ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 200

เด็กที่แทบไม่พูดเลยนั้นกลับพูดขึ้นมาเป็นครั้งแรก

เมื่อได้ยินแล้วก็เศร้าโศกยิ่งนัก

เวินซีหลานปลอบ “ไม่หรอก ท่านพ่อไม่ลืมพวกเรา”

ลั่วชิงยวนดูเคร่งขรึม หากว่าตอนนี้นางออกไปด้านนอกมิได้ ส่วนฉินไป๋หลี่เองก็เข้ามามิได้เป็นแน่

สถานการณ์พลันหยุดนิ่ง ณ จุดนี้

“พวกเจ้าอดทนรอสักสองสามวัน วันนี้ฉินไป๋หลี่มาแล้ว วันนี้เขารีบร้อนมา เขาต้องคิดถึงพวกเจ้าแล้วอยากหาความจริงเป็นแน่”

“เขาจะมาอีกแน่ ข้าจะให้พวกเจ้าได้พบ”

ลั่วชิงยวนพูดอย่างมุ่งมั่น

เวินซีหลายพยักหน้า “ขอบคุณมากเจ้าค่ะ”

เมื่อพูดไปเช่นนี้ลั่วชิงยวนก็ไม่กล้าฝากความหวังไว้กับความกระตือรือร้นของฉินไป๋หลี่ว่าจะมาที่หน้าตำหนักเอง นางจะพยายามโน้มน้าวให้แม่นมเติ้งมาร่วมมือกับนางเพื่อหนีไปจากตำหนัก

แอบออกทางประตูหลัง

ปีนกำแพงสวนออกไปกลางดึก

นางลองทำทุกทาง

แต่ไม่ว่าวิธีไหนก็ล้มเหลว

เพราะว่าเซียวชูนั้นลอบจับตามองนางอยู่ และทุกครั้งที่นางต้องการหนี องครักษ์ของตำหนักก็จะมาพาตัวนางกลับไป

เพราะแบบนี้ ลั่วชิงยวนจึงล้มเลิกความคิดที่จะหนีออกจากตำหนัก

นางนั้นเบื่อมาก แล้วทำได้เพียงขอให้องครักษ์ในตำหนักอ๋องนำหุ่นไม้มาตั้งไว้ให้นางในเรือนสองสามตัว

ช่วงนี้นางได้สมุนไพรมาหลายอย่าง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นยาบำรุงที่ต้องนำมาผสมกันเพื่อให้ได้ผลที่ดีที่สุด