการเดียวกันกับใบหน้าของลูกชายเวินซีหลัน

เมื่อไม่มีแผลเป็นน่ากลัว เด็กน้อยก็กล้าจะเงยหน้าขึ้น

ลั่วชิงยวนไอสองครั้งและค่อย ๆ นั่งลง “ตอนนี้เจ้าบอกข้าเรื่องของครอบครัวและตัวตนของเจ้ามา ข้าจะได้ช่วยเจ้าได้”

ลั่วชิงยวนอยากจะช่วยจัดการปัญหานี้ให้เร็ว และช่วยเวินซีหลันได้ภายในพรุ่งนี้

แต่นางไม่คิดว่าเมื่อเวินซีหลันเอ่ยปากจะทำให้นางต้องตกตะลึงไป…

“สามีของข้าคือบุตรชายคนรองของจวนแม่ทัพใหญ่ ฉินไป๋ลี่”

ลั่วชิงยวนเกือบสำลักชาที่กำลังดื่มอยู่

“จวนแม่ทัพใหญ่งั้นรึ?” นางคิดไว้อยู่แล้วว่าสามีของเวินซีหลันนั้นน่าจะมีฐานะร่ำรวย แต่นางไม่คาดว่าสถานะของเขาจะสูงส่งเช่นนี้

เวินซีหลันดูโศกเศร้าและบอกว่า “ก่อนนี้ข้าปกปิดบางเรื่องไว้ จวนแม่ทัพใหญ่นั้นไม่ใช่ธรรมดา ข้าอยากจะออกไปตามหาเขาหลายครั้งแต่ว่า มียันต์อักขระเวทย์ในจวนแม่ทัพใหญ่และบนร่างของเขา ทำให้ข้าเข้าใกล้เขามิได้”

“หากว่าเรื่องนี้ยากเกินมือ ก็ไม่จำเป็นต้องลำบากท่านผู้มีคุณหรอกเจ้าค่ะ พวกเราแม่ลูกนั้นยังคงอยู่ได้เพราะยังเหลือความแค้น พวกเราห่างจากเขามานานแล้ว เมื่อพบเขาแล้วเราจะทำอันใดได้…”

เวินซีหลันคิดเรื่องนี้

แม้ว่าลั่วชิงยวนจะเป็นชายาอ๋องผู้สำเร็จราชการ แต่นางก็ไม่ได้มีอำนาจใดในตำหนักอ๋อง และนางก็ไม่ได้เป็นที่โปรดปรานของท่านอ๋อง ดังนั้นการจะช่วยนางก็ไม่ได้ง่าย

เมื่อเห็นว่าเวินซีหลันนั้นจะยอมตัดใจ ลั่วชิงยวนก็ยิ่งสงสาร

นางพูดอย่างแน่วแน่ “ข้าไม่ได้คาดคิดว่าสามีของเจ้าจะมีสถานะสูงส่ง ที่จริงก็เป็นอย่างที่เจ้าพูด การช่วยเจ้านั้นยาก แต่ในเมื่อข้าสัญญากับเจ้าแล้ว ข้าก็ต้องช่วยเจ้าให้ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหวินซีหลันก็ตะลึง “จริงหรือเจ้าคะ?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “แน่นอนว่าจริง”