ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 192

“เป็นเช่นไรหรือ?” ฟู่จิ่งหานถามอย่างสงสัย

“เหมือนจะไม่ได้ไร้ประโยชน์อย่างที่ล่ำลือ” เสียงฟู่เฉินหวนต่ำทุ้ม

ฟู่จิ่งหานกล่าวไตร่ตรอง “มิเหมือนในคำล่ำลือ วันนี้ทำเอาข้าเปิดโลกเสียจริง!”

“วันนี้ข้าอุตส่าห์ออกจากวัง ไปหอจิ่นชุนเป็นเพื่อนข้าเร็ว!”

พูดจบก็ดึงตัวฟู่เฉินหวนไปทันที

สีหน้าฟู่เฉินหวนย่ำแย่ “ท่านจะไปหอนางโลมหรือ? ท่านเป็น…”

“เป็นอะไรกันเล่า ไปกันเถิด” ฟู่จิ่งหานกดเสียงต่ำ และดึงตัวฟู่เฉินหวนโดยบังคับ

……

ลั่วชิงยวนกอดตั๋วเงินลังใหญ่กลับตำหนักมาอย่างอารมณ์ดี

มองดูพระชายาที่กลับตำหนักมาด้วยสีหน้าหยาดเยิ้ม เฉียงเวยรีบไปรายงานข่าวให้กับลั่วเยวี่ยอิงทันที

ลั่วชิงยวนกลับถึงตำหนัก หยิบตั๋วเงินหนึ่งพันตำลึงออกมา ยื่นให้กับแม่นมเติ้ง “เจ้าหาเวลาเอาให้ซูโหยว”

แม่นมเติ้งเห็นเงินตำลึงและตั๋วเงินมากมายเช่นนี้ก็นึ่งอึ้ง “พระชายาออกไปรอบเดียวได้เงินกลับมามากเพียงนี้เชียวหรือเจ้าคะ?”

“ข้าหามาได้!” ลั่วชิงยวนแยกเงินตำลึงและตั๋วเงิน พร้อมนับอย่างละเอียด

ทั้งหมดหนึ่งหมื่นสามพันหกร้อยตำลึง!

สำหรับลั่วชิงยวนในตอนนี้ ถือเป็นทรัพย์ก้อนยักษ์

เพียงแต่ คิดถึงลั่วอวิ๋นสี่…

นางจึงหยิบตั๋วเงินออกมาห้าพันตำลึง และซุกไว้ในอ้อมอก

“ข้าจักออกไปอีกรอบ!”

หลังออกจากตำหนัก นางตรงไปยังจวนมหาราชครูทันที

“เดี๋ยวข้าไปเยี่ยมพี่หลางหลางดีกว่า”

ลั่วหรงถอนหายใจ “ได้สิ เจ้าลองปลอบนางดี ๆ ข้าทำอะไรมิได้แล้วจริง ๆ”

“ส่วนเจ้าอวิ๋นสี่กลับบ้าบิ่นเชียว ออกนอกจวนทุกวัน หากนิสัยของพวกนางทั้งสองสมดุลกันสักนิด ข้าคงมิรำคาญใจเช่นนี้!”

ลั่วชิงยวนชะงักเล็กน้อย นางเอ่ยลังเล “ท่านอา จริง ๆ วันนี้ข้ามาเพื่อเรื่องของลั่วอวิ๋นสี่เจ้าค่ะ”

ได้ยินดังนี้ ลั่งหรงรู้สึกตะลึงเป็นอย่างมาก “เจ้าเด็กนี่! ห้าพันตำลึง พนันกันง่าย ๆ เชียว?! คิดว่าบ้านเรามีเขาเงินเขาทองหรือไร?”

ลั่วหรงกริ้วโกรธอย่างมาก

ลั่วชิงยวนจึงเอ่ยปากอย่างลังเล “ท่านอา หลิวฮุ่ยเซียงนางมิใช่คนดีนัก จิตใจก็มิใสสะอาด ข้าคิดว่าอย่าให้นางคบหากับหลิวฮุ่ยเซียงจักดีกว่าเจ้าค่ะ”

ลั่วชิงยวนกลัวว่าด้วยนิสัยของลั่วอวิ๋นสี่จะถูกหลิวฮุ่ยเซียงหลอกใช้ หากส่งผลเสียต่อจวนมหาราชครู คงเสียมากกว่าได้จริง ๆ

ลั่วหรงพยักหน้าด้วยสีหน้าหนักอึ้ง “ข้าเข้าใจแล้ว! เด็กคนนี้น่ากังวลที่สุดมาโดยตลอด!”