ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 2

ซ่า…

น้ำเย็นในขันถูกสาดลงบนหน้าอย่าแรง!

ลั่วชิงยวนยกเปลือกตาขึ้นด้วยความยากลำบาก นี่นางยังไม่ตายหรือ ทำไมถึงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด?

หญิงที่แต่งตัวเหมือนแม่นมคนหนึ่งโยนขันน้ำทิ้ง และมองมาที่นางด้วยสายตาโกรธเคือง "อย่ามาเล่นเล่ห์ด้วยการร้องไห้สร้างปัญหา และแขวนคอตัวเองเช่นนี้ ท่านอ๋องไม่หลงกลท่านหรอก! ไม่ได้ดูสารรูปตัวเลยว่าเป็นสินค้าเช่นใด ถึงได้กล้าเข้าพิธีอภิเษกสมรสแทนคุณหนูรอง ท่านคิดว่า​​ตำหนักอ๋องนี้เข้ามาได้ง่าย ๆ งั้นรึ!”

หน้าตาของแม่นมเติ้งเต็มไปด้วยความโกรธ เดิมทีนางวางแผนที่จะกลับบ้านไปดูแลแม่ที่ชรา แต่ใครจะรู้ว่า พระชายาที่ไร้ยางอายผู้นี้จะเล่นอุบายแกล้งปลิดชีพตน ทำให้ต้องมาที่นี่เพื่อรับใช้นางแทน

“เป็นคุณหนูจวนอัครเสนาบดีดี ๆ มิเป็น แต่กลับทำแต่เรื่องอื้อฉาวเช่นนี้ ตายไปเสียยังจะดีกว่า!”

เสียงข่มเหงและเสียงบ่นดังอยู่เหนือหัวนางอย่างต่อเนื่อง ลั่วชิงยวนมองดูทุกสิ่งที่แปลกประหลาดนี้ และความทรงจำที่ไม่ใช่ของนางก็พุ่งเข้ามา

เมื่อวานนี้เป็นวันอภิเษกสมรสของท่านอ๋องกับลั่วเยวี่ยอิง

แต่ลั่วชิงยวนก็ยอมเสี่ยง แสร้งทำว่าตนคือเจ้าสาวในคืนวันแต่งงาน แถมยังจุดกำยานปลุกกำหนัดในห้อง หวังจะได้ร่วมห้องหอกับท่านอ๋อง

ใครจะรู้ว่าฟู่เฉินหวนจะตื่นขึ้นมาในช่วงเวลาสำคัญ เขาสั่งคนรับใช้ห้าหกคนเข้ามาด้วยความโกรธ

ลั่วชิงยวนตื่นขึ้นมาด้วยความอัปยศ นางทนมิได้ จึงหวังจะชนกำแพงเพื่อปลิดชีพตน

เจ้าของร่างเดิมตกหลุมรักชายคนนั้นอย่างบ้าคลั่ง นางรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจ และความเสียใจของร่างกายนี้

ไม่คิดว่านักบวชระดับสูงแห่งแคว้นหลี่อย่างนาง จะยังไม่ตาย ร่างกายดับสลาย แต่วิญญาณไม่มอดไหม้ นางได้เกิดใหม่ในร่างของลูกสาวอัครเสนาบดีแห่งแคว้นเทียนเชวีย

ในขณะที่นางกำลังคิดอยู่นั้น จู่ ๆ หญิงผู้ดุร้ายก็ผลักนางล้มลงกับพื้น ศีรษะของนางกระแทกเข้ากับขอบเตียง ทำให้ความเจ็บปวดแล่นเข้ามา

นางอ้าปากค้าง ยื่นมือขึ้นไปแตะศีรษะตนเอง เลือดค่อย ๆ ไหลหยดลงมา

“อ้วนเยี่ยงหมู ใครจะประคองท่านได้! ท่านควรรู้ว่าอะไรควรมิควร! คิดว่าแต่งเข้ามาในตำหนักอ๋องแล้วจะได้เป็นนายงั้นรึ!” เสียงด่าของแม่นมเติ้งรุนแรงขึ้นตามความโกรธ

ลั่วชิงยวนกุมศีรษะด้วยความเจ็บปวด นางรู้สึกวิงเวียนอยู่ครู่หนึ่ง

เจ้าของร่างเดิมกระแทกกำแพงด้วยความมุ่งมั่นที่จะปลิดชีพตน ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน…

แม่นมเติ้งเห็นว่านางไม่ขยับ จึงยกมือขึ้นบีบต้นแขนนางอย่างแรง “ไม่ได้ยินที่ข้าพูดรึ!”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด นางเงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธ “ข้ามิใช่เจ้านาย แต่ใช่ว่าทาสอย่างเจ้าจะทำอะไรกับข้าก็ได้!”

“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านอ๋องยังมิทรงหย่ากับข้า ข้ายังเป็นพระชายาในนาม ทาสในตำนหักอย่างเจ้ากล้าดีได้อย่างไร!”

แม่นมเติ้งตกใจกับสายตาที่ดุร้ายของนาง และเกิดความกลัวขึ้นมา

หลังจากที่คิดดูแล้ว นางทำสิ่งที่อุกอาจเช่นนี้ ถ้าหากเป็นครอบครัวธรรมดาจะถูกฝังทั้งเป็นคงมิใช่เรื่องแปลก!

ตอนนี้ที่ท่านอ๋องยังไว้ชีวิตนาง ก็เพราะนางเป็นลูกสาวคนโตของจวนอัครเสนาบดี และเป็นพระชายาในนาม?

“ถุย!”

แม่นมเติ้งถกแขนเสื้อตัวเองขึ้น “ข้าอุตส่าห์มาปรนนิบัติ ท่าน กล้าดีอย่างไรมาตะโกนใส่ข้า! วันนี้ข้าคงจะต้องสอนกฎของตำหนักอ๋องให้ท่านหน่อยเสียแล้ว!”

แม่นมเติ้งพูด พร้อมกับคว้าไหล่ของลั่วชิงยวน ทำท่าจะตบนาง

แต่ว่ามือยังไม่ทันได้ตวัด ลั่วชิงยวนก็คว้าเข้าที่ข้อมือของนางก่อน พร้อมกับพูดขึ้นด้วยสายตาคมกริบ “ทาสรับใช้อย่างเจ้า ดวงตาแดงก่ำ ตระกูลผู้ทรยศ ซึ่งเป็นสัญญาณแห่งความตาย คนในครอบครัวของเจ้าคงจะมีคนที่ป่วยหนัก หากมิเอาเวลาไปดูแล แต่กลับมัวมาสอนกฎให้ข้าที่นี่ ไม่เกินสามวันวิญญาณชั่วร้ายจะรวมตัวกัน เมื่อนั้นก็จงรอจัดงานศพเถิด!”

เมื่อแม่นมเติ้งได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนสี ลั่วชิงยวนรู้ได้อย่างไรว่าคนในครอบครัวของนางป่วยหนัก?

เมื่อมองเข้าไปในดวงตาที่มืดและลึกของนาง แม่นมเติ้งก็รู้สึกเย็นวาบไปทั่วหลัง นางรู้สึกว่าลั่วชิงยวนผิดปกติ

แต่ในไม่ช้าจึงคิดขึ้นมาได้ว่า ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจและเจ้าเล่ห์นัก นางจงใจทำให้ตนตกใจด้วยเรื่องไร้สาระ ยิ่งไปกว่านั้น ที่นางไม่สามารถออกจากตำหนักได้ก็เป็นเพราะหญิงผู้นี้!

สีหน้าของแม่นมเติ้งเคร่งขรึมขึ้น “ถุย! เจ้านั่นแหละที่กำลังจะตาย!”

ทันใดนั้นนางก็ตวัดมือใส่หัว ผ่านลงมาที่ใบหน้าของลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนจับที่ข้อมือของนางไว้ ก่อนจะอดทนกับความวิงเวียน พยายามที่จะลุกขึ้นยืน ก่อนจะตวัดมือกลับไป “เพียะ!”

แม่นมเติ้งที่ใช้แรงทั้งหมดตวัดมือ จึงเกิดอาการหน้ามืด กระแทกเข้ากับขอบโต๊ะ ก่อนจะล้มก้นกระแทกพื้น