ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 194

เพียะ

เสียงดังชัดเจน

เฉียงเวยถูกตบจนอึน และยืนนิ่งอยู่กับที่

ลั่วชิงยวนมองนางด้วยสายตาดุดัน “เจ้าลองพูดอีกรอบซิ”

เฉียงเวยกุมหน้าไว้อย่างอึดอัด นางร้องไห้พร้อมมองไปทางลั่วชิงยวน “พระชายารังแกผู้อื่น! เงินนี้เป็นเงินช่วยชีวิตของคุณหนูรอง! ท่านแย่งไปเช่นนี้ คุณหนูรองจะทำเช่นไร…”

ลั่วชิงยวนมองลั่วเยวี่ยอิงที่ร้องไห้เสียใจอยู่อีกด้าน หัวเราะเย็นทีหนึ่ง “เงินช่วยชีวิตงั้นรึ? เจ้าก็ลองบอกมาท่านพ่อให้เจ้ามาเท่าไร ตรงกับยอดของเงินในกล่องหรือไม่?”

ลั่วเยวี่ยอิงมิโง่อยู่แล้ว นางเพียงพูดสะอื้น “ข้ารู้ว่าท่านพี่ต้องการเงิน ข้าสามารถแบ่งท่านพี่ได้ครึ่งหนึ่ง แต่ท่านพี่ช่วยเหลือให้ข้าสักนิดได้หรือไม่ ข้ายังต้องรักษาหน้า”

การเอาแต่ใจที่ร้องไห้เป็นอย่างเดียว ลั่วชิงยวนเห็นจนชินแล้ว

บัดนี้นางรู้สึก คนอย่างหลิวฮุ่ยเซียงยังรู้จักการถกเถียง แต่ลั่วเยวี่ยอิงนั้น เอะอะก็เอาแต่ร้องไห้ ไม่มีเหตุผลแม้แต่นิด!

ลั่วชิงยวนแค่เห็นท่าทีร้องไห้ของนางก็รู้สึกขยะแขยง เสียงร้องไห้นางทำแก้วหูลั่วชิงยวนแสบไปหมด นางรำคาญจนสะบัดฝ่ามือใส่หน้านาง

และตบนางล้มลงบนพื้น

เฉียงเวยกระโจนขึ้นไป พร้อมตะโกนสุดเสียง “คุณหนูรอง!”

“ข้าขี้เกียจพล่ามกับเจ้า! หากหาเรื่องข้าอีก ข้าเจอครั้งหนึ่งก็จะตบทีหนึ่ง!”

สีหน้าของลั่วชิงยวนเย็นชา นัยน์ตานางกะพริบไปด้วยแววสังหาร ทำผู้เห็นรู้สึกหวาดหวั่น

ลั่วเยวี่ยอิงกัดฟันแน่น ในใจนางพิโรธ น้ำตาหยดเปาะมากกว่าเดิม นางมองด้วยดวงตาที่น้ำตาเอ่อล้น “ท่านพี่ ท่านมิคิดถึงความสัมพันธ์พี่น้องระหว่างเราจริง ๆ แล้วงั้นหรือ…”

ลั่วชิงยวนส่งเสียงหัวเราะเย็นทีหนึ่ง “ใครเป็นพี่น้องกับเจ้ากัน?”

ฟู่เฉินหวนก้าวเข้าตำหนัก และได้ยินการถกเถียงของพวกนางพอดี

ลั่วเยวี่ยอิงเห็นว่าฟู่เฉินหวนกลับมา จึงแสร้งเป็นหน้ามืดสลบไป

เฉียงเวยตะโกนร้อนรน “คุณหนูรอง! คุณหนูตื่นเถิด! ท่านเป็นอะไรไป!”

ลั่วชิงยวนยิ้มอ่อน “พวกนางมิได้เหิมเกริม แต่เพราะไร้หนทางต่างหาก จึงทำตัวน่าสงสารเพื่ออ้อนวอนความเห็นใจจากท่านอ๋อง”

และนาง ก็เป็นเป้าหมายนั้นที่ถูกหลอกใช้

“ท่านอ๋องคงมิมาหาเรื่องพระชายาเพราะเรื่องนี้หรอกใช่ไหม?”

ลั่วชิงเยวียนยิ้มเยือก “ตอบยาก”

แม่นมเติ้งอยากหาที่ซ่อนกล่องเงิน

ลั่วชิงยวนนั่งอยู่คนเดียวในห้อง มองดวงอาทิตย์อบอุ่นค่อย ๆ ลับฟ้า มองแสงด้านนอกที่แปลงจากความสว่างเป็นความมืด นางนั่งคิดเรื่องบางอย่างคนเดียวอยู่นาน

เมื่อตกดึก ซูโหยวมา “พระชายา ท่านอ๋องเชิญตัวท่านขอรับ”

ดังที่คิด อย่างไรก็ต้องมาถึง

ลั่วชิงยวนลุกขึ้น เดินตามซูโหยวไปที่ห้องตำราของฟู่เฉินหวนอย่างสงบนิ่ง