ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 224

เขาดีดตัวขึ้น ก็พบกับลั่วชิงยวนที่นอนสลบอยู่ด้านข้างพอดี สีหน้าซีดเผือดของนางทำเขาตกใจ

เขารีบเดินขึ้นหน้า กดไปที่หน้าอกของลั่วชิงยวนอย่างแรง ลั่วชิงยวนสำลักน้ำออกมามิน้อย

ลั่วชิงยวนลืมตา เห็นเป็นใบหน้าของฟู่เฉินหวน นางรู้ว่าอันตรายได้ถูกถอดถอน นางจึงสลบไปอย่างหมดเรี่ยวแรงอีกครั้ง

“นี่!” คิ้วของฟู่เฉินหวนขมวด สลบไปอีกแล้วงั้นหรือ?

เขายื่นนิ้วพิสูจน์ลมหายใจนาง เห็นว่านางยังมีชีวิตอยู่ ฟู่เฉินหวนจึงโล่งอก

เมื่อครู่ตอนสัมผัสโดนใบหน้านาง เขารู้สึกว่าตัวนางร้อนมาก ๆ

ลั่วชิงยวนหนาวจนริมฝีปากเริ่มซีดเผือด ร่างเปียกปอนของนางตากลมหนาวอยู่นาน จึงจับไข้เสียแล้ว

คิ้วของฟู่เฉินหวนผูกกันแน่น เขาลุกขึ้นไปมองดูรอบ ๆ บริเวณนี้มีแต่บ่อน้ำตื้น มืดมิดและไร้ซึ่งผู้คน

หาทางออกมิเจอ เหล่าเซียวชูก็คงหาพวกเขาไม่เจอในเร็ว ๆ นี้

ดูท่าคงต้องฝืนนอนที่นี่คืนหนึ่งแล้ว

เขาไปหากิ่งไม้แห้งและหญ้าแห้ง ก่อกองไฟขึ้นมา

เขาย้ายลั่วชิงยวนไปที่ข้างกองไฟ ตัวนางเปียกปอนจึงถอดอาภรณ์ชั้นนอกมาตากผิงให้แห้ง

เมื่อตอนสะบัดชุด กลับมีสิ่งหนึ่งหล่นลงมา และกลิ้งเข้าไปในพุ่มหญ้า

ฟู่เฉินหวนชะงักเล็กน้อย เดินขึ้นหน้าไปเก็บของสิ่งนั้น และนัยน์ตาฉายแววฉงน

นี่มัน… ข็มทิศหรือ?

ปกติไม่เห็นลั่วชิงยวนจะเอาออกมาใช้ ดูแล้วมิใช่ของธรรมดาด้วย

นางเอามาจากไหนกัน?

ลั่วชิงยวนมีของแบบนี้ได้เช่นไร?

เขาไม่เข้าใจมาโดยตลอด ลั่วชิงยวนเป็นบุตรสาวเอกของอัครมหาเสนาบดี แม้ตอนเด็กจะมีชื่อเสียงหญิงอัจฉริยะ แต่เมื่ออายุสิบกว่านางกลับเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

ด้านนอกเริ่มลือกันว่า นางทั้งอัปลักษณ์และโง่งม ลั่วชิงยวนเองก็เริ่มมิปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน เขาเองก็เจอนางนาน ๆ ครั้ง