ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 199

ชายผู้นี้ไร้เหตุผลนัก

“เสด็จพี่ ชิงยวนก็แค่…” ฟู่อวิ๋นโจวกำลังจะเอ่ยปาก

ฟู่เฉินหวนมองเขาสายตาเย็นเยียบ น้ำเสียงของเขาก็หนาวเยือกไปถึงกระดูก “ลั่วชิงยวนเองก็แต่งงานเข้าตำหนักอ๋องมานานแล้ว เหตุใดองค์ชายห้าถึงยังไม่เปลี่ยนใจ? คำว่าชายาอ๋องและคำว่าพระชายานั้น ท่านอาจารย์ลืมสอนสั่งสองคำนี้กับองค์ชายห้าหรือ?”

น้ำเสียงเย็นนั้นแฝงแววข่มขู่และสีหน้าฟู่อวิ๋นโจวก็ซีดเผือด

เขาก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัว “พ่ะย่ะค่ะ อวิ๋นโจวจะฟังคำสั่งสอนของท่านอ๋อง”

ลั่วชิงดวยดูไม่มีปัญหาอะไรกับการที่องค์ชายห้าเรียกนางด้วยชื่ออย่างสนิทสนม

“หากไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัวไปก่อน” นางยังร้อนใจอยากจะไปหาฉินไป๋หลี่

แต่ใบหน้าฟู่เฉินหวนกลับบิดเบี้ยวน่ากลัว เขาตวาดเสียงแข็ง “จากวันนี้เป็นต้นไป เจ้ามิได้รับอนุญาตให้ออกไปไหน”

“ในฐานะพระชายา เจ้าเตร็ดเตร่ไปมาในเมืองทั้งวันวี่ สร้างเรื่องให้ผู้คนพูดกันไม่หยุดหย่อน จากวันนี้เป็นต้นไป เจ้าต้องอยู่แต่ในตำหนักทบทวนความผิดของตัวเจ้า เจ้ามิอาจออกไปนอกตำหนักได้โดยไม่ได้รับคำอนุญาตจากข้า”

ลั่วชิงยวนตะลึง “ฟู่เฉินหวน ไยท่านถึงได้เสียสตินัก? หม่อมฉันไปยั่วโทสะท่านเมื่อใดรึ? ท่านมิได้รักหม่อมฉันแต่ก็ไม่ยอมให้หนังสือหย่าหม่อมฉัน ตอนนี้ท่านก็กลัวว่าหม่อมฉันจะหนีไปแล้วคิดขังหม่อมฉันไว้ในเรือนหรืออย่างไร?”

นางสงสัยว่าฟู่เฉินหวนกำลังหาทางแก้แค้นนางอยู่

นางไปทำเรื่องให้ตัวโดดเด่นเมื่อใดกัน?

หากว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นที่หอเริงรมย์วันก่อน เขาเองก็อยู่ด้วยมิใช่หรือ?

ครานั้นเหตุใดเขาถึงไม่บอกว่านางกระทำอันใดผิด กลับมาคิดบัญชีทีหลังเช่นนี้?

นี่มันจะเป็นจริงไปได้อย่างไรกัน

ซูโหยวกลัวว่าจะบานปลายเป็นเรื่องใหญ่ ดังนั้นเขาจึงรีบเดินออกมาบอกว่า “ขอร้องขอรับ พระชายา”

ลั่วชิงยวนโมโห แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกลับไปที่เรือนอย่างฉุนเฉียว

เมื่อเห็นว่าลั่วชิงยวนจากไปแล้ว ฟู่เฉินหวนก็กำมือที่ไพล่อยู่และเลิกคิ้วมองฟู่อวิ๋นโจว “องค์ชายห้าจะออกไปเดินเล่นผ่อนคลายมิใช่รึ?”

ฟู่อวิ๋นโจวไอสองสามครั้ง “ช่วงนี้อากาศเย็นขึ้น จู่ ๆ ข้าก็รู้สึกไม่ค่อยสบาย ข้าน่าจะกลับไปพักที่เรือนดีกว่า”