ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 186

ร่างของเวินซีหลานถูกดูดเข้าไปในภาพวาด หลังจากนั้นภาพคนงามผืนนี้ จึงมีชีวิตขึ้นมา

เมื่อขี้เถ้าธูปร่วงจนหมด เถ้าแก่ตะโกนขึ้นเสียงสูง “หมดเวลาธูป! ท่านทั้งสองโปรดวางพู่กัน!”

จากนั้นมีคนใช้สองคนเดินเข้าฉากกั้น ปิดชื่อผู้วาดโดยแผ่นกระดาษ ม้วนภาพและเดินออกจากฉากกั้น

เมื่อเดินออกจากฉากกั้น หลิวฮุ่ยเซียงท่าทีได้ใจ และมั่นใจเป็นที่สุด

ลั่วอวิ๋นสี่ปรบมืออย่างตื่นเต้น “พี่หลิวสุดยอดยิ่ง!”

ลั่วชิงยวนกระตุกมุมปากยิ้มอ่อน “ผลยังไม่ทันออกเลย เจ้าก็ดีใจเช่นนี้เสียแล้วรึ”

แม้ผลจะยังไม่ประกาศ แต่ทุกคนเชื่อว่าหลิวฮุ่ยเซียงจะชนะอย่างไม่ต้องสงสัย ที่รอตอนนี้ แค่ผลตัดสินก็เท่านั้น

ไม่นานนัก คนใช้ในหอเริงรมย์จึงกางภาพทั้งสองออก เดินผ่านหน้าทุกโต๊ะ และหยุดพักครู่หนึ่ง

ด้านข้างมีคนใช้อีกสองคนที่ถือกระบอกไผ่ เพื่อให้แขกในงานออกเสียงลงคะแนน

เมื่อภาพทั้งสองถูกกางออก ในหอเริงรมย์มีแต่เสียงตะลึงดังขึ้น

“ใบหน้างดงาม สายตาหยาดเยิ้ม เหตุใดข้าดูแล้วเหมือนสาวงามในภาพกำลังส่งยิ้มให้ข้า” คุณชายคนหนึ่งจ้องภาพอึ้ง ๆ

คุณชายด้านข้างก็ตื่นเต้นอย่างควบคุมไม่ได้ “ข้าเองก็รู้สึก! คนในภาพราวกับมีชีวิตจริง ๆ ! ประหนึ่งอยู่ในฤดูใบไม้ผลิ เมื่อนางเผยยิ้ม ฟ้าดินต่างไร้ซึ่งสีสัน…”

หลาย ๆ คนที่ยังไม่เห็นภาพวาดเหล่านั้น รวมทั้งหลิวฮุ่ยเซียงและลั่วชิงยวน

เมื่อได้ยินคำชมของเหล่าคุณชายแล้ว ต่างคาดหวังกันขึ้นมา

เดินครบหนึ่งวง กระบอกไผ่หนึ่งว่างเปล่า ส่วนอีกกระบอกไผ่หนึ่งกลับเต็มไปด้วยแท่งไม้

คำชื่นชมยิ่งอยู่ยิ่งมาก หลาย ๆ คนยังรู้สึกตนยังเชยชมไม่พอ ยังคงระลึกอยู่นาน

“มิคิดว่าคุณหนูหลิวจะวาดได้สมจริงเช่นนี้! สมกับเป็นผู้ที่ได้รับการชี้แนะโดยตรงจากฉินไป๋หลี่!”

“ข้าว่า ภาพนี้วาดดีกว่าฉินไป๋หลี่เสียอีก! มันน่าตะลึงยิ่งนัก!”

หลิวฮุ่ยเซียงฟังคำชื่นชมเหล่านี้ สีหน้ายิ่งอยู่ยิ่งได้ใจ คางของนางเกยสูงมากยิ่งขึ้น

มิได้ยินผู้ใดกล่าวชมภาพวาดของลั่วชิงยวนสักคน รอบนี้ลั่วชิงยวนจะมีหน้าแก้ตัวอย่างไรอีก

วันนี้หากมิหาเรื่องลั่วชิงยวนให้จนมุม ลั่วชิงยวนคงคิดว่านางรังแกง่าย!

ต่อให้อ๋องผู้สำเร็จราชการอยู่ ความขุ่นเคืองวันนี้นางก็ต้องระบายให้หมด!

ผู้คนรอบ ๆ ไม่น้อยเห็น ต่างส่งเสียงหัวเราะต่ำ ๆ “สายตาของท่านอ๋องมิดีงั้นหรือ? จึงหลับตาให้คะแนน”

“ข้าว่าเพราะกลัวหน้าเสียเกินไปต่างหาก”

“หรือข้าควรไว้หน้าท่านอ๋อง โดยการให้คะแนนกระบอกว่างบ้าง?”

“ข้าว่าอย่าดีกว่า หากทำเช่นนั้น ครั้งหน้าหอเริงรมย์จะมิต้อนรับเจ้าอีก”

ดีหรือแย่ ทุกคนต่างเห็นกันชัดเจน หากให้คะแนนมั่ว จะถูกหอเริงรมย์กีดกันการให้คะแนนในการแข่งขันรอบต่อ ๆ ไป

เสียงซุบซิบรอบด้าน ทำฟู่เฉินหวนกำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว หว่างคิ้วปกคลุมไปด้วยความอึมครึม

นางผู้นี้สร้างเรื่องให้เขาเก่งเสียจริง!

วันนี้เขาคงได้เสียหน้าในหอเริงรมย์จนสิ้น!

ลั่วชิงยวนเองก็ได้ยินแล้ว แม้จะไม่ได้มองเขา แต่กลับรู้สึกได้ว่าไอบนตัวคนข้างกายนางเหน็บหนาวมากยิ่งขึ้น

ในที่สุด การให้คะแนนก็จบลง

สุดท้ายแท่งไม้ในกระบอกไผ่ มิต้องนับ แค่มองก็รู้แล้วใครแพ้ใครชนะ